Εκδήλωση Τιμής και Μνήμης για τη Μάχη του Κοσμά: Μια υπόμνηση ποιοι είμαστε και από που καταγόμαστε

«Ήταν καλό να δούμε την ιστορία και όλα αυτά που κάνανε,» (όπως περιγράφεται στο άρθρο Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Μάχη του Κοσμά) δήλωσε η 14χρονη Έλενα Ασίκα μετά την εκδήλωση μνήμης για τη Μάχη του Κοσμά στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο την Παρασκευή 30, Ιουλίου 2010.

Η νεαρή, δεύτερης γενιάς Ελληνοαυστραλοπούλα, που συνοδευότανε από την μητρική της γιαγιά, την καταγόμενη από τον Κοσμά Ελένη Χρηστάκου, ήταν με μια παρέα από περίπου έξι-εφτά άλλα νεαρά παιδιά, στο ακροατήριο που αριθμούσε πάνω από 70 συμπάροικους.  Τα παιδιά ήρθαν να μάθουν κάτι για την κληρονομιά της γιαγιάς, κι είναι αλήθεια ότι στα σχόλιά της η νεαρή Έλενα εξέφραζε με λίγα και απλά  λόγια τις σκέψεις και τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των παραβρισκόμενων.

Κι ενώ στην εκδήλωση μνημονεύτηκε  ένα σημαντικό γεγονός από την  ιστορία του Νοτίου Πάρνωνα, μια από τις πρώτες επιτυχημένες επιθέσεις εναντίον των στρατευμάτων κατοχής στη δεκαετία του '40, είχε θετική προοπτική επειδή η έμφαση πραγματικά ήταν στην καταπληκτική ανοικοδόμηση του χωριού στα μεταπολεμικά χρόνια, από το 1950 μέχρι σήμερα.

 
Η Ρενάτα Αντωνίου, γερμανικής καταγωγής σύζυγος του Αργύρη Αντωνίου και νύφη της Κοσμίτισσας Κατερίνας Μπαμπαδήμα που έχασε τη ζωή της στον Εμφύλιο, έχει επισκεφτεί τον Κοσμά αρκετές φορές, πραγματικά λατρεύει το χωριό και έμεινε  εντυπωσιασμένη από όλη την παρουσίαση. «Ήταν υπέροχη» είπε, «πρέπει να έχουμε  περισσότερες τέτοιες. Μου άρεσε πολύ να ιδώ το άνοιγμα του παλιού δρόμου.»

Η Κατερίνα Μήτρη, που γεννήθηκε στο Κακαβούρι,  στους πρόποδες του βουνού που υψώνεται προς  τον Κοσμά, ήταν  μικρό κοριτσάκι οκτώ χρονών τον καιρό εκείνο και θυμάται καλά τη φασαρία των στρατευμάτων όταν ανηφορίζανε για την Κυνουρία.  Έμεινε συγκινημένη από την παρουσίαση. «Ωραία, πολύ ωραία, ειδικά το δεύτερο φιλμ» είπε για την ταινία  «Κοσμάς, το μπαλκόνι της Κυνουρίας».

Άλλη μια συγκινημένη ήταν η Σταυρούλα Πάντου, την εποχή εκείνη μόνο 16 χρονών, η οποία θέλησε να υπενθυμίσει ότι υπήρχαν ακόμα πολλοί άλλοι οικισμοί που οι εισβολείς παρέδωσαν στις φλόγες, μεταξύ αυτών και την Τρύπη, χωριό κοντά στον τόπο της καταγωγής της, το Παρόρι στους πρόποδες του Ταϋγέτου. «Αυτά εσείς τα λέτε σαν ιστορία,» επισήμανε, «εγώ τα έζησα!»

Όλη την εκδήλωση, ο κύριος διοργανωτής   Χρήστος Γεω. Βλάχος που θεωρεί τον εαυτό του «Κοσμιτοβρονταμίτη» έπλεξε το ιστορικό ανασυνδέοντας σχετικά ιστορικά γεγονότα με αντίστοιχες πτυχές της παρουσίασης.

Και, όπως αναμενόταν οι καλλίφωνοι απόδημοι από το ηρωικό χωριό, προσφέρθηκαν να ψυχαγωγήσουν το κοινό με μερικά από τα τραγούδια του τόπου. Συγκινητική η απόδοση «Γιατί λαλούνε τα βουνά, γιατί γλεντούν οι κάμποι» από τον Θεόδωρο Λάμπρο. Ζωηρός ο Πέτρος Κατσίκας με μερικά από τα καλύτερα της Σόφιας Μπέλλου όπως «Της λευτεριάς το αγέρι φυσά ..» Εξίσου δυναμικός ο Γιώργος Πήλιουρας με το «Της Καστανίτσας οι ξανθιές, τ' Αϊ Βασίλη οι ρούσες και του καημένου του Κοσμά οι γαϊτανοφρυδούσες… », τραγούδι αφιερωμένο στο κάψιμο του Κοσμά, δίνοντας παρηγοριά κι ελπίδα στους Κοσμίτες τον καιρό εκείνο.

Όσο για μας τους μετανάστες του σήμερα, που ζούμε μακριά από την πατρίδα, τέτοια τραγούδια μας θυμίζουνε ποιοι είμαστε και από που καταγόμαστε. Είναι τραγούδια που οπωσδήποτε μας συγκινούν τόσο όσο και μας εμπνέουν.

Παιδιά σαν την Έλενα μας δίνουν παρηγοριά και ελπίδα ότι νοιώθουν κι αυτά για την καταγωγή τους το ίδιο όπως νιώθουμε και εμείς.  Κι όπως προτείνει η Ρενάτα Αντωνίου πράγματι πρέπει να έχουμε περισσότερες εκδηλώσεις τέτοιες.

Φίλοι Τάβλι του «Λεωνίδα»: Παναγιώτης Ατσάλας Πρωταθλητής

Παναγιώτης και Δήμητρα Ατσάλα

Συγχαρητήρια στον Παναγιώτη Ατσάλα, νικητή του πρώτου πρωταθλήματος τάβλι που διοργανώθηκε από τους Φίλους Τάβλι του Λεωνίδα.  Ο Παναγιώτης, για πολλά χρόνια μέλος του Παλλακωνικού Συλλόγου, κατάγεται από τους Αγίους Αναργύρους και είναι έμπειρος και εξειδικευμένος ταβλαδόρος του οποίου η νίκη αξίζει.  Η επίσημη παρουσίαση του τροπαίου θα λάβει χώρα κατά την εκδήλωση της Εορτής του Πατέρα στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο την Κυριακή, 5 Σεπτεμβρίου. Ταυτόχρονα, ο νικητής και ό δεύτερος του Τουρνουά Fathers Day Knockout Tournament, οι Λευτέρης Παπαδόπουλος και Νίκος Παπαδόπουλος αντίστοιχα, θα απονεμηθούν κι αυτοί τρόπαια.  Εν τω μεταξύ, το δεύτερο πρωτάθλημα έχει αρχίσει και οι αγώνες διεξάγονται κάθε Παρασκευή βράδυ 7:00-9:00 στο Οικογενειακό Κέντρο.  Καινούργιοι παίκτες είναι πάντα ευπρόσδεκτοι.

Ο πίνακας νικητών μέχρι σήμερα:

Ανέστης Στοϊκούδης

Πασχαλινό Τουρνουά 2010

Παναγιώτης Ατσάλας

Νικητής 1^ου  Γύρου 2010

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Τουρνουά Εορτής του Πατέρα 2010

Σεπτέμβρης: Χρόνια πολλά και καλά στους πατεράδες και παππούδες!

Ο Σεπτέμβρης στον Παλλακωνικό Σύλλογο είναι μήνας τιμής και μνήμης προς όλους τους πατεράδες και παππούδες.

H Εορτή του Πατέρα, την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη, είναι ένα από κάμποσα έθιμα που ο Παλλακωνικός Σύλλογος, όπως σχεδόν όλοι οι παροικιακοί σύλλογοι και σωματεία, έχουν δανειστεί από την ευρύτερη Αυστραλιανή κοινωνία. Αλλά και επιπλέον, ο Σύλλογος με πρωτοβουλία όλη δική του προχωράει ένα βήμα παραπέρα και αφιερώνει την τελευταία Κυριακή στους παππούδες, δηλαδή στους πατεράδες των πατεράδων.

Η Εορτή του Πατέρα βέβαια εορτάζεται πολλά χρόνια εδώ στην Αυστραλία όπως και σε πολλές άλλες χώρες και στην Ελλάδα, αλλά σε διαφορετικές ημερομηνίες. Ενώ στις περισσότερες χώρες τηρείται την τρίτη Κυριακή του Ιουλίου, στην Αυστραλία γίνεται την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη και στην Ελλάδα τον Μάη.

Το έμβλημα της εορτής είναι το τριαντάφυλλο, λευκό για τους ζωντανούς και κόκκινο για τους συγχωρεμένους.

Αναμφίβολα η Εορτή του Πατέρα σε μεγάλο βαθμό είναι κι αυτή μια άλλη εορτή της σύγχρονης αγοράς, της κερδοσκοπίας των μεγάλων πολυκαταστημάτων. Συνάμα ωστόσο έχει εξελιχτεί σε σπουδαία οικογενειακή εκδήλωση τιμής και μνήμης προς τον πατέρα και τον ιδιαίτερό του ρόλο στην ανατροφή των παιδιών.

Για πολλά από τα μέλη του Παλλακωνικού Συλλόγου η εορτή προκαλεί ακόμα βαθύτερη συγκίνηση, επειδή στερήθηκαν πολλά χρόνια από τη φροντίδα, ανατροφή και άμεση καθοδήγηση των πατεράδων τους, αφού μισό αιώνα πριν, μόλις 17ριδες, 18ριδες και 20ριδες, φύγανε από τα πατρικά τους σπίτια να ξενιτευτούν στην αλαργινή Αυστραλία.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι το έθιμο τούτο της αυστραλιανής κοινωνίας, αγκαλιάστηκε τόσο πρόθυμα από τους Έλληνες μετανάστες, ούτε και η πρωτοβουλία του Συλλόγου να επιδιώκει ιδιαίτερη αναγνώριση προς τους παππούδες, οι οποίοι σήμερα δεν είναι άλλοι παρά οι 17ριδες, 18ριδες και 20ριδες της δεκαετίας του 50 και του 60, με άλλα λόγια οι πρώτοι μετανάστες, οι πρωτοπόροι και τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου.

Γι αυτό αξίζουν κάθε αναγνώριση. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους τους πατεράδες και τους παππούδες που μόχθησαν να μεγαλώσουν παιδιά και εγγόνια και πάσχισαν να φτάσουν τον Σύλλογο τούτο εκεί που βρίσκεται σήμερα.

Η Φωτογραφία του Μήνα Σεπτέμβρη 2010: Πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο 1967

Η πρώτη αναμνηστική φωτογραφία στη καινούργια συλλογή του Παλλακωνικού Συλλόγου είναι από το δεύτερο μισό του 1967 και εικονίζεται το πρώτο διοικητικό συμβούλιο του  Συλλόγου, από κάτω αριστερά: Γεώργιος Παν. Οικονόμου (αντιπρόεδρος), Ηλίας Γεω. Καρούνος (πρόεδρος), Χρήστος Δημ. Βλάχος (γραμματέας). Πάνω από αριστερά: Δημήτριος Κληρονόμος, Ευάγγελος Ιω. Ψαράκης, Γεώργιος Παν. Ανδρεσάκης (ταμίας), Γεώργιος Αναστ. Κρητικός.

Ευχαριστούμε θερμά την κα Εμορφιά Ανδρεσάκη (χήρα Γεωργίου Ανδρεσάκη) που μας έδωσε τη φωτογραφία από το οικογενειακό της άλμπουμ.

About the Pallaconian Brotherhood of Melbourne and Victoria

The Pallaconian Brotherhood of Melbourne and Victoria "Leonidas" was established in 1961. It was originally formed in order to bring together all Australians that trace their descent from Laconia – a region in the southern eastern mainland of Greece, with the capital of Sparta.

Since 1989 the Brotherhood’s Clubrooms have been located at 253 Albert Street, Brunswick. During the post war period, Brunswick has been the home of a high concentration of Greek Australians harking from Laconia.

The key objectives of the Pallaconian are stated in Article 2 of its Constitution, and include:

a. To unite all Hellenes of Laconian origin and their descendants living in Melbourne and anywhere in the State of Victoria b. To promote and advance the moral, social and spiritual development of its members, and assist Laconians living in Victoria in strengthening relations with other associations or organisations that hold goals c. To acquire and maintain a cultural centre that may be used by the members of the Brotherhood in a number of ways d. To provide for the social, cultural, spiritual, creative development and recreation of the families of its members in any beneficial way such as: Lectures, exhibitions, establishing and maintaining a library and reading-room, organising art, entertainment and recreational activities e. The contribution of the Brotherhood towards any public, national and philanthropic institution, or a patriotic or educational cause

In the early days of its formation, newly arrived immigrants from Hellas (Greece), were able to stay in touch under the auspices of the Brotherhood. The club organised social functions as well as providing a support group for members to help overcome the challenges of living in a foreign country so far from home.

Today the club continues to organise a large variety of social functions, as well as supporting many philanthropic causes. This change in emphasis has become possible due to the establishment of such a large and vibrant population of Laconian descent in Melbourne and Victoria, which is still largely located in the Moreland area.

The club has become active in maintaining the Laconian cultural heritage, through the establishment of a Traditional Hellenic Dancing Group, Senior Citizens Branch, a Cultural Committee, development of a library, and numerous social events aimed at bringing Laconian and Hellenic Culture to the broader Victorian community.

Source: WikiNorthia - Documenting life in Melbourne North

http://www.wikinorthia.net.au/index.php/Pallaconian_Brotherhood

Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα

Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα που απεβίωσε στις 19 Ιουνίου  εκφωνήθηκε από τον  γαμπρό του Νίκο Παπαδόπουλο, στην Εκκλησία Παμμέγιστων Ταξιαρχών στις 24 Ιουνίου 2010.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ να αποχαιρετήσουμε και να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία τον αγαπητό μας Τάσο Πήλιουρα, ο οποίος ύστερα από εφτά χρόνια νοσηλείας και ιατρικής περίθαλψης απεβίωσε στο νοσοκομείο Julia Farr σε ηλικία 86 ετών.

Εκ μέρους όλης της οικογένειας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους τον επισκέπτονταν συχνά και  του έδιναν κουράγιο και λίγη χαρά στα δύσκολα αυτά χρόνια της ζωής του. Ο αγαπητός μας Τάσος γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας στις 25 Νοεμβρίου 1923, μετανάστευσε το 1953 στην Αυστραλία, με την οικογένεια του, τη σύζυγό του Φιλιππία και τα παιδιά του Παναγιώτα και Αφροδίτη.

Όπως κάθε αρχή πολλά τα προβλήματα, μεγάλες οι δυσκολίες. Ύστερα όμως από μεγάλη υπομονή και επιμονή κατόρθωσε και εγκαταστάθηκε στην Αδελαΐδα, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.  Αξιότιμο μέλος της παροικίας μας,  της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητας και του Παλλακωνικού Συλλόγου «Ο Λεωνίδας» όπου υπήρξε μέλος καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.  Υπηρέτησε ταμίας στο Σύλλογο για μεγάλα χρονικά διαστήματα και συνεργαζότανε με τους εκάστοτε προέδρους για την ομαλή λειτουργία και πρόοδο του Συλλόγου και όταν ακόμη οι σωματικές του δυνάμεις τον εγκατέλειψαν η μεγάλη του επιθυμία  ήταν έστω και από την αναπηρική καρέκλα επάνω να παρευρίσκεται στις διάφορες εκδηλώσεις του Συλλόγου.

Σίγουρα το όνομά του θα μείνει βαθειά χαραγμένο στις σελίδες της ιστορίας του Συλλόγου.  Υπήρξε άξιος ανταποκριτής της τοπικής εφημερίδας «Το Γεράκι» και είναι βέβαιο η διεύθυνση της εφημερίδας θα του ανταποδώσει τις ανάλογες τιμές.  Όπως όλοι ξέρουμε το νήμα της ψυχής του καθενός από εμάς του κάθε μετανάστη είναι στενά συνδεδεμένο με την πατρίδα του.  Ο αγαπητός Τάσος αγαπούσε και επισκεπτόταν συχνά την  πατρίδα μας και ιδιαίτερα τη γενέτειρά του το Γεράκι και με το δίκιο του γιατί το Γεράκι με το φιλόξενο κόσμο, την όμορφη πλατεία, τα παραδοσιακά καφενεία και τις ταβέρνες με τους νόστιμους μεζέδες και τα καλά κρασιά, τους πλακόστρωτους δρόμους, τα διώροφα πέτρινα καλοχτισμένα σπίτια, τις θολωτές αυλόπορτες, τις βρύσες με τα κρύα νερά, τις πολλές και όμορφες εκκλησίες, την βυζαντινή ιστορία με το κάστρο με το εκκλησάκι του Άϊ-Γιώργη είναι πράγματι το καλύτερο μέρος της Λακωνίας.

Σήμερα ολόκληρο το Γεράκι όλοι οι συγγενείς και φίλοι του είναι νοερώς μαζί και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εδώ αυτή τη στιγμή βρίσκονται μαζί του.  Η σύζυγός του η Φιλιππία η οποία συμπαραστάθηκε για 6,5 ολόκληρα χρόνια στις χαρές και τις λύπες. Της γαλήνες και τις φουρτούνες στα εύκολα και τα δύσκολα χρόνια της ζωής τους, ιδιαίτερα  όταν η υγεία του κλονίστηκε  σοβαρά και δεν μπορούσε  να επανέλθει δημιουργικά στην καθημερινότητά του και να απολαμβάνει  τις ανέσεις του σπιτιού του, και τα αγαθά του κήπου  του, με την συμπαράσταση των παιδιών της κατέβαλε καθημερινά κάθε προσπάθεια να απαλύνει τους πόνους του, να επεκτείνει τη ζωή του και να την κάνει πιο αναπαυτική και όσο πιο ευχάριστη.  Είναι πράγματι άξια συγχαρητήριων  για όλα αυτά.  Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα πολλαπλά ανίψια του, όλοι οι συγγενείς και φίλοι ακόμη και από τα άλλα μέρη της Αυστραλίας, όπως τη Μελβούρνη, το Σύδνεϋ, και την Καμπέρα, ευρίσκονται δίπλα του να του πουν το τελευταίο αντίο και να του υποσχεθούν ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εύχομαι ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον αναπαύσει και να δώσει κουράγιο, δύναμη και ζωή στην οικογένειά του και σε όλους εμάς να ζούμε και να τον θυμόμαστε.  Ας είναι αιωνία η μνήμη και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα παιδιά και εγγόνια του αείμνηστου Τάσου Πήλιουρα.

Laconia House

Laconia House is a historic five storey building in the central business district in Melbourne Australia. Originally it housed the Laconia Woolen Mills owned by the Laycock family, wool traders and blanket and textile manufacturers. It is not known what inspired the founder Frederick Laycock (1839-1909) to name his businesses after legendary Laconia of Greece.