Αγαπητέ αναγνώστη,
Τα τελευταία 5 χρόνια ψάχνω να βρω την οικογένεια του προπάππου μου, Ανδρέα. Σας παρακαλώ αν μπορείτε να με βοηθήσετε.
Ονομάζομαι Τζόλυον, και ο προπάππους μετανάστευσε στην Νότια Αυστραλία, φτάνοντας εδώ το 1874, ηλικίαςπερίπου 24 ετών. Κατόπιν αγγλοποίησε το όνομά του, όπως πολλοί Έλληνεςμετανάστες την εποχή εκείνη, στο AndrewThompson.
Ένα μεγάλο κενό μεσολαβεί μεταξύ την άφιξή του και το επόμενο συμβάν στη ζωή του, νομίζω μέχρι να κατατοπιστεί σε μιαξένη χώρα, όπου δεν μπορούσε να μιλήσειτη γλώσσα.
Εγκαταστάθηκε στο Port Augusta της ΝότιαςΑυστραλίας, παράκτια πόλη με μικρό λιμάνικατάλληλο για αλιεία. Εδώ το 1883παντρεύτηκε την Αγγλίδα κοπέλα ΣοφίαΡέυνολτς, και ένας από τους μάρτυρες στογάμο ήταν ο Anton Nicholias, ο οποίος παρέμεινε δια βίου φίλος. Ο Ανδρέας υπέγραψε το πιστοποιητικό του γάμου μεσταυρό, που σημαίνει δεν θα ήξερε γράμματα. Δεν ξέρουμε αν έστειλε γράμματα στην Ελλάδα, η οικογένεια ίσως δεν γνώριζε ότι είχε παντρευτεί και είχε παιδιά. Ελπίζω η σύζυγός του να είχεγράψει στα αγγλικά και να είχαν τουλάχιστον κάποια είδηση για το γιο τους.
H Σοφία και o Ανδρέας απέκτησαν πολλά παιδιά: την Αναστασία, έναν γιο Ανδρέα, την Ελένη, τη γιαγιά μου Έθελ, την Κλεάνθη, την Αθηνά, και την Αναστασία Ρικάρδα. Αφού το πρώτο τους παιδί το ονόμασαν Αναστασία, μήπως αυτό ήταν το όνομά της μητέρας του; Είναι λυπηρό η Αναστασία, ο Ανδρέας, και ηΑναστασία Ρικάρδα πέθαναν ως βρέφη, αλλά τέσσερις επιζώντες κόρες μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν και είχαν δικές τους οικογένειες.
Τον Απρίλη του 1891 ο Ανδρέας πολιτογραφήθηκε Αυστραλός υπήκοος και από το πιστοποιητικό αυτό ανακαλύπτουμεότι ήταν Έλληνας και το επάγγελμα ψαράς. Κι αυτό το πιστοποιητικό υπογράφεται με σταυρό. Τα παιδιά του άρχισαν σχολείο το 1892 και στο δελτίο εγγραφής χαρακτηρίζεται ψαράς / έμπορος ψαριών.
Προφανώς επιθυμούσε αυτά να μορφωθούν, κάτι που ο ίδιος δε χάρηκε στην Ελλάδα.
Σαν τρίτης γενεάς Αυστραλέζα, μου έκανε έκπληξη να μάθω ότι έχω Έλληνα προπάππου, αλλά στη συνέχεια καθώς είχα χρόνο να το καλοσκεφτώ, αυτό ίσως εξηγεί πολλά πράγματα: τη σκούρα επιδερμίδα του πατέρα μου, τα καστανά του μάτια και μαύρα μαλλιά, την υπέροχα χαρούμενη προσωπικότητά, τον τρόπο στη συζήτηση να μιλάει με τα χέρια, τηη προτίμηση για φαγητά μεσογειακά. Μια δεύτερη ξαδέρφη μου λέει της είχαν πει το ελληνικό επώνυμο του Ανδρέα ήταν Μόρφετ αλλά ίσως ήταν λάθος γραμμένο, ή παρόμοιο με πόλη ή χωριό απ’ όπου είχε έρθει.
Ο Ανδρέας πέθανε στο Πορτ Πίρι της Νότιας Αυστραλίας, γειτονική πόλη του Πόρτ Αυγκούστα, στις 9 Δεκεμβρίου 1911 ηλικίας 61 χρόνων, αιτία του θανάτου καρδιακή προσβολή. Φέτος, το 2011, είναι τα εκατό χρόνια από το θάνατό του, και τα μέλη της οικογενείας επιθυμούν για να τιμήσουν τη ζωή του.
Αλλά, θα θέλαμε και την οικογένειά του στην Ελλάδα, να ξέρει ζωντανή είναι και η μνήμη του στη Νότια Αυστραλία.
Νομίζω ίσως να ήρθε από κάποιο νησί όπου υπήρχε αλιευτικός κλάδος, ή να ήταν καταδιωκόμενος ή εκτοπισμένος από τους Τούρκους; Το θρήσκευμά του στη Νότια Αυστραλία ήταν καθολικός.
Καθώς ο ίδιος δεν μπορούσε να διαβάσει ή να γράψει, όταν αγγλοποίησε το όνομά του, είναι πιθανό ότι να ακουγόταν πολύ σαν το ελληνικό του όνομα ώστε όταν άλλοι του μιλούσαν ο ίδιος ο αναγνώριζε το όνομά του.
Έχω βαθύτατο θαυμασμό καθώς και φοβερό σεβασμό για του προπάππου το
το θάρρος, την αποφασιστικότητα και θέληση για επιτυχία. Να αφήσει κανείς την οικογένειά του ξέροντας ότι πιθανότατα να μην τους δεις ποτέ ξανά, να κατανικήσει τέτοιες ανισότητες όπως να μη μπορεί να γράψει και να διαβάζει, και εντούτοις να περάσει μια καλή ζωή υποδηλώνει τη δύναμη και το χαραχτήρα του.
Ελπίζω να υπάρξει κάποιος αναγνώστης του «Παλλακωνικού Δελτίου», που θα θυμάται για κάποιο απόγονο που ήρθε στην Αυστραλία το 1874, και θα έλθει σε επαφή την το Δελτίο. Δεν έχει σημασία πόσο μικρή, κάθε ένδειξη είναι σημαντική. Η οικογένεια στην Αυστραλία θα είναι ιδιαιτέρως ευγνώμων και εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς τον εκδότη του «Παλλακωνικού Δελτίου» για τη μεγάλη ευγένεια του να μας βοηθήσει στην αναζήτησή της ελληνικής οικογένειας του προπάππου. | Searching for great grandfather's Greek family, 100 years after his death
Dear Reader,
For the past 5 years I have been searching for the family of my Great Grandfather, Andreus. Please can you help me?
My name is Jolyon, and Great Grandfather, migrated to South Australia, arriving here in 1874, aged about 24 years. He then anglicised his name as many Greeks immigrants of that time did, to Andrew Thompson.
There is a big gap between his arrival and the next event in his life and I expect he was finding his way in a foreign country, where he could not speak the language.
He settled in Port Augusta, South Australia a coastal town with a small port and good opportunity for fishing. It is here in 1883 he married an English girl Sophia Reynolds, and one of the witnesses at the marriage was Anton Nicholias, who remained a friend for life. Andreus signs his marriage certificate with a cross, indicating that he could not write in English. I don’t know if any letters were ever written home to Greece and perhaps the family do not know that he married and had children. I am hoping his wife would have written in English and they at least had some news of their son.
Sophia and Andreus had several children, Anastasia, a son Andrew, Helena, Ethel my Grandmother, Cleanthie, Athaeir, and Anastasia Richarda. As his first child was called Anastasia was this his Mother’s name? Sadly Anastasia, Andrew, and Anastasia Richarda died as infants, however his four surviving daughters went on to marry and have families of their own.
In April 1891 Andreus becomes a “Naturalised” Australian and it was on this certificate that I discovered that he was a native of Greece and a professional fisherman. This certificate is also signed with a cross. His children began school in 1892 and on their enrolment forms he is described as ‘fisherman/ fish merchant’.
Obviously he was anxious for them to get the education that he had missed out on in Greece.
As a third generation Australian, it came as a surprise to find I had a Greek Great Grandfather, but then as I had time to think about it, it did explain many things. My Father’s dark olive skin, dark brown eyes, and black hair, his wonderful happy personality, his manner of speaking with his hands, and his love of Mediterranean foods. A second cousin has told me that she was told that Andreus’s Greek surname was Morphette, however this maybe misspelt, or maybe the region, town, or village that he came from.
Andreus died in Port Pirie, South Australia a neighbouring town of Port Augusta on the 9 December 1911 aged 61 years; the cause of death was a heart attack. This year in 2011 is the centenary of his death, and family members wish to celebrate his life.
However we would like his family in Greece to know that his memory in South Australia is alive and well.
I think he may have come from an island where there was a fishing industry, perhaps fleeing persecution from the Turks? His religion in South Australia was Catholic.
As he could not read or write when he anglicised his name it is likely that it sounded very much like his Greek name so that when people spoke to him he would recognise his name.
I have deep admiration and overwhelming respect for Great Grandfather’s courage, determination and will to succeed. To leave one’s family knowing that you will probably never see them again, and to overcome such odds as not being able to read or write, and have a good life is an indication of his strength, and character.
I am hoping that there will be a reader of “The Pan-Laconian Bulletin” who will recall a Great Uncle going to Australia about 1874, and will contact the Bulletin. No matter how small every clue is important. The family in Australia would be most grateful and I extend our thanks to the editor of The Greek Tribune for his great kindness in helping me in my search for Great Grandfather’s Greek Family.
|
Δύο Λάκωνες ενενηντάρηδες αναγνωριστήκανε επισήμως στον ετήσιο χορό των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στο Goodwood που έγινε στις 14 Μαΐου στο Ολύμπικ Χωλ της Αδελαΐδας. Τιμητικά διπλώματα απονεμήθηκαν στον Γεώργιο Οικονόμου που διετέλεσε ψάλτης του ναού επί 40 χρόνια και στον Νίκο Αντώνη τακτικό εκκλησιαζόμενο κατά την ίδια χρονική περίοδο. Οι δύο είναι και παλαίμαχα σεβαστά μέλη του Παλλακωνικού Συλλόγου, ο Γεώργιος από τους Αγίους Αναργύρους διετέλεσε πρόεδρος στη δεκαετία του 1970, ενώ ο Νίκος από την Καρίτσα είναι τακτικός στις περισσότερες από τις εκδηλώσεις. 
