Ενημερωτικό Δελτίο του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» [Πολιτιστικός - Προοδευ

Friday 10 November 2000

Για την ενίσχυση των Ελληνικών στο Φλίντερς

Μια εκδήλωση με ένα αξιόλογο στόχο πραγματοποίησε την Κυριακή 29 Οκτώβρη ο Παλλακωνικός Σύλλογος «Λεωνίδας» της Αδελαΐδας. Την οικονομική ενίσχυση του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς.

Πρόκειται για ένα σκοπό που πρέπει να ενισχύεται, με νύχια και με δόντια, από όλους μας. Ο καθένας απ’ τη δική του σκοπιά, τόσο ως άτομα καθώς επίσης ως οργανωμένη παροικία. Η ρίζα μας, Η δύναμή μας, το μεγαλείο της φυλής είναι η γλώσσα μας, ο ανεπανάληπτος πολιτισμός μας.

Στο Πανεπιστήμιο Φλίντερς γίνεται μια σπουδαία εργασία, ένα έργο που πρέπει να το αγκαλιάσει ολόκληρη η παροικία. Αφορά το μέλλον του πολιτισμού μας σ’ αυτή τη χώρα. Εκατοντάδες παιδιά, Ελληνόπουλα, παρακολούθησαν και παρακολουθούν μαθήματα Ελληνικών σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Γίνονται πανεπιστημιακά συνέδρια, έρευνες, προγράμματα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπάρχει συμμετοχή του τμήματος σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια με προβολή της ελληνικής παροικίας.

Είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία του «Λεωνίδα» με το άξιο συμβούλιο του – η πρόεδρος του οποίου δ. Κατερίνα Ροζακλή έχει σπουδάσει Ελληνικά στο τμήμα του Φλίντερς.

Η συμπαράσταση όλων μας είναι απαραίτητη και όπως τόνισε ο καθηγητής Μιχάλης Τσιανίκας, όταν ξέρουμε ότι έχουμε πίσω μας ηθική και οικονομική βοήθεια, μας δίνει θάρρος και δύναμη για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και η οικονομική υποστήριξη αρκετά αξιόλογη. Μπράβο σε όλους όσοι βοήθησαν.
(Άρθρο του Γιώργου Τσαμαντάνη, Αναδημοσιεύεται από Παροικιακό Βήμα, έκδοση Νοέμβρη)

Wednesday 1 November 2000

Τραγωδία στο Μονοδέντρι ... δεν ξεχνάμε!

Από την εκδήλωση τιμής στο Μονοδέντρι
26 Νοεμβρίου 2000
Τους ήρωες του Μονοδεντριού θα τιμήσει και φέτος ο Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας στο μηνιάτικο μπάρμπεκιου την Κυριακή 26 του Νοέμβρη στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο της Αδελαΐδας.

Στις 26 του Νοέμβρη 1943, τον καιρό της γερμανοϊταλικής κατοχής, στο Μονοδέντρι, 26 χιλιόμετρα στο δρόμο από την Σπάρτη για την Τρίπολη, εκτελεστήκανε 118 Λάκωνες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. Οι Γερμανοί τους είχανε συλλάβει με υπόδειξη των προδοτών και τους είχανε μεταφέρει στις φυλακές της Τρίπολης.

Είχανε, λένε, πιάσει όλους τους μορφωμένους της Σπάρτης. Η διαταγή του Γερμανού διοικητή ήτανε να πάρουνε για θανάτωση 100 από τις φυλακές της Τρίπολης. Στο δρόμο για την εκτέλεση όμως συλλαβαίνανε όποιον βλέπανε κι έτσι γινήκανε 118. Τους πήγανε στον τόπο της εκτέλεσης και τους «θερίσανε σαν στάχυα στα χωράφια.»

Ανάμεσα τους ήτανε κι ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης στον οποίον δίνανε χάρη επειδή είχε σπουδάσει στη Γερμανία και ήξερε τα Γερμανικά. Εκείνος όμως αρνήθηκε την χάρη που του δίνανε απαιτώντας να μην γίνει καμιά εκτέλεση. Είπε ότι η ζωή του δεν αξίζει τίποτα μέσα σε τόσους νεκρούς.

Ο λαός της Λακωνίας θρήνησε τον χαμό των παλικαριών με πολλά μοιρολόγια, ποιήματα και τραγούδια. Το παρακάτω είναι ένα από τα μοιρολόγια που γραφτήκανε για τους ήρωες του Μονοδεντριού.

Τρεις περδικούλες κάθονται σε μοναχό κλαράκι.

Έχουν λυπητερή λαλιά πικρό το μοιρολόι.

Τι είν' το κακό που γίνεται στο μαύρο Μονοδέντρι.

Γιατί είναι λιάστρα τα κορμιά και θάλασσα το αίμα.

Μετρούν κουφάρια στην σειρά μα μετρημό δεν έχουν.

Κι ανάμεσα στα αίματα ψιλή φωνούλα βγαίνει

προδότες μας παρέδωσαν στον γερμανών τα χέρια

Κοιμήσου Χρήστε αθάνατε λαοφιλή Καρβούνη

Κοιμήσου ήρωα γιατρέ που αξέχαστος θα μείνεις.

Γιατράκο Γιώργο ξακουστέ αγωνιστή με δράση

που τη μεγάλη σου καρδιά κανείς δεν θα ξεχάσει,

Φικιώρη, Ζιβανόπουλοι, Χιε και Παπαστάθη

συ Καρτερούλη Κεχαγιά και συ Ζερβομπεάκο



ποιόν να πρωτοθυμηθώ και ποιόν να πρωτογράψωκαι το ρητό για τους ήρωες που τους αξίζει


Στείλτε συνδέσμους φτερωτούς να παν να πουν στη μάνα μας τη Σπάρτη ότι εδώ επέσαμε σαν γνήσια παιδιά της.

Sunday 29 October 2000

Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς: Ευχαριστήρια Ανοιχτή Επιστολή

Το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς εκφράζει άπειρες ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη στον Παλλακωνικό Σύλλογο Νοτίου Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» καθώς επίσης και σε όλους εσάς που με την παρουσία σας υποστηρίζετε αυτή την εκδήλωση.

Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε μια από τις προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η διατήρηση και ενίσχυση της γλώσσας μας και του πολιτισμού μας. Χωρίς τη δική μας συμπαράσταση είναι αδύνατο να προκόψουν τα προγράμματα Ελληνικών στην Αυστραλία. Στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών γίνεται σοβαρή και υπεύθυνη εργασία:

  • Εκατοντάδες παιδιά παρακολουθούν το μάθημα των Ελληνικών σε πανεπιστημιακό επίπεδο
  • Συνεχής είναι η συνεργασία του διδακτικού προσωπικού του Τμήματος με όλα τα προγράμματα Ελληνικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευση
  • Γίνεται σημαντική δουλειά στο ερευνητικό επίπεδο και ο αριθμός φοιτητών που κάνουν Μάστερ και Διδακτορικά είναι εντυπωσιακός
  • Κάθε χρόνο οργανώνεται επιστημονικό συνέδριο και δημοσιεύονται οι εργασίες του συνεδρίου αυτού.
  • Η Συμμετοχή του Τμήματος σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια συμβάλει στην προβολή του Ελληνισμού της Αδελαΐδας.
  • Συνεχείς είναι οι παρεμβάσεις του Τμήματος στην πολιτική και πολιτιστική ζωή του Ελληνισμού της Νοτίου Αυστραλίας
  • Έντονη υπήρξε η συμβολή του Τμήματος στην υποστήριξη Ελληνικών Θέσεων και Εθνικών Θεμάτων

Με την οικονομική σας ενίσχυση το Τμήμα θα μπορέσει να οργανώσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα διδακτικά του προγράμματα, να αναπτύξει περισσότερο την έρευνα, ειδικότερα αυτή που σχετίζεται με την ιστορική παρουσία των Ελλήνων στην Αυστραλία, και θα μπορέσει να προσφέρει πολύ περισσότερα στον Ελληνισμό της Αδελαΐδας.

Ευχαριστούμε θερμά τους υποστηριχτές της εκδήλωσης:

Βαγγέλη και Στέλλα Δρακόπουλου, Μιχάλη και Παναγιώτα Ροζακλή, Κατερίνα Ροζακλή, Δημήτρη και Κούλα Κατσάμπη, Σούλα Πατινιώτη, Kosmos Furniture and Electrical,Theo and Vicki Statues, Δημήτρη Χαγιά, Omega Picture Frames, Χρήστο και Γαριφαλιά Βλάχου, Χρήστο και Γιωργία Βλάχου, Παναγιώτη και Νασούλα Βλάχου, Μιχάλη Τσιανίκα, Μαρία Παναγοπούλου, Μαρία Παλιοκτσόγλου, Athan’s World Travel, Οικογένεια Λουκά, Φάνη και Αντωνία Αρβανιτάκη, Γιώργο και Βούλα Κρεμαστιώτη, Τασούλα Καλαϊτζή, Βασίλη και Διαμάντω Γκιουζέπη, Πέτρο και Διαμαντή Μαραγκού, Αδελφοί Γκαγκάνη, Εύα Παπαδοπούλου, Georgies Flowers, Παναγιώτη και Δήμητρα Αρώνη, Λεωνίδα και Αθανασία Καρύδη, Οικογένεια Σκαρμούτσου.
Ευχαριστίες στους καλλιτέχνες που παίζουν και τραγουδούν αφιλοκερδώς:

Βασίλη Ιωαννίδη, Στράτο Πικραμένο, Μανόλη Πικραμένο και Χρίστο Τουλούμη.

Sunday 1 October 2000

Ο Σύλλογος συνεχίζει να δένει κάθε Λάκωνα ψυχικά με τις ρίζες του

Θα γίνει και φέτος, όπως είναι καθιερωμένο από την ίδρυση του συλλόγου μας το 1966, η γιορτή του συλλόγου που γίνεται τον Οκτώβρη κάθε χρόνο.  Ετούτο τον μήνα ο σύλλογός μας κλείνει τα 33 του χρόνια και περπατάει στα 34.

Ο σύλλογος εξακολουθεί να προοδεύει γιατί από την αρχή είχε θεμέλια μιας ευρύτερης λακωνικής πάτριας και την οικονομική υποστήριξη πολλών.  Για να καταλάβουμε καλύτερα την γέννηση του συλλόγου μας ας ρίξουμε μια ματιά από τα παλιά στα σημερινά.

Όπως κι οι υπόλοιποι Έλληνες, οι Λάκωνες απ' τις αρχές του αιώνα αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στη ξενιτιά: στην Αμερική, στην Αργεντινή, στην Νότια Αφρική και στην Αυστραλία.

Οι μεγαλύτερη μάζα Λακώνων έφτασε στην Αυστραλία στις αρχές της δεκαετίας του '50.  Η πρώτη γεύση τους στην καινούργια πατρίδα ήταν τα περιβόητα κέντρα υποδοχής στην Μπονεγκίλλα της Βικτόριας και στο Γούντσαϊντ της Νότιας Αυστραλίας.

Στις αρχές η ζωή ήταν δύσκολη κι οι Λάκωνες ένιωθαν την ανάγκη να διατηρήσουν και να δυναμώσουν τις σχέσεις τους με άλλους Λάκωνες και πατριώτες γενικά.

Το καφενείο του Καριτσιώτη, Γιάννη Κατσάμπη, στο Ράϊτ Στρητ στο Σίτυ στις αρχές ήταν ένα κέντρο συναντήσεως των Λακώνων.  Εκεί γεννήθηκε η ιδέα να ιδρυθεί ένας σύλλογος που θα αντιπροσωπεύει όλους τους Λάκωνες και στο γειτονικό σπίτι του Παναγιώτη και της Ανθούλας Τσετσέρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση για να συζητηθεί η ίδρυση του Παλλακωνικού.

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος ιδρύθηκε επίσημα στις 2 Οκτωβρίου 1966 όταν μια τριμελές προσωρινή επιτροπή ανέλαβε τα καθήκοντα να γράψει μέλη, να συντάξει καταστατικό και να καλέσει όλους τους Λάκωνες σε ιδρυτική γενική συνέλευση.

Η πρώτη γενική συνέλευση έγινε με τη συμμετοχή πάνω από 100 Λακώνων στις 18 του Δεκέμβρη 1966 και τότε αποφασίστηκε να ονομαστεί Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας».

Πρώτος πρόεδρος ήταν ο Ηλίας Γ Καρούνος και τα υπόλοιπα μέλη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου ήταν οι ακόλουθοι:  Γιώργος Π Οικονόμου (αντιπρόεδρος), Χρήστος Δ Βλάχος (γραμματέας), Γιώργος Π Ανδρεσάκης (ταμίας), Γιώργος Α Κατσάπης, Γιώργος Α Κρητικός και Βαγγέλης Ι Ψαράκης.

Από την αρχή οι Λάκωνες θεώρησαν αναγκαίους σκοπούς του συλλόγου:

  • Να φέρει πιο κοντά όλους τους Λάκωνες της Νότιας Αυστραλία
  • Να διατηρήσει και να περάσει στη νέα γενιά  εδώ στην Αυστραλία την πλούσια λαογραφική και μουσική παράδοση του τόπου μας
  • Να διατηρήσει στενές επαφές με τις ρίζες μας, τη Λακωνία, και να προσφέρει κάθε βοήθεια  σ' αυτή και σε δεινοπαθούντες πατριώτες
Οι δραστηριότητες του συλλόγου είναι πολλές, αλλά οι εκδηλώσεις που έχουν ιδιαίτερη σημασία είναι οι ακόλουθες:

  • Οι Λάκωνες καλωσορίζουν κάθε καινούργιο χρόνο όλοι μαζί στον καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο χορό του συλλόγου
  • Κατά το τέλος του καλοκαιριού ο σύλλογος διοργανώνει εκδρομή, έξω απ' την πόλη της Αδελαΐδας, για τα μέλη του
  • Την πρώτη Κυριακή του Μάη ο σύλλογος τιμάει τις μητέρες με απογευματινό μπάρμπεκιου
  • Την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη γιορτάζεται η Μέρα του Πατέρα
  • Η Γιορτή του Συλλόγου γιορτάζεται κάθε Οκτώβρη
  • Επιπλέον οι Λάκωνες και φίλοι έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν κάθε Παρασκευή βράδυ μέσα στη λέσχη του συλλόγου που προσφέρει ένα άνετο, ξεκουραστικό και οικογενειακό περιβάλλον
  • Την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα το απόγευμα ο σύλλογος διοργανώνει μπάρμπεκιου προωθώντας πάντοτε τον παραδοσιακό τρόπο διασκέδασης και οικογενειακό περιβάλλον
Η φιλανθρωπική και η πατριωτική δραστηριότητα του Παλλακωνικού στα τελευταία 30 τόσα χρόνια  είναι σπουδαία προς την πατρίδα μας τη Λακωνία, την Ελλάδα γενικότερα όπως και την Αυστραλία με βοήθεια σε πολλά ευαγή ιδρύματα.

Πριν πέντε χρόνια, το Μάρτη του 1994 ιδρύθηκε το γυναικείο τμήμα του Παλλακωνικού που συνεισφέρε στην αναζωογόνηση και δραστηριοποίηση του συλλόγου.

Το Γενάρη του 1997 ο σύλλογος αγόρασε δικό του χτίριο και ανάλαβε την πρόκληση να δημιουργήσει ένα Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο που θα καλύπτει τις ανάγκες όλης της λακωνικής πάτριας και όλων των φίλων:
  • Παιδική χαρά για τα παιδιά
  • Αίθουσα διασκέδασης για τη νέα γενιά
  • Λέσχη για τους ηλικιωμένους
  • Χώρο συνάντησης για όλους
  • Στέγασης μόνιμης έκθεσης λαογραφικών αντικειμένων από τη Λακωνία
  • Δημιουργία αναγνωστηρίου και βιβλιοθήκης
Το 1999 το γυναικείο τμήμα ενσωματώθηκε με το διοικητικό συμβούλιο να λειτουργήσει σαν ένα ευρύτερο διοικητικό σώμα.

Σίγουρα ο σύλλογος μας θα εξακολουθήσει να προωθεί τη διατήρηση της μητρικής μας γλώσσας, την αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ όλων των Λακώνων και γενικά όλων των πατριωτών.  Πάνω απ' όλα ο Παλλακωνικός Σύλλογος θα συνεχίσει να δένει κάθε Λάκωνα ψυχικά με τις ρίζες του.

Wednesday 6 September 2000

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Σπάρτης θα φιλοξενήσει το προσωπικό αρχείο του Λάκωνα ποιητή: Επιστροφή στον τόπο του ο Νικηφόρος Βρεττάκος

«Με το Ιουλιανό ημερολόγιο 19 του Δεκέμβρη 1911, με το Γρηγοριανό 1 του Γενάρη 1912 . Ήταν πρωί, λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου ή λίγο μετά. Ένας υπηρέτης, βαδίζοντας μπροστά, κρατούσε τα γκέμια του αλόγου, κατηφορίζοντας μια πλαγιά με πράσινο, φρέσκο χορτάρι. Πάνω στο άλογο ήταν καθισμένη μια γυναίκα, που κρατιόταν γερά από τα μπροστινά κρικέλια του σαμαριού. Πίσω της βάδιζε ένας άντρας ισχνός, μάλλον κοντός, που πρόσεχε να βρίσκεται σε κάθε στιγμή κοντά στα καπούλια του αλόγου, για κάθε ενδεχόμενο. Ο άντρας ήταν ο πατέρας μου και η γυναίκα η μητέρα μου.  Εγώ δεν ήμουνα ακόμη σε τούτο τον κόσμο. Θα γεννιόμουνα το ίδιο εκείνο βράδυ στις Κροκεές».

Έτσι περιγράφει ο Λάκωνας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος τις στιγμές πριν από τη γέννησή του, στο αυτοβιογραφικό κείμενο «Οδύνη», που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, με ευθύνη του γιου, του σκηνοθέτη Κώστα Βρεττάκου.  Ογδόντα χρόνια μετά την περιγραφή αυτή, στις 4 Αυγούστου 1991, ο Νικηφόρος Βρεττάκος θα άφηνε οριστικά τον τόπο που αγάπησε, τη Λακωνία, τις Κροκεές και την Πλούμιτσα.

Διάλεξε ο ίδιος τον χώρο

Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Νικηφόρος Βρεττάκος επίστρεψε στον τόπο όπου γεννήθηκε. Το προσωπικό του αρχείο, βιβλία, χειρόγραφα, επιστολές, προσωπικά αντικείμενα, θα φιλοξενούνται πλέον σε μία πτέρυγα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης. Ήταν και δική του επιθυμία, δηλωμένη λίγες μέρες πριν από το θάνατό του. «Είχε μάλιστα διαλέξει ο ίδιος το χώρο», λέει στην η διευθύντρια της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης Ελένη Τζανετάκου.
Τα παιδιά του ποιητή παρέδωσαν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Σπάρτης το μέρος του αρχείου που διέθεταν, με μοναδικό όρο να τοποθετηθεί σε χώρο άνετο, ασφαλισμένο και επισκέψιμο. Τα εγκαίνια του χώρου αυτού γινήκανε στη Σπάρτη, στα τέλη του Σεπτέμβρη. Για τις απαιτούμενες εργασίες στο χώρο της Βιβλιοθήκης, 2 εκατ. δρχ. προσέφερε το υπουργείο Πολιτισμού και 5 εκατ. το υπουργείο Παιδείας.
«Βιβλία με αφιερώσεις από φίλους ομοτέχνους του θα βρίσκονται στο χώρο όπου θα φιλοξενήσει το αρχείο. Τα υπόλοιπα βιβλία της βιβλιοθήκης του θα ενταχθούν στη Βιβλιοθήκη Σπάρτης. Πρόκειται για βιβλία συγγραφέων παλαιότερων αλλά και νεότερων», λέει ο Κώστας Βρεττάκος, «του Αγγέλου Σικελιανού, με τον οποίο είχε πολύ κοντινή σχέση από το 1947 ως το 1951, του Μενέλαου Λουντέμη, του άλλου Λάκωνα ποιήτη Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Κουλουφάκου, του Τίτου Πατρίκιου, κ.ά.». Ο Κώστας Βρεττάκος έχει ζωντανή την ανάμνηση του Αγγελου Σικελιανού, όταν επισκεπτόταν την οικογένεια Βρεττάκου στον Πειραιά, από τη Σαλαμίνα, όπου έμενε τότε.  «Ξεκίνησε μια μέρα από τη Σαλαμίνα για να βρεθεί στο σπίτι-μοναξιά, όπου κατοικούσα, στον Πειραιά. Εκείνη τη στιγμή, ήτανε εκεί μόνη της η μητέρα μου. Τους βρήκα πάνω στην ώρα που διαπληκτίζονταν, ποιος απ’ τους δυο θα φιλούσε το χέρι του άλλου. Η μητέρα μου, που ήταν δυο χρόνια μικρότερή του, δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί είχε αποχτήσει δικαιώματα σεβασμού από έναν τέτοιον άνθρωπο, που η μεγαλόπρεπη παρουσία του έδειχνε όλη την αρχοντική και πνευματική του καταγωγή. (...) Από τότε, ερχόταν συχνά από τη Σαλαμίνα στο σπίτι μου. Τρώγαμε μαζί, αναπαυόταν λίγο, και τον συνόδευα έπειτα ως το πετρελαιοκίνητο καραβάκι που τον ξανάφερνε στη μοναξιά του, ή κάποτε πήγαινα και μαζί του ως εκεί, όπου με φιλοξενούσε τη νύχτα», γράφει στην «Οδύνη», ο Βρεττάκος.  Δίπλα στα βιβλία, στο χώρο του αρχείου, τα χαρακτικά της Βάσως Κατράκη και του Τάσου και πολλές φωτογραφίες. Άλλες πορτρέτα, από διάφορες στιγμές της ζωής του στην Ελλάδα ή στα ταξίδια του, και άλλες με συντροφιές· λογοτεχνικές και μη. Τη φροντίδα για την τακτοποίηση και τη διαμόρφωση του χώρου είχαν η διευθύντρια της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης Ελένη Τζανετάκου και η φιλόλογος Γεωργία Κακούρου- Χρόνη, που έχει αναλάβει και την ταξινόμηση του αρχείου.

Και στο Internet

Εκτός από τα βιβλία και τα προσωπικά αντικείμενα, στη διάθεση των ερευνητών και των φιλολόγων θα είναι και το αρχείο του ποιητή σε ειδική σελίδα στο Internet, ενώ ετοιμάζεται και ένα μικρό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο, με μαγνητοφωνημένες απαγγελίες ή ομιλίες του Ν. Βρεττάκου και μερικές, ελάχιστες, στιγμές από τη ζωή του που κινηματογράφησε ο γιος του Κώστας Βρεττάκος. Οι υπεύθυνοι της Βιβλιοθήκης Σπάρτης κάνουν έκκληση σε όσους διαθέτουν σελίδες, χειρόγραφα ή αλληλογραφία του Νικηφόρου Βρεττάκου να τους ενημερώσουν.

Ξενώνας λογοτεχνών το σπίτι του στην Πλούμιτσα

Εκτός από το αρχείο και το εργαστήριο του ποιητή, θα ξαναζωντανέψει και το πατρικό του σπίτι στην Πλούμιτσα, όπου ξαναγύρισε ο Ν. Βρεττάκος και έζησε εκεί από το 1977 μέχρι το θάνατό του. «Έζησε μια ζωή λιτή, σχεδόν όπως στα παιδικά του χρόνια. Τώρα θα ξαναβρεί το σπίτι του», λέει ο Κώστας Βρεττάκος.
Ξεκίνησε μια προσπάθεια από τον Κώστα Βρεττάκο, μέσω του ΥΠΕΧΩΔΕ, να κηρυχθεί διατηρητέο το σπίτι, με διάθεση να παραδοθεί όλη η περιοχή της Πλούμιτσας στο Δήμο Κροκεών και να μετατραπεί σε ξενώνα λογοτεχνών, αλλά και σε χώρο όπου θα φιλοξενούνται εκδηλώσεις ή συμπόσια. Είναι ένας τόπος γαλήνιος, που απέχει 16 χιλιόμετρα από το κοντινότερο χωριό, τις Κροκεές, με τον Ταΰγετο για σκεπή.
«Το χτήμα το σκέπαζαν από τη μια άκρη στην άλλη, αιωνόβιες βελανιδιές, με χοντρούς, γκρίζους, χαρακωμένους κορμούς. Έμοιαζαν με στοιχειά, που εκατοντάδες χρόνια νικούσανε τους αγέρες και τις καταιγίδες και στέκονταν πάντοτε όρθια στις θέσεις τους. Είχαν κάτι το πολύ ανθρώπινο, το πολύ γενναίο και το πολύ βασανισμένο», γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος για το κτήμα της οικογένειας στην Πλούμιτσα. Εκεί, θα επιστρέψει ο Νικηφόρος Βρεττάκος και δεν θα είναι πια μόνος. Θα έχει συντροφιά του νεότερους λογοτέχνες.

Friday 1 September 2000

Θα τιμηθεί η επέτειο του ολοκαυτώματος του 1825

Παλιομονάστηρο Βρονταμά
(Φωτό: Μιχάλη Λεϊμονίτη)

 Κείμενο: Δημήτρης Κατσάμπης

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας, στο μηνιαίο μπάρμπεκιου που θα γίνει στο Λακωνικό Οικογενειακό Κέντρο την Κυριακή 24 Σεπτέμβρη, θα τιμήσει τους Λάκωνες προγόνους θήματα της επιδρομής του Ιμπραήμ το 1825. 

Για τον καιρό εκείνο η λακωνική παράδοση διηγείται τρομερές σκηνές αξεπέραστου ηρωισμού αλά και φρίκης που βαστήξανε 24 ολόκληρες μέρες, από 30 του Αυγούστου μέχρι 22 του Σεπτέμβρη 1825.
Εκείνες τις ημέρες «αχολογούσανε οι χαράδρες και γεμίζανε αντίλαλους τα φαράγγια του Πάρνωνα» όταν ο Ιμπραήμ Πασάς με μεγάλη φάλαγγα έκανε επιδρομή με σκοπό την εξόντωση και τρομοκράτηση του λακωνικού λαού και καταστροφή της λακωνικής γης.

Όπου περνούσε σκότωνε, έπαιρνε αιχμάλωτους νέους και νέες και έκαιγε τα χωριά. Μεγάλες σφαγές γινήκανε στο Κυπαρίσσι όπου σκοτωθήκανε 800, στα Τρίνησα κοντά στο Γύθειο με 70 θύματα και στο Βρονταμά. Από γραφτά της εποχής λέμε η πιθανή πορεία που ακολούθησε ένα από τα τμήματα του Ιμπραήμ να ήτανε Κουρτσούνα, Τρίνησα, Ασωπό, Κυπαρίσσι, Κρεμαστή, Γεράκι, Βρονταμά και Βασιλοπέρασμα.

Ύστερα από το κάψιμο του Γερακιού και της Καρίτσας οι εχθροί τραβήξανε κατευθείαν για το Βρονταμά κι αφού κάψανε τα σπίτια όλου του χωριού ριχτήκανε με ορμή να βρούνε τους πανικοβλημένους χωρικούς που ήτανε κρυμμένοι στη σπηλιά στο Παλιομονάστηρο. Εκεί, πάνω από 300 Βρονταμίτες βρήκανε μαρτυρικό θάνατο τυλιγμένοι στις φρικτές φλόγες ενός κυριολεκτικού ολοκαυτώματος. Μόνο 5-6 κατορθώσανε να σωθούνε.

Κάθε χρόνο οι Βρονταμίτες στις 15 του Σεπτέμβρη τιμάνε τους προγόνους συγχωριανούς που καήκανε την μαρτυρική εκείνη μέρα του 1825, θύματα του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και τη χιλιάκριβη τη λευτεριά. Η δε ντόπια μούσα εξυμνεί τους ήρωες από τον Βρονταμά με «Το Τραγούδι του Ολοκαυτώματος».

Εδώ στην Αυστραλία ο Λακωνικός Σύλλογος θεωρεί τον εορτασμό προς τιμή των νεκρών προγόνων κληρονομικό δικαίωμα που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της πατριωτικής ανατροφής της αυστραλομεγαλωμένης και αυστραλογενημένης γενιάς.

Αιωνία η μνήμη σας αδέρφια Λάκωνες!

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Τρία πουλάκια κάθονται στης Κρίτσοβας τη ράχη,
τώνα τηράει το Βρονταμά και τάλλο το ποτάμι,
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει:
-Θε’ μου και τι γίνηκαν οι δόλιοι οι Βρονταμίτες;
Μάϊδε σε γάμο φαίνονται, μάϊδε σε πανηγύρι,
μον’ πήγαν κι αποκλείστηκαν μέσα στο Μοναστήρι.
Μπραήμ Πασάς επέρασε, Μπραήμ Πασάς τους λέει:
-Βγάτε να προσκυνήσετε, την εκκλησιά ν’ αφήστε!
Και κείνοι τ’ απαντήσανε και κείνοι τ’ απαντάνε:
-Άϊστε και σεις κι η πίστη σας, μουρτάτες χαθείτε,
οι Βρονταμίτες ζωντανοί, Τούρκους δεν προσκυνάνε,
Καλλιό ’χομε το κάψιμο, παρά να σκλαβωθούμε...

Monday 24 July 2000

Επιστροφή στον Ταΰγετο

Στις 20 του Ιού λη ο Γιώργος Πάκος, ακούραστο μέλος του Λακωνικού Συλλόγου, βρέθηκε στην πιο ψηλή κορυφή της Πελοποννήσου, στον περήφανο Ταΰγετο που υψώνεται 2450 μέτρα για να αγναντεύει ολόκληρο το Μοριά.  Στην φωτογραφία έχουμε το 75χρονο Λάκωνα και στο βάθος εάν προσέξετε καλά θα δείτε μια σκιά που μοιάζει σαν τις πυραμίδες της Αιγύπτου.  Την σκιά λέει ο Γιώργος τη βλέπεις όταν πεύτει κι όταν ανατείλει ο ήλιος.  Το πρωί τη βλέπεις στην Μεσσηνία και στο Μεσσηνιακό Κόλπο κι έχει καλύτερη θέα, ενώ το απόγευμα την σκιά τη βλέπεις στην Λακωνία ακόμα και απέναντι στην άλλη περήφανη οροσειρά του Πάρνωνα.

Sunday 14 May 2000

Από αγάπη πλημμυρισμένη Ημέρα της Μητέρας

Επιτυχημένο μπάρμπεκιου για την Ημέρα της Μητέρας διοργάνωσε ο Σύλλογος το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα την Κυριακή 14 του Μάη στο Λακωνικό Οικογενειακό Κέντρο.

Πρόκειται για μια από τις πιο επιτυχημένες εκδηλώσεις της χρονιάς, ένα γλέντι πλημμυρισμένο από αγάπη, σεβασμό, αλληλοεκτίμηση και κέφι.

Με σύντομη ομιλία η αντιπρόεδρος του Συλλόγου, Κατερίνα Ροζακλή, αναφέρθηκε στους στόχους αυτής της εκδήλωσης και εξέφρασε τις ευχαριστίες της για όσους συνέβαλαν στην επιτυχία της.

Στη συνέχεια η Κατερίνα μίλησε για το ιστορικό της γιορτής η οποία προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα από τη γιορτή της Ήρας, μητέρας των θεών.

Ενώ οι ρίζες του θεσμού είναι καθαρά ελληνικές, στην Αυστραλία, εξήγησε η Κατερίνα, πάει ένας αιώνας από τότε που η λαϊκή συνείδηση αφυπνίστηκε ξαφνικά και η δεύτερη Κυριακή του Μάη καθιερώθηκε «Ημέρα της Μητέρας». Στη σύγχρονη Ελλάδα ο θεσμός υιοθετήθηκε το 1928, με την πρωτοβουλία γυναικείων οργανώσεων της εποχής.

Μετά από την αφήγηση της Κατερίνας, βραβευτήκανε οι γεροντότερες μητέρες στην εκδήλωση, η Γερακίτισσα Μεταξία Βλάχου 87 χρονών και η Καριτσιώτισσα Παναγιώτα Κατσάμπη 86 χρονών. Δοθήκανε ακόμα τιμητικά βραβεία στην πιο πολύτεκνη Σοφία Οικονόμου που κατάγεται από τους Άγιους Ανάργυρους, και στην πιο νέα μητέρα, στην καριτσιωτονύφη Ασπασία Μαλαβάζου.

Έτσι η Ημέρα της Μητέρας έδωσε την ευκαιρία στον καθένα μας να ανατιμήσει μέσα στην συνείδηση του το μέγεθος του χρέους του σε κείνη που μας χάρισε τη ζωή.

Saturday 18 March 2000

Επανέναρξη Πελοποννησιακής Ομοσπονδίας

Με αισιοδοξία και λαμπρότητα στέφτηκε η επανέναρξη της Πελοποννησιακής Ομοσπονδίας της Νότιας Αυστραλίας «Ο Μοριάς» το Σαββατόβραδο 18 του Μάρτη στο Κορινθιακό Κλαμπ.

Πρόσφατα ο Παλλακωνικός Σύλλογος σε συνεργασία με τα άλλα πελοποννησιακά σωματεία μέλη επιβεβαιώσανε την πρόθεσή τους να δράσουν από κοινού για το ξανάνιωμα και για την πρόοδο της Ομοσπονδίας.

 Την Ομοσπονδία συγκροτούν τα παρακάτω ισότιμα σωματεία μέλη, τα οποία όλα έχουν περισσότερα από 30 χρόνια ιστορία στην ελληνική παροικία της Νότιας Αυστραλίας και στενή επαφή με 30.000 Πελοποννησίους:


  1. Αργοναυπλιακός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Το Παλαμήδι» με εκπροσώπους τους Νίκο Στεφανόπουλο και Δέσποινα Καραγιάννη
  2. Παναρκαδικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Κολοκοτρώνης» με εκπροσώπους τους Δημήτρη Τσαγκούρη και Χρήστο Γεωργακόπουλο
  3. Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» με εκπροσώπους τους Μιχάλη Μαλαβάζο και Δημήτρη Κατσάμπη
  4. Μεσσηνιακός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας με εκπροσώπους τους Κώστα Μιχαλόπουλο και Θανάση Κωνσταντόπουλο
  5. Σύλλογος Ηλείων «Ολυμπιακή Φλόγα» Νότιας Αυστραλίας με εκπροσώπους τους Φώτη Λαμπέτη και Γιάννη Χαλίμο
  6. Σύλλογος Παγκρατιωτών Νότιας Αυστραλίας «Αγία Λάυρα Καλαβρυτών» με εκπροσώπους τους Γιώργο Σκρέμπο και Κατερίνα Τσορβά
  7. Κορινθιακό Σύλλογο Νότιας Αυστραλίας με εκπροσώπους τους Βαγγέλη Τόγια και Βασίλη Τιρλή

Κατόπιν αρχαιρεσιών εξελέγη ομόφωνα το ακόλουθο διοικητικό συμβούλιο:

  • Πρόεδρος Δημήτρης Τσαγκούρης
  • Αντιπρόεδρος Δέσποινα Καραγιάννη
  • Γραμματέας Μιχάλης Μαλαβάζος
  • Βοηθός γραμματέας Γιάννης Χαλίμος
  • Ταμίας Χρήστος Γεωργακόπουλος
  • Βοηθός ταμίας Γιάννης Καραφωτιάς
  • Συντονιστής πολιτιστικών εκδηλώσεων Κώστας Μιχαλόπουλος
  • Βοηθός συντονιστής πολιτιστικών εκδηλώσεων Δημήτρης Κατσάμπης
  • Μέλη, Βασίλης Τιρλής, Θανάσης Κωνσταντόπουλος, Φώτης Λαμπέτης, Γιώργος Σκρέμπος, Κατερίνα Σορμπά

Κύριοι στόχοι της Ομοσπονδίας είναι:

   1. Η προώθηση της συνεργασίας και της φιλίας μεταξύ όλων των συλλόγων μελών που την αποτελούν

   2. Η προώθηση της κατανόησης και ενιαίας αντιμετωπίσεις των θεμάτων, στην Αυστραλία και στο εξωτερικό, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην πελοποννησιακή κουλτούρα και ταυτότητα

   3. Η προώθηση και επιδίωξη αναγνώρισης από την Αυστραλία και το εξωτερικό, ιδιαίτερα την Ελλάδα, των συμφερόντων των Πελοποννησίων που ζουν στην Νότια Αυστραλία

   4. Η προώθηση και η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού στην Αυστραλία για τις μελλοντικές γενεές.

   5. Η προώθηση της συγκρότησης αντιπροσωπευτικών ομοσπονδιών σε όλες τις πολιτείες της Αυστραλίας και την ίδρυση Παναυστραλιανής Πελοποννησιακής Ομοσπονδίας. (Άμεσος στόχος)

   6. Η Ομοσπονδία επιδιώκει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζει τα συμφέροντα των Πελοποννησίων σε κάθε παροικιακό φορέα όπως και στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες της Αυστραλίας και της Ελλάδας.

Friday 3 March 2000

Παγκοσμίως πρωτότυπη ανακάλυψη πρώην προέδρου Λακωνικού Συλλόγου

Η Ασπιρίνη καταπολεμεί και παθήσεις στα ούλα

Μια παγκοσμίως πρωτότυπη ανακάλυψη διακρίνει πλέον τον πρώην πρόεδρο του Παλλακωνικού Συλλόγου, τον Αλεποχωρίτη οδοντογιατρό Θανάση Δρουγγάνη, γιο του Λάμπρου και της Βασιλικής.

Πριν δύο χρόνια ο Θανάσης εγκατέλειψε το οδοντιατρείο για να επιστρέψει ξανά στα θρανία της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αδελαΐδας. Εκεί αφοσιώθηκε με μεταπτυχιακές σπουδές για να ειδικευτεί στην περιοδοντολογία και για να ερευνήσει θέματα στα οποία η πείρα του είχε κεντρίσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Κατά το Λάκωνα επιστήμονα οι παθήσεις στα ούλα είναι ένα μείζον πρόβλημα στην Αυστραλία, όπου υπολογίζεται 10% του πληθυσμού υποφέρει από τις πιο βαριές μορφές του είδους. Η ασθένεια προσβάλει ιδιαίτερα τους καπνιστές και πρώην καπνιστές.

Έτσι ο Θανάσης, σε συνεργασία με συναδέρφους της Οδοντιατρικής Σχολής, ξεκίνησε να ερευνήσει την οδοντική υγεία πολλών αντρών. Από τη μελέτη εξακρίβωσε ότι άντρες από το ευρύ κοινό, 50 χρονών και πάνω, που έτυχε να παίρνουνε μικρές δόσεις ασπιρίνης για να αποφύγουνε καρδιακές προσβολές, συμφορήσεις κι άλλες αγγειακές παθήσεις είχανε σημαντικά καλύτερη υγεία στα ούλα από εκείνους που δεν παίρνανε ασπιρίνη. Εκτός από αυτό η μελέτη απέδειξε εκείνοι που δεν καπνίζουνε απολαμβάνουνε καλύτερη υγεία στα ούλα σε αντίθεση με εκείνους που καπνίζουνε, κάτι που βέβαια επιβεβαιώνει τις ήδη τεκμηριωμένες διαπιστώσεις ότι το κάπνισμα επιδρά αρνητικά στα ούλα. Ο Θανάσης παρατήρησε επίσης ότι οι καπνιστές είχανε χάσει περισσότερα δόντια σε κάθε αντίστοιχη ηλικία.

Ο Θανάσης εξηγεί οι συνέπειες της έρευνας αυτής είναι ότι μικρές ποσότητες ασπιρίνης μπορεί να προφυλάξουνε τα ούλα. «Οι ανακαλύψεις μας δείχνουνε άνθρωποι πάνω από 50 χρονών, ιδίως πρώην καπνιστές, όπως πιθανών και καπνιστές, ίσως περιορίσουνε τον κίνδυνο της χειροτέρευσης των ούλων με το να παίρνουνε μικρές δόσεις ασπιρίνης (100 mg) καθημερινώς», δήλωσε ο Θανάσης.

Επισήμανε τη σπουδαία διάκριση μεταξύ το επιφανειακό ερέθισμα, γνωστό ως ουλίτιδα, σε σύγκριση με τη βαθιά πάθηση στα ούλα ή την περιοδοντίτιδα

«Πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι εάν έχουνε ματωμένα ούλα, το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα σε κάθε πάθηση στα ούλα, ότι μπορούνε να επωφεληθούνε με το να πάρουνε ασπιρίνη. Αυτό δεν είναι ορθό», προειδοποιεί ο Θανάσης.

«Αυτό που δε θέλω να δω είναι εκείνους με ουλίτιδα, ή το κόσμο γενικά, να αρχίσουνε να παίρνουνε ασπιρίνη ελπίζοντας έτσι να βελτιώσουνε την υγεία στα ούλα. Μονάχα εκείνοι με ιστορικό βαθιάς πάθησης στα ούλα μπορούνε να επωφεληθούνε από μικρές δόσεις ασπιρίνης, κι αυτοί μπορούνε να προσδιοριστούνε από τον οδοντογιατρό τους.

«Πρέπει ασφαλώς να το συζητήσουνε με το γιατρό τους για να αποφύγουνε την παρέμβαση άλλης φαρμακοθεραπείας ή πάθησης.»
 
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της μελέτης δημοσιεύτηκε σε ραδιοφωνικές εκπομπές και με πρωτοσέλιδα άρθρα στις εφημερίδας «Adelaidean» του Πανεπιστημίου Αδελαΐδας (Τόμος 9, αριθμός 2, 28 Φλεβάρη 2000) και στην ελληνόφωνη παροικιακή εφημερίδα «Ο Ελληνικός Κήρυκας» (έκδοση 3 του Μάρτη). Συνάμα η επιστημονική διατριβή που καταγράφει τις διαπιστώσεις έγινε δεκτή για να δημοσιευτεί στο παγκοσμίως ηγετικό περιοδικό της κλινικής περιοδοντολογίας (Journal of Clinical Periodontology).

Wednesday 5 January 2000