Ενημερωτικό Δελτίο του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» [Πολιτιστικός - Προοδευ

Sunday 27 February 2011

Αναμνηστική Φωτογραφία Γερακιτών

Δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την ευκαιρία να περάσει από το αποκριάτικο καρναβάλι του Παλλακωνικού Συλλόγου την Κυριακή 27 του Φλεβάρη χωρίς ένα αναμνηστικό στιγμιότυπο των Γερακιτών της Αδελαΐδας με επισκέπτες συγχωριανούς από το Σίδνεϊ, Χρήστο καί Κατίνα Τσερώνη και Νίκο Σαμσώνη, που ήταν κι αυτοί στην αποκριάτικη εκδήλωση.

Πρώτη σειρά: Στέλιος Π. Πήλιουρας, Αθηνά συζ. Χρήστου Γιάννε, Κατίνα συζ. Χρήστου Τσερώνη, Χρήστος Δ. Βλάχος, Νίκος Στ. Σαμσώνης, Χρήστος Γ. Γιάννες, Χρήστος Π. Τσερώνη


Μεσαία σειρά: Δημήτρης Π. Πήλιουρας, Φιλιππία Α. Τριγώνη (το γένος Βασιλείου Μήτρη), Αντωνία Γ. Μητσοπούλου (το γένος Δημητρίου Βλάχου), Κατερίνα Ν. Μήτρη (το γένος Δ Βλάχου), Παναγιώτης Δ. Βλάχου

Πίσω σειρά: Μάντω Γ. Πήλιουρα (το γένος Ηλία Γίάννε), Παναγιώτα Κ. Μαλαβάζου (το γένος Χρήστου Αγγελέτου), Χρήστος Δ. Μαρουδάς, Δήμος Λ. Κούρλας, Κωνσταντίνος Δ. Μαρουδάς, Θεόδωρος Γ. Λάμπρος, Κωνσταντίνα Β.Λιάπη (το γένος Δημητρίου Κατσάμπη), Γιάννης Β. Μανούσος, Στρατούλα Δ. Κούρλα (το γένος Κωνσταντίνου Βλάχου), Ελένη Η. Γαλάνη (το γένος Δ. Μαρουδά), Κυριάκος Π. Θεοδωρακάκος, Σουσάνα Ε. Μαλαβάζου (το γένος Α. Μαρουδά), Γαρυφαλλιά Χρ. Βλάχου (το γένος Γ. Κυάμου), Ελένη Χρ. Μαρουδά (το γένος Γ. Μαγουλιανού, Σουσανιώ Στεφ. Κυάμου ) το γένος Ι. Δρούσια), μια φίλη, Άννα Θ. Λάμπρου (το γένος Σ. Δούλφα) με τον μικρό εγγονό Κωστάκη Γ. Σταθόπουλο.


Την επόμενη μέρα το γλέντι συνεχίστηκε με μπάρμπεκιου στην κατοικία του Γιάννη Μανούσου.

Αναμνηστική φωτογραφία Γερακιτών

Το έθιμο του γλεντιού, της ψυχαγωγίας και του «μασκαρέματος» ήταν απόλυτα εμφανές στην αποκριάτικη εκδήλωση του Παλλακωνικού Συλλόγου Νότιας Αυστραλίας την Κυριακή 27 του Φλεβάρη, αναδημιουργώντας έτσι στην ελληνική παροικία της Αδελαΐδας την περίοδο των αποκριών στις Κροκέες, στο Γύθειο, αλλά και σε κάθε χωριό της πολυαγαπημένης ιδιαίτερης πατρίδας, της Λακωνίας.

Οι Γερακίτες ωστόσο δεν μπορούσαν να αφήσουν την ευκαιρία να περάσει χωρίς μια αναμνηστική φωτογραφία όλων των συγχωριανών στην εκδήλωση συμπεριλαμβανομένων και μερικών από το Σύδνεϋ, τους Χρήστο και Κατίνα Τσερώνη και Νίκο Σαμσώνη, που ήταν κι αυτοί στην αποκριάτικη εκδήλωση.


Πρώτη σειρά: Στέλιος Π. Πήλιουρας, Τούλα συζ. Χρήστου Γιάννε, Αθηνά συζ. Χρήστου Τσερώνη, Χρήστος Δ. Βλάχος, Νίκος Στ. Σαμψώνης, Χρήστος Γ. Γιάννες, Χρήστος Π. Τσερώνη


Μεσαία σειρά: Δημήτρης Π. Πήλιουρας, Φιλιππία Α. Τριγώνη (το γένος Βασιλείου Μήτρη), Αντωνία Γ. Μητσοπούλου (το γένος Δημητρίου Βλάχου), Κατερίνα Ν. Μήτρη (το γένος Δ Βλάχου), Παναγιώτης Δ. Βλάχου

Πίσω σειρά: Μάντω Γ. Πήλιουρα (το γένος Ηλία Γίάννε), Παναγιώτα Κ. Μαλαβάζου (το γένος Χρήστου Αγγελέτου), Χρήστος Δ. Μαρουδάς, Δήμος Λ. Κούρλας, Κωνσταντίνος Δ. Μαρουδάς, Θεόδωρος Γ. Λάμπρος, Κωνσταντίνα Β.Λιάπη (το γένος Δημητρίου Κατσάμπη), Γιάννης Β. Μανούσος, Στρατούλα Δ. Κούρλα (το γένος Κωνσταντίνου Βλάχου), Ελένη Η. Γαλάνη (το γένος Δ. Μαρουδά), Κυριάκος Π. Θεοδωρακάκος, Σουσάνα Ε. Μαλαβάζου (το γένος Α. Μαρουδά), Γαρυφαλλιά Χρ. Βλάχου (το γένος Γ. Κυάμου), Ελένη Χρ. Μαρουδά (το γένος Γ. Μαγουλιανού, Σουσανιώ Στεφ. Κυάμου ) το γένος Ι. Δρούσια), μια φίλη, Άννα Θ. Λάμπρου (το γένος Σ. Δούλφα) με τον μικρό εγγονό Κωστάκη Γ. Σταθόπουλο.

Τραπέζι

Μετά από την αποκριάτικη εκδήλωση, ο Θεόδωρος και η Άννα Λάμπρου έκαναν τραπέζι στο σπίτι τους. Από αριστερά Άννα , Σπύρος Μίτκας, Γιώργος Σταθόπουλος, Θεόδωρος, Γιώργος Αντωνόπουλος, Δημήτρης και Σταματούλα Κουτσοβασίλη από το Σύδνεϋ και Διαμάντω Αντωνοπούλου.

Thursday 24 February 2011

2012 Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου επιδιώκει ο Δήμος Ευρώτα

Η ανακήρυξη του 2012 ως έτος Νικηφόρου Βρεττάκου, όπως επιδιώκει η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης όπου φιλοξενείται και το προσωπικό αρχείο του διάσημου Λάκωνα ποιητή, επικυρώθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο Ευρώτα κατά την τακτική συνεδρίαση του την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 1911. Το πλήρες κείμενο της σχετικής εισήγησης από τον αντιδήμαρχο Ηλία Παναγιωτακάκο έχει ως εξής:

Θεωρούμε θετική την πρωτοβουλία της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης, όπου διαμέσω του εφορευτικού της συμβουλίου πρότεινε την ανακήρυξη του 2012, ως «ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ».

Αφορμή, η συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του στις Κροκεές Λακωνίας την Πρωτοχρονιά του 1912 και 21 χρόνια από την εκδημία του, στις 4 Αυγούστου, στην Πλούμιτσα του πρώην Δήμου Κροκεών.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος τελείωσε το Δημοτικό στις Κροκεές και το Γυμνάσιο στο Γύθειο, συνεχίζοντας το μεγάλο περιπετειώδες και δημιουργικό ταξίδι του στην Αθήνα, στην αυτοεξορία του στην Ιταλία, στη διάρκεια της δικτατορίας και την επιστροφή στην πατρώα γη.

Πάντα οι Κροκεές και η Πλούμιτσα ήταν αγαπημένοι του τόποι έμπνευσης, διαλογισμού και δημιουργίας. Για το Νικηφόρο Βρεττάκο, τον Ακαδημαϊκό, τον Ποιητή, τον Άνθρωπο, τον αντιστασιακό πατριώτη, η Πολιτεία και το ΥΠ.ΠΟ.Τ. υποχρεούνται να ανακηρύξουν το 2012, ως έτος «Νικηφόρου Βρεττάκου».

Αν και ο Δήμος Ευρώτα δεν προσκλήθηκε στο διάλογο ως συνδιοργανωτής σε αυτή την προσπάθεια, δηλώνουμε «παρών» σε αυτή τη διεκδίκηση.

Θεωρούμε ότι, οι Κροκεές και η Πλούμιτσα του Δήμου Ευρώτα έχουν ρόλο και λόγο στις εκδηλώσεις.

Συμμετέχουμε στην προσπάθεια διεκδίκησης από το ΥΠ.ΠΟ.Τ. για την ανακήρυξη του έτους 2012, ως «ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ».

Συμμετέχουμε ως ισότιμοι έτεροι στη διαμόρφωση προτάσεων κι εκδηλώσεων, που οπωσδήποτε πρέπει να συμπεριλαμβάνονται οι Κροκεές και Πλούμιτσα του Δήμου Ευρώτα.

Βίος

Γεννήθηκε στις Κροκεές την 1η Ιανουαρίου 1912. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο πατρικό του κτήμα στην Πλούμιτσα, κοντά στον Ταΰγετο, και τα μαθητικά του στις Κροκεές και το Γύθειο, από το Γυμνάσιο του οποίου αποφοίτησε.

Νέος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές που δεν πραγματοποίησε και άσκησε διάφορα επαγγέλματα ως ιδιωτικός υπάλληλος (1930-1938) και έπειτα ως δημόσιος υπάλληλος (1938-1947) και ως φιλολογικός συντάκτης περιοδικών και εφημερίδων.

Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 και ύστερα στην Εθνική Αντίσταση.

Το 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Την περίοδο της δικτατορίας (1967-74) έζησε αυτοεξόριστος σε χώρες της Ευρώπης.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι ένας σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής, που διακρίνεται για τον βαθύτατο ανθρωπισμό της ποίησής του και την ιδιομορφία των εμπνεύσεών του. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πήρε μέρος σε πολλά ποιητικά συνέδρια και φεστιβάλ στο Λονδίνο, στην Αχρίδα της τότε Γιουγκοσλαβίας κ.α. Τιμήθηκε με δύο Πρώτα Κρατικά Βραβεία (1940 και 1956), το Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1976), με το βραβείο Ουράνη κ.ά. Το 1980 πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του «αγνώστου ναυτικού» στο λιμάνι του Γυθείου.

Το 1987 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν κάτοικος Αθηνών και ομιλούσε Γαλλικά και Ιταλικά. Ο Νικηφόρος Βρετάκος απεβίωσε στις 4 Αυγούστου του 1991. Ο Δήμος Αθηναίων απονέμει ένα λογοτεχνικό βραβείο στη μνήμη του. Το Αρχείο του έχει δωριθεί και σώζεται στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης.


Ένας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω
την αίσθηση: ἢ πώς δεν υπάρχουνε μηχανὲς
ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγες· ή πώς δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγοι· ή πώς δεν υπάρχουνε όπλα
ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους· η πώς δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοὶ
Το ελπίζει ο Θεὸς
πώς τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.
δρόμοι.

A smaller world 

Ι seek a shore where Ι can fence in
a patch of the horizon with
trees or reeds. Where, gathering infinity,
Ι can have the sense that: there are nο machines
or very few; there are nο soldiers
or very few; there are nο weapons
or very few, and those few aimed at the exit
of the forests with wolves; or that there are nο merchants
or very few at remote
points οn the earth where
paved roads have not yet been laid.
God hopes that
at least in the poets᾿ sobs paradise will never cease to exist.


Friday 18 February 2011

Η Φωτογραφία του Μήνα Φλεβάρη 2011: Αδελφοί Βλάχου

Στη σημερινή αναμνηστική φωτογραφία εικονίζονται οι πέντε γιοι του Χρήστου Βλάχου, σώγαμπρου Καρίτσας από Άγιο Δημήτριο.
  
Όλα τα αδέλφια γεννήθηκαν και πήγαν σχολείο στην Καρίτσα, αλλά στη συνέχεια επεδίωξαν να χτίσουν τη ζωή τους κάπου αλλού. Από πίσω αριστερά: Νικόλαος (1915-1974) παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στη Σκάλα και κατόπιν μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1956, Κωνσταντίνος (1912-1991) παντρεύτηκε στο Γεράκι και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1959, Γεώργιος (1917-2010) παντρεύτηκε στη Σκάλα και επίσης μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1961. Καθιστοί μπροστά ο Ιωάννης (1909-1988) και Δημήτριος (1911-1998) που παντρεύτηκαν και έμειναν μόνιμα στη Σκάλα και Γεράκι αντίστοιχα.

Ευχαριστούμε το Χρήστο Νικολάου Βλάχο για την παραχώρηση.

Thursday 10 February 2011

Μία Λακώνισσα της Αυστραλίας δίπλα στους …Μπιτλς!

«Κοντόχοντρη» βάπτισε ο Τζον Λένον μια Λακώνισσα ηθοποιό της Αυστραλίας, και εκείνης όχι μόνο δεν της κακοφάνηκε αλλά το είχε και … τιμή της!

Χαρακτηρίστηκε ως «η φανατικότερη θαυμάστρια των Μπιτλς» στην Αυστραλία και είχε την τύχη να εργαστεί κοντά στον Λένον και τους συνεργάτες του. Σήμερα, μόνο καλά λόγια έχει να πει γι’ αυτόν που «ήταν ευγενικός, ζεστός» και που την πρόσεχε ιδιαίτερα.
Πρόκειται για την ομογενή ηθοποιό Σαντάλ Κοντούρη, γεννημένη στη Μάνη, που έχει μια πολύχρονη και ιδιαίτερα πετυχημένη καριέρα στον αυστραλιανό κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο.

Γνωστή σ’ όλους μας η Σαντάλ αρκετές φορές έχει βοηθήσει ως τελετάρχης σε εκδηλώσεις του Παλλακωνικού Συλλόγου.

Τελευταία όμως η Σαντάλ απασχόλησε και πάλι τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης λόγω της γνωριμίας της με τους Μπιτλς, το παγκοσμίου φήμης αγγλικού ροκ συγκροτήματος από το Λίβερπουλ.

Το συγκρότημα αυτό, που μεσουράνησε στη δεκαετία του ΄60 και παραμένει το πιο δημοφιλές και επαναστατικό στην ιστορία της μουσικής, πραγματοποίησε το 1964 περιοδεία στην Αυστραλία.

Μεταξύ των πόλεων που επισκέφθηκε ήταν και η Αδελαΐδα με αποτέλεσμα η Σαντάλ να ανακηρυχθεί η πιο φανατική θαυμάστρια των Μπίτλς στην Αυστραλία, να καταλήξει στο … νοσοκομείο αλλά και να βρει μια δουλειά δίπλα στον Τζον Λένον!
Οι άγνωστες στιγμές της Σαντάλ δίπλα στους Μπιτλς περιγράφονται στο βιβλίο “One Dream Ago: The Beatle’s South Australian Connections” που έγραψαν ο ομογενής Michael Savvas και η Olivia Savvas-Koopmans.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το βιβλίο η Σαντάλ μίλησε στο Σωτήρη Χαρζημανώλη του «Νέου Κόσμου» και θυμήθηκε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ζωής της:
«Η γνωριμία μου με τους Μπιτλς», λέει, «ξεκίνησε με ανορθόδοξο τρόπο στην Αδελαΐδα το 1964. Θα σας μιλήσω γι’ αυτό αργότερα...
Στα 19 μου, το 1969, αποφασίζω να πάω στο Λονδίνο. Έφτασα την ημέρα των γενεθλίων μου. Με φιλοξένησαν, ο Μπρους Γουέλς, και η φίλη του-και μετέπειτα γνωστή ηθοποιός-Ολίβια Νιούτον Τζον.

Μια μέρα ο Μπρους και εγώ πέσαμε τυχαία πάνω στον Τζον Λένον και τη Γιόκο Όνο. Γνωριζόταν (ο Μπρους και ο Λένον) από παλιά. Ο Μπρους με σύστησε στον Τζον Λένον και εγώ … έλιωσα. Ο Λένον ήταν πολύ ευγενικός. Όχι μόνο δεν με αγνόησε αλλά μου έκανε και διάφορες ερωτήσεις. Θυμάμαι είχε μια λευκή Rolls Royce με τηλεόραση και κεραία. Μιλάμε τώρα για το 1969! Πολύ εντυπωσιάστηκα».

Και με την ευκαιρία αυτής της γνωριμίας η Σαντάλ έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα στο Revolution Club του Λονδίνου. Ήταν ένα κλαμπ που ανήκε στους Μπιτλς και πήρε το όνομά του από το τραγούδι τους Revolution που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

«Ήταν ένα καταπληκτικό κλαμπ, μόνο για μέλη και εγώ ζούσα ένα παραμύθι. Καθημερινά περνούσαν από εκεί τα ιερά τέρατα της μουσικής. Είχα την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με τον Τζον Λένον και τη Γιόκο. Και οι δυο τους ήταν πάντα γλυκοί και ευγενικοί μαζί μου και έδειχναν πραγματικά να ενδιαφέρονται για μένα. Άλλα μέλη του συγκροτήματος δεν ερχόταν κάθε βράδυ. Νομίζω ο Πολ Μακάρτνεϊ δεν ήρθε ποτέ.

«Εκεί», συνεχίζει η Σαντάλ, «γνώρισα τους Rolling Stones, τον Elton John, τον Tom Jones και τόσους άλλους». Η Σαντάλ όχι μόνο έκανε πραγματικότητα το όνειρό της αλλά έδινε την ευκαιρία και σε άλλους Αυστραλούς να μπουν στο κλαμπ και να γνωρίσουν τα είδωλά τους. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο άγνωστος τότε Μόλι Μέλντραμ (θεωρείται κορυφαία προσωπικότητα σήμερα στο χώρο της ψυχαγωγίας στην Αυστραλία). «Τον βοήθησα να μπει στην αίθουσα και να γνωριστεί με τον Λένον. Την ώρα όμως που ο Μόλι πήγε να τον χαιρετήσει δεν πρόσεξε, και, ίσως και από τρακ, έλουσε τον Λένον με το ποτό του! Πάγωσα εγώ. Ο Λένον ξέσπασε στα γέλια, οι δυο τους τα βρήκαν αμέσως, έγιναν φίλοι και μέχρι τον θάνατο του διάσημου ερμηνευτή βρισκόταν πολύ κοντά».

Μάλιστα η Σαντάλ αποκαλύπτει ότι στο κλαμπ όλοι την ήξεραν ως «Τσάνκι» (κοντόχοντρη) ένα παρατσούκλι που της το έδωσε ο ίδιος ο … Λένον! «Ήταν πάντα τόσο γλυκός και ευγενικός. Μου έλεγε πάντα ευχαριστώ και δεν είχε «υφάκι» λέει η Σαντάλ. Η ίδια προσθέτει πως το κλαμπ ήταν πάντα γεμάτο με διασημότητες (πήγαιναν τακτικά ο Τζορτζ Χάρισον, ο Ρίγκο, ο Φελισιάνο, ο Στιούαρτ και τόσοι άλλοι) που μετά από κάποιο διάστημα δεν της έκανε καμιά εντύπωση.

«Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν με συγκίνησε η δημοσιότητα» λέει αν και η ίδια έγινε διάσημη, τουλάχιστον στην Αυστραλία. Όπως αναφέραμε η γνωριμία της με τους Μπίτλς ξεκίνησε το 1964 στην Αδελαΐδα όταν την έκανε «κοπάνα» από το σχολείο για να πάει στην υποδοχή τους… Μόνο που έγινε «τσακωτή» αφού, πάνω στην αφέλειά της, μίλησε και στα μέσα ενημέρωσης και είπε πως «το σχολείο είναι φυλακή» και «οι Μπίτλς απελευθέρωση». Όχι μόνο την απέβαλαν από το σχολείο για μια εβδομάδα αλλά την τιμώρησαν και οι γονείς της και εκείνοι για να τους «εκδικηθεί» αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει (ή έτσι έκανε γιατί βασικά δεν το εννοούσε).

«Μου έφεραν τον Έλληνα παπά, μου έφεραν ψυχολόγο αλλά εγώ ανένδοτη» θυμάται σήμερα. Και θυμάται τον πατέρα της να της λέει στα ελληνικά: «Και όλα αυτά τα κάνεις για αυτά τα έντομα…Τις κατσαρίδες;».
 

Σήμερα η Σαντάλ διευθύνει το οικογενειακό εστιατόριό της, Barbecue Inn, στην Αδελαΐδα χωρίς να ξεχνά και την υποκριτική. «Τα έκανα όλα. Πήρα διακρίσεις, γνώρισα επιτυχία. Τώρα πια επιλέγω εγώ τις δουλειές που θα κάνω» λέει.

Πρωταγωνίστησε στις κινηματογραφικές ταινίες Alvin Purple Rides Again, Thirst, Snapshot και The wannabes (με τον Νίκο Γιαννόπουλο) και σε πολλά πετυχημένα σίριαλ όπως The Sullivans, Number 96 κ.ά. ενώ διακρίθηκε και στο θέατρο.

Έζησε επτά χρόνια στο Χόλιγουντ, όπου εκτός των άλλων έλαβε μέρος στην αμερικανική σαπουνόπερα General Hospital ενώ η τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή της ήταν στην ταινία Birthday της ομογενούς Νάταλι Ελευθεριάδη, που πέρσι προβλήθηκε και στις Κάννες.
Η Σαντάλ λέει ότι τα κατάφερε με το «δικό» της τρόπο κόντρα σε όλους και σε όλα.

«Ήμουν μελαχρινή, όταν οι Αυστραλοί είναι ξανθοί, είχα ξένο όνομα… Τελικά τα κατάφερα. Ξέρεις είμαι Μανιάτισσα και εμείς δεν το βάζουμε εύκολα κάτω» καταλήγει.

Προσαρμοσμένο από ρεπορτάζ του Σωτήρη Χατζημανώλη, στην ελληνόφωνη εφημερίδα Μελβούρνης "Νέος Κόσμος"
8 Φεβρουαρίου του 2011

Saturday 5 February 2011

«Επί Γης Αλλοτρίας» Ανθολογία ελληνοαυστραλιανής μουσικής παράδοσης

«Επί Γης Αλλοτρίας» είναι ο τίτλος ενός νέου CD που, ουσιαστικά, αποτελεί μια ανθολογία της ελληνοαυστραλιανής μουσικής παράδοσης.

Παραγωγοί του ο Παύλος Ανδρόνικος και ο Στιβ Αδάμου, και συμμετέχουν μερικοί από τους πλέον καταξιωμένους συνθέτες, στιχουργούς, μουσικούς και ερμηνευτές της ομογένειας.

Λέει ο Παύλος Ανδρόνικος για την ανθολογία:
«Ο τίτλος που δώσαμε στην ανθολογία αυτή είναι φράση παρμένη από τον Ψαλμό 137, από το στίχο «πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;» Στον Ψαλμό η λέξη «αλλότριος» σημαίνει «που ανήκει σε άλλους», αλλά, έχοντας υπόψη και την αγγλική μετάφραση του τίτλου, για τη συλλογή αυτή μου φαίνονταν κατάλληλες και οι άλλες έννοιες της λέξης, δηλ. «παράξενος» ή «ασυνήθιστος». Το φυσικό περιβάλλον της Αυστραλίας, τα ζώα και τα φυτά της, μου φάνηκαν πολύ παράξενα όταν πρωτοήρθα εδώ το 1981. Αυτή η εντύπωση μου έχει μείνει μέχρι σήμερα».

Και συνεχίζει ο ομογενής εκπαιδευτικός και μουσικός:
«Η Αυστραλία είναι λοιπόν η «αλλότρια γη», και τα πρώτα τραγούδια σε αυτή τη συλλογή παρουσιάζονται σε σειρά που συμβολίζει το ταξίδι από τον ελληνικό κόσμο στους Αντίποδες. Η ανθολογία ξεκινά από τον ελληνικό κόσμο με τραγούδι που η μουσική και οι στίχοι του επικαλούνται την ελληνική δημοτική παράδοση, συνεχίζει με το τραγούδι Φεύγω, και φτάνει στην «αλλότρια γη» με τις ορχηστρικές συνθέσεις «Επί γης αλλοτρίας και Ρόδινες λίμνες».

Η εργατική ζωή όπως την ζουν καθημερινά πολλοί μετανάστες στην αλλότρια γη αποτελεί το αντικείμενο του Μέρα με τη μέρα, ένα ζωηρό τραγούδι ροκ με θέμα την εργασία στα εργοστάσια. Αυτό ακολουθείται από το Ο ίδιος ήλιος, ένας γεμάτος πάθος στοχασμός για τη νοσταλγία και την απώλεια. Βέβαια η νοσταλγία και η αίσθηση απώλειας είναι αναπόφευκτο μέρος της εμπειρίας της μετανάστευσης, αλλά η συγκεκριμένη απώλεια που παρουσιάζεται με τόσο έντονο συναίσθημα στο τραγούδι αυτό είναι η απώλεια της Κερύνειας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974 που οδήγησε στην προσφυγιά τους Έλληνες κάτοικους του βορείου τμήματος της μεγαλονήσου».

Σχετικά με τα άλλα περιεχόμενα του CD o Παύλος Ανδρόνικος λέει:
«Το τραγούδι «Πήρανε τον ήλιο» συνεχίζει με το θέμα της νοσταλγίας, αλλά αυτή τη φορά η νοσταλγική ματιά είναι στραμμένη προς άλλο ελληνικό νησί, την Κρήτη. Στο τραγούδι αυτό ο ποιητής Νίκος Νινολάκης, η καρδιά του οποίου αρμενίζει «ατέλειωτα στης μνήμης τα θολά νερά», παραδίδεται στους τρόπους μιας καρδιάς που θρηνεί όλα όσα έχει χάσει. Αντίθετα, στο «Είναι στιγμές» ο Γιώργος Ξυλούρης, ως γνωστόν επίσης Κρητικός, χαίρεται τις στιγμές που η καρδιά πλημμυρίζει από την αγάπη της ζωής και της πορείας της.

Με τις «Πέντε αλογόμυγες» η συλλογή μπαίνει σε θέματα προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων. Το ροκ ύφος χρησιμοποιείται για να εκφραστεί θυμός και απογοήτευση με τους «καθώς πρέπει κύριους» που απαιτούν όλοι να τους μοιάζουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν τις αλογόμυγες που με κάθε ευκαιρία στήνουνε καρτέρι για να «φάνε την ουρά μας». «Εγώ τρελός δεν ήμουνα,» δηλώνει εξαγριωμένος ο Στέλιος, «τρελλό μ’ έχετε κάνει».

Η Κριστέλλα Δημητρίου φέρνει μια αλλαγή κλίματος με το «Για το Γιάννη», ένα τρυφερό τραγούδι αγάπης που εκφράζει τη λαχτάρα για στοργή: «Θέλω να ξαναγυρίσω στη φιλική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά». Το ρόδι, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ποιήματα του Δημήτρη Τσαλουμά και ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του μακαρίτη Κώστα Τσικαδέρη, συνεχίζει το θέμα της αγάπης: «Το ρόδι που λιμπίστηκες, αγάπη, αγάπη, χρόνος το δένει ασήκωτος, νερό απ’ το γαίμα πιο ακριβό. Μα στην αυλή μου οι γέροντες το βράδι, βράδι, λένε πως ήταν άπρεπο να θρέψω εγώ τέτοιο καρπό».

Αφού η νύχτα είναι το κύριο φόντο στο Ρόδι, μας φαινόταν κατάλληλο να συνεχίσουμε με τον ύμνο στη Νύχτα της Κριστέλλας Δημητρίου. Ύμνος είναι και το επόμενο τραγούδι του Αχιλλέα Γιαγκούλλη Μια γης. Υμνείται εδώ η ομορφιά της Κύπρου, αλλά αναγνωρίζεται συνάμα και η τραγωδία της. Με αυτή την τραγωδία καταπιάνεται και το Mε του καημού τα χείλη: «Το ’ξερες πως στο πέλαγος μια κόρη είχες χάσει... κι αυτή τραγούδι έπλεξε με νήμα τους αιώνες, τραγούδαγε για λεφτεριά ατέλειωτους χειμώνες.» Το ποίημα τελειώνει με μια συγκινητική έκκληση της κόρης, δηλαδή της Κύπρου, προς τη μάνα: «Ήλιε μου, πες στη μάνα μου με του καημού τα χείλη, τα ναύλα για τη λεφτεριά και μιαν ευχή να στείλει».

Είναι ειρωνικό ότι στα πλαίσια της ανθολογίας μας το τραγούδι «Τα λόγια είναι δηλητήριο» αντιπροσωπεύει τη συμβίωση της ελληνικής με την αγγλική γλώσσα, καθώς και τη συνύπαρξη των δύο πολιτισμών που αυτές εκφράζουν. Λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις που ακούγονται σ’ αυτό το τραγούδι, μας φάνηκε σωστό να κλείσουμε τη συλλογή με το ορχηστρικό Ο Γαλανογένης, που χρησιμoποιεί «φωνές» χωρίς λόγια.

Αξίζει να σημειωθεί πως η ανθολογία χρηματοδοτήθηκε από το Αυστραλιανό Συμβούλιο Καλών Τεχνών και την ελληνική πολιτεία.

Περισσότερες λεπτομέρειες στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://members.iinet.net.au/~andronikos/InAStrangeLand.html από όπου και μπορείτε να κατεβάσετε τα τραγούδια.

(Ανατύπωση από την εφημερίδα "Νέος Κόσμος", 3 Φλεβάρη 2011)

Δύο Λάκωνες στη Παμπελοποννησιακή Ομοσπονδία της Νότιας Αυστραλίας

“ Σημαντικό έργο επιτελεί η Ομοσπονδία στη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των ομογενών ”

Δύο Λάκωνες της διασποράς, στη μακρινή Αυστραλία, κάνουν υπερήφανους τους συμπατριώτες τους στην Ελλάδα. Πρόκειται για τους κ. Χρήστο Γ. Βλάχο με καταγωγή από το Βρονταμά και το κ. Δημήτρη Ε. Κατσάμπη από την Καρίτσα, οι οποίοι ανέλαβαν κομβικές θέσεις στο νέο Δ.Σ. της Παμπελοποννησιακής Ομοσπονδίας της Νότιας Αυστραλίας. Συγκεκριμένα, ο κ. Βλάχος αναδείχθηκε πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ενώ ο κ. Κατσάμπης εκλέχτηκε γραμματέας, κατά τις αρχαιρεσίες για τη σύνθεση νέου Δ.Σ. που έλαβαν χώρα το Δεκέμβριο του 2010 στη μακρινή Ήπειρο.

Ποια είναι όμως η ιστορία και η διαδικασία συγκρότησης της Παμπελοποννησιακής Ομοσπονδίας Ν. Αυστραλίας;
Ο Παλλακωνικός Σύλλογος, που ιδρύθηκε το 1966, σε συνεργασία με τα άλλα πελοποννησιακά σωματεία στη Νότια Αυστραλία συγκρότησαν το 1992 την Παμπελοποννησιακή Ομοσπονδία «Ο Μοριάς». Από την πλευρά της, η Ομοσπονδία στοχεύει στην εκπροσώπηση και την υπεράσπιση των συμφερόντων των Πελοποννησίων σε κάθε παροικιακό φορέα όπως και στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες της Αυστραλίας και της Ελλάδας.

Στόχος των κ.κ. Βλάχου και Κατσάμπη από την αρχή της θητείας τους είναι η προσέλκυση νέων ηλικιακά ομογενών, οι οποίοι θα συμμετέχουν πιο ενεργά στις υποθέσεις της Ομοσπονδίας και στην αναδιαμόρφωση των δραστηριοτήτων, προκειμένου να αντανακλούν καλύτερα τις ανάγκες και τις προσδοκίες των νεότερων πελοποννησιακής καταγωγής ομογενών.

Πηγή: Notospress

 

Wednesday 2 February 2011

Αλέκος Μιχαήλ: Λάκωνας από επιλογή και πεποίθηση

Χρόνια πολλά στον Αλέκο Μιχαήλ, πολύτιμο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παλλακωνικού Συλλόγου, που γιόρτασε μια σπουδαία οικογενειακή επέτειο μαζί με δικούς και φίλους στο μηνιαίο μπάρμπεκιου στις 30 Ιανουαρίου.
 

Ο ακούραστος εργάτης που πάντα βρίσκεται δίπλα στα καζάνια να τηγανίζει τσιπς και ψάρια είχε πρόσφατα τα 83α του γενέθλια και προτίμησε να γιορτάσει το γεγονός στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο.

Ο Αλέκος, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κύπρο, είναι Λάκωνας από επιλογή και πεποίθηση. Μετανάστευσε στην Αυστραλία από την πατρίδα του τη μεγαλόνησο πριν 62 χρόνια και στις 27 Νοεμβρίου, 1955 παντρεύτηκε στην Αδελαΐδα την αγαπημένη του γυναίκα τη Φρόσω, το γένος Βελισσάρη από τη Σελασία Λακωνίας.

Αλλά ο Αλέκος δεν αγκάλιασε μόνο την πανέμορφη Φρόσω, αγκάλιασε κι ολόκληρη τη Λακωνική πατριά στην παροικία με τους οποίους ανέπτυξε πλατιές σχέσεις. Εξαιρετικά σεβαστό μέλος του Συλλόγου καθώς και πιστός υπηρέτης, ο Αλέκος είναι υπερήφανος πατέρας δύο ενήλικων θυγατέρων, Μαρίας και Αθηνάς, πεθερός του Γεωργίου Βασιλοπούλου και Γεωργίου Μάνθη αντίστοιχα, παππούς με οκτώ εγγόνια και προσπάππους με πέντε δισέγγονα.


Αλέκο, ο Σύλλογος σου εύχεται χρόνια πολλά. Χαρά, υγεία, και ευτυχία να έχεις πάντα!