Πίσω από το πάγκο

Χρίστος Δ Βλάχος, Διαμαντής Λαμπράκης, Κούλα Λαμπράκη, Καλίτσα Χαρματζή, Παναγιώτης Αρώνης, Δήμητρα Αρώνη, Αθανασιά Καρύδη, Λεωνίδας Καρύδης και Δημήτρης Χαγιάς.

Ανοιχτή Πρόσκληση

Αρχισε το χτίσιμο: Τεχνίτες, μαστοράδες και εργάτες στο πλευρό του συλλόγου

Χρήστος Γ. Βλάχος: Μάστορας, χτίστης και πρωτεργάτης

Εί­ναι και­ρός.  Άρχι­σε το χτί­σι­μο.  Τε­χνί­τες, μα­στο­ρά­δες και ερ­γά­τες α­να­σκου­μπώ­νο­νται για την α­να­καί­νι­ση και βελ­τί­ω­ση του Λα­κω­νι­κού Οι­κο­γε­νεια­κού Κέ­ντρου.

Οι Χρί­στος Γ Βλά­χος, Γιώρ­γος Μή­τρης, Γιώρ­γος Κρε­μα­στιώ­της και μια πα­ρέ­α βο­η­θών που ό­λο και γί­νε­ται πιο με­γά­λη δί­νου­νε τον κα­λύ­τε­ρο ε­αυ­τό τους για να κά­νου­νε μια κα­λή αρ­χή.

 Άμε­σος στό­χος εί­ναι να χτι­στεί και­νούρ­για εί­σο­δος με προ­θά­λα­μο στο χολ του συλ­λό­γου.  Αρ­γό­τε­ρα να οι­κο­δο­μη­θού­νε και­νούρ­για α­πο­χω­ρη­τή­ρια, α­να­γνω­στή­ριο, βι­βλιο­θή­κη και μπαρ.

Όπως πά­ντα η δύ­να­μη και η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του συλ­λό­γου ε­ξαρ­τι­έ­ται α­πό την ε­νερ­γό συμ­με­το­χή των με­λών και φί­λων.

Ο καινούργιος χρόνος 2001: Όλα στο σύλλογο έρχονται νέα

«Γέρο χρόνε φύγε τώρα,

πάει η δική σου η σειρά,

ήρθε ο νέος με τα δώρα,

με τραγούδια με χαρά».

Ο παλιός ο χρόνος πάει πια. Ο καινούργιος είναι κιόλας μαζί μας. Εργατικός και προκομμένος ήρθε ο καινούργιος χρόνος στο Λακωνικό Σύλλογο όταν στις 31 του Δεκέμβρη τα μεσάνυχτα ο Άι-Βασίλης μπήκε στην σκηνή του πρωτοχρονιάτικου χορού και έμεινε κατάπληκτος από το θέαμα μπροστά του. Τι να δει! Φωνές, τραγούδια και καλωσορίσματα των Λακώνων. Πόθους για μια προκομμένη και ευτυχισμένη χρονιά. προκοπή
 
Τι άραγε να περιμένει το λακωνικό Σύλλογο ο καινούργιος χρόνος; Σίγουρα όλα στον σύλλογο παίρνουνε μια καινούργια πνοή, ενώ πολλά είναι κείνα που έρχονται νέα. Νέα και γεμάτα ομορφιά, όρεξη και υγεία είναι τα λουλούδια που φυτρώνουν στον κήπο. Ολοκαίνουργος και δροσερότατος είναι ο κλιματισμός που φυσάει τον ευωδιαστό αέρα. Καλοδεχούμενα είναι τα εκατοντάδες βιβλία που παίρνουν την θέση τους στα ράφια της βιβλιοθήκης ενώ ευπρόσδεκτα είναι και κείνα που τελευταία έφερε από την Ελλάδα και δώρισε στο σύλλογο το καλοδιαβασμένο μέλος, Γιώργος Πάκος.
 
Συνάμα ο σύλλογος φέτος αντιμετωπίζει μια σειρά από προκλήσεις. Πώς να συνεχίσει τις καθιερωμένες εκδηλώσεις και ταυτόχρονα να χαρεί μια φρέσκια προσέγγιση γιατί η ποικιλία κάνει τη ζωή πιο νόστιμη. Πέρα από αυτό η συμπερίληψη τόσο της νεολαίας όσο και των γεροντότερων παραμένουν προτεραιότητες του συλλόγου. Ταυτόχρονα ο σύλλογος έχει υποχρέωση να συνεισφέρει στην παραπέρα εξέλιξη της Πελοποννησιακής Ομοσπονδίας. Επιπλέον ο σύλλογος θα χρειαστεί να ανανεώσει το διοικητικό του συμβούλιο με ένα τρόπο που θα φέρει καινούργιο αίμα στις φλέβες του και που θα αντιπροσωπεύει τις τρεις ηλικίες τους νέους, τους μεσήλικους και τους γηραιότερους.
 
Σίγουρα όμως, όπως τα χίλια μύρια λουλούδια που με τόση αγάπη ευδοκιμούν στο περιβόλι του Λακωνικού Συλλόγου, έτσι και οι δραστηριότητες του συλλόγου με λίγη φροντίδα θα εξακολουθήσουν να είναι γεμάτες ενδιαφέρον και σημασία.

Μύνημα Ευάγγελου Πάντου

Αγαπητοί πατριώτες Λάκωνες και Λακώνισσες και φίλοι του Παλλακωνικού Συλλόγου, γεια σας!

Θέλω να μου επιτρέψετε να σας αντιγράψω μερικά γεγονότα του συλλόγου μας.

Το 1966 ιδρύσαμε τον Παλλακωνικό Σύλλογο, τον «Λεωνίδα».  Το 1967 ανάλαβα πρόεδρος του συλλόγου και μαζί με το διοικητικό συμβούλιο εργαστήκαμε σκληρά  για το καλό του συλλόγου.  Πήραμε μαζί μας την νεολαία και ιδρύσαμε το πρώτο χορευτικό συγκρότημα του Παλλακωνικού Συλλόγου. 

Κάναμε την πρώτη χοροεσπερίδα στο Ολύμπικ Χολ της Κοινότητας και είχαμε μεγάλη επιτυχία, πάνω από 600 άτομα.  Για πολλά χρόνια εργάστηκα ως πρόεδρος στην εφορευτική και εξελεγκτική επιτροπή.  Επίσης θέλω να συγχαρώ όλα τα διοικητικά συμβούλια, όλους τους Λάκωνες, της Λακώνισσες και τους φίλους του συλλόγου που πρόσφεραν ό,τι το καλύτερο μπορούσαν για το καλό του συλλόγου.

Έγιναν και μερικά λάθη αλλά κανείς αλάνθαστος.

Αγαπητέ Λάκωνα η πείρα με έχει διδάξει πολλά και θέλω να κάνω μια πρόταση.  Σήμερα έχουμε δημοκρατία και ο καθένας έχει το δικαίωμα να ανήκει όπου θέλει.  Αλλά μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε Λάκωνες.  Και να αφήσουμε τις διάφορες σκοπιμότητες μακριά από το σύλλογο και όλοι μαζί να εργασθούμε για το καλό του συλλόγου.  Και αν δεν βοηθήσουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει.

Όλα αυτά που βλέπεται γύρω σας τα έκαναν όλοι οι Λάκωνες, οι Λακώνισσες και οι φίλοι του συλλόγου.

Επίσης η νεολαία να αισθάνεται υπερήφανη για αυτά που βλέπουν γύρω τους που έφτιαξαν οι γονείς τους και να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι το καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους.

Ενωμένοι όλοι  μαζί γίνονται πολλά, διαιρεμένοι τίποτα.  Χάνονται όλα!

Σας χαιρετώ με μεγάλη αγάπη και εκτίμηση.

Ένας Λάκωνας

Ευάγγελος Πάντος

Για την ενίσχυση των Ελληνικών στο Φλίντερς

Μια εκδήλωση με ένα αξιόλογο στόχο πραγματοποίησε την Κυριακή 29 Οκτώβρη ο Παλλακωνικός Σύλλογος «Λεωνίδας» της Αδελαΐδας. Την οικονομική ενίσχυση του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς.

Πρόκειται για ένα σκοπό που πρέπει να ενισχύεται, με νύχια και με δόντια, από όλους μας. Ο καθένας απ’ τη δική του σκοπιά, τόσο ως άτομα καθώς επίσης ως οργανωμένη παροικία. Η ρίζα μας, Η δύναμή μας, το μεγαλείο της φυλής είναι η γλώσσα μας, ο ανεπανάληπτος πολιτισμός μας.

Στο Πανεπιστήμιο Φλίντερς γίνεται μια σπουδαία εργασία, ένα έργο που πρέπει να το αγκαλιάσει ολόκληρη η παροικία. Αφορά το μέλλον του πολιτισμού μας σ’ αυτή τη χώρα. Εκατοντάδες παιδιά, Ελληνόπουλα, παρακολούθησαν και παρακολουθούν μαθήματα Ελληνικών σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Γίνονται πανεπιστημιακά συνέδρια, έρευνες, προγράμματα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπάρχει συμμετοχή του τμήματος σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια με προβολή της ελληνικής παροικίας.

Είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία του «Λεωνίδα» με το άξιο συμβούλιο του – η πρόεδρος του οποίου δ. Κατερίνα Ροζακλή έχει σπουδάσει Ελληνικά στο τμήμα του Φλίντερς.

Η συμπαράσταση όλων μας είναι απαραίτητη και όπως τόνισε ο καθηγητής Μιχάλης Τσιανίκας, όταν ξέρουμε ότι έχουμε πίσω μας ηθική και οικονομική βοήθεια, μας δίνει θάρρος και δύναμη για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και η οικονομική υποστήριξη αρκετά αξιόλογη. Μπράβο σε όλους όσοι βοήθησαν.

(Άρθρο του Γιώργου Τσαμαντάνη, Αναδημοσιεύεται από Παροικιακό Βήμα, έκδοση Νοέμβρη)

Τραγωδία στο Μονοδέντρι ... δεν ξεχνάμε!

Από την εκδήλωση τιμής στο Μονοδέντρι

26 Νοεμβρίου 2000

Τους ήρωες του Μονοδεντριού θα τιμήσει και φέτος ο Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας στο μηνιάτικο μπάρμπεκιου την Κυριακή 26 του Νοέμβρη στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο της Αδελαΐδας.

Στις 26 του Νοέμβρη 1943, τον καιρό της γερμανοϊταλικής κατοχής, στο Μονοδέντρι, 26 χιλιόμετρα στο δρόμο από την Σπάρτη για την Τρίπολη, εκτελεστήκανε 118 Λάκωνες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. Οι Γερμανοί τους είχανε συλλάβει με υπόδειξη των προδοτών και τους είχανε μεταφέρει στις φυλακές της Τρίπολης.

Είχανε, λένε, πιάσει όλους τους μορφωμένους της Σπάρτης. Η διαταγή του Γερμανού διοικητή ήτανε να πάρουνε για θανάτωση 100 από τις φυλακές της Τρίπολης. Στο δρόμο για την εκτέλεση όμως συλλαβαίνανε όποιον βλέπανε κι έτσι γινήκανε 118. Τους πήγανε στον τόπο της εκτέλεσης και τους «θερίσανε σαν στάχυα στα χωράφια.»

Ανάμεσα τους ήτανε κι ο γιατρός Χρήστος Καρβούνης στον οποίον δίνανε χάρη επειδή είχε σπουδάσει στη Γερμανία και ήξερε τα Γερμανικά. Εκείνος όμως αρνήθηκε την χάρη που του δίνανε απαιτώντας να μην γίνει καμιά εκτέλεση. Είπε ότι η ζωή του δεν αξίζει τίποτα μέσα σε τόσους νεκρούς.

Ο λαός της Λακωνίας θρήνησε τον χαμό των παλικαριών με πολλά μοιρολόγια, ποιήματα και τραγούδια. Το παρακάτω είναι ένα από τα μοιρολόγια που γραφτήκανε για τους ήρωες του Μονοδεντριού.

Τρεις περδικούλες κάθονται σε μοναχό κλαράκι.

Έχουν λυπητερή λαλιά πικρό το μοιρολόι.

Τι είν' το κακό που γίνεται στο μαύρο Μονοδέντρι.

Γιατί είναι λιάστρα τα κορμιά και θάλασσα το αίμα.

Μετρούν κουφάρια στην σειρά μα μετρημό δεν έχουν.

Κι ανάμεσα στα αίματα ψιλή φωνούλα βγαίνει

προδότες μας παρέδωσαν στον γερμανών τα χέρια

Κοιμήσου Χρήστε αθάνατε λαοφιλή Καρβούνη

Κοιμήσου ήρωα γιατρέ που αξέχαστος θα μείνεις.

Γιατράκο Γιώργο ξακουστέ αγωνιστή με δράση

που τη μεγάλη σου καρδιά κανείς δεν θα ξεχάσει,

Φικιώρη, Ζιβανόπουλοι, Χιε και Παπαστάθη

συ Καρτερούλη Κεχαγιά και συ Ζερβομπεάκο

ποιόν να πρωτοθυμηθώ και ποιόν να πρωτογράψωκαι το ρητό για τους ήρωες που τους αξίζει


Στείλτε συνδέσμους φτερωτούς να παν να πουν στη μάνα μας τη Σπάρτη ότι εδώ επέσαμε σαν γνήσια παιδιά της.

Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς: Ευχαριστήρια Ανοιχτή Επιστολή

Το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φλίντερς εκφράζει άπειρες ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη στον Παλλακωνικό Σύλλογο Νοτίου Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας» καθώς επίσης και σε όλους εσάς που με την παρουσία σας υποστηρίζετε αυτή την εκδήλωση.

Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε μια από τις προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η διατήρηση και ενίσχυση της γλώσσας μας και του πολιτισμού μας. Χωρίς τη δική μας συμπαράσταση είναι αδύνατο να προκόψουν τα προγράμματα Ελληνικών στην Αυστραλία. Στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών γίνεται σοβαρή και υπεύθυνη εργασία:

	Εκατοντάδες παιδιά παρακολουθούν το μάθημα των Ελληνικών σε πανεπιστημιακό επίπεδο
	Συνεχής είναι η συνεργασία του διδακτικού προσωπικού του Τμήματος με όλα τα προγράμματα Ελληνικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευση
	Γίνεται σημαντική δουλειά στο ερευνητικό επίπεδο και ο αριθμός φοιτητών που κάνουν Μάστερ και Διδακτορικά είναι εντυπωσιακός
	Κάθε χρόνο οργανώνεται επιστημονικό συνέδριο και δημοσιεύονται οι εργασίες του συνεδρίου αυτού.
	Η Συμμετοχή του Τμήματος σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια συμβάλει στην προβολή του Ελληνισμού της Αδελαΐδας.
	Συνεχείς είναι οι παρεμβάσεις του Τμήματος στην πολιτική και πολιτιστική ζωή του Ελληνισμού της Νοτίου Αυστραλίας
	Έντονη υπήρξε η συμβολή του Τμήματος στην υποστήριξη Ελληνικών Θέσεων και Εθνικών Θεμάτων

Με την οικονομική σας ενίσχυση το Τμήμα θα μπορέσει να οργανώσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα διδακτικά του προγράμματα, να αναπτύξει περισσότερο την έρευνα, ειδικότερα αυτή που σχετίζεται με την ιστορική παρουσία των Ελλήνων στην Αυστραλία, και θα μπορέσει να προσφέρει πολύ περισσότερα στον Ελληνισμό της Αδελαΐδας.

Ευχαριστούμε θερμά τους υποστηριχτές της εκδήλωσης:

Βαγγέλη και Στέλλα Δρακόπουλου, Μιχάλη και Παναγιώτα Ροζακλή, Κατερίνα Ροζακλή, Δημήτρη και Κούλα Κατσάμπη, Σούλα Πατινιώτη, Kosmos Furniture and Electrical,Theo and Vicki Statues, Δημήτρη Χαγιά, Omega Picture Frames, Χρήστο και Γαριφαλιά Βλάχου, Χρήστο και Γιωργία Βλάχου, Παναγιώτη και Νασούλα Βλάχου, Μιχάλη Τσιανίκα, Μαρία Παναγοπούλου, Μαρία Παλιοκτσόγλου, Athan’s World Travel, Οικογένεια Λουκά, Φάνη και Αντωνία Αρβανιτάκη, Γιώργο και Βούλα Κρεμαστιώτη, Τασούλα Καλαϊτζή, Βασίλη και Διαμάντω Γκιουζέπη, Πέτρο και Διαμαντή Μαραγκού, Αδελφοί Γκαγκάνη, Εύα Παπαδοπούλου, Georgies Flowers, Παναγιώτη και Δήμητρα Αρώνη, Λεωνίδα και Αθανασία Καρύδη, Οικογένεια Σκαρμούτσου.

Ευχαριστίες στους καλλιτέχνες που παίζουν και τραγουδούν αφιλοκερδώς:

Βασίλη Ιωαννίδη, Στράτο Πικραμένο, Μανόλη Πικραμένο και Χρίστο Τουλούμη.

Ο Σύλλογος συνεχίζει να δένει κάθε Λάκωνα ψυχικά με τις ρίζες του

Θα γίνει και φέτος, όπως είναι καθιερωμένο από την ίδρυση του συλλόγου μας το 1966, η γιορτή του συλλόγου που γίνεται τον Οκτώβρη κάθε χρόνο.  Ετούτο τον μήνα ο σύλλογός μας κλείνει τα 33 του χρόνια και περπατάει στα 34.

Ο σύλλογος εξακολουθεί να προοδεύει γιατί από την αρχή είχε θεμέλια μιας ευρύτερης λακωνικής πάτριας και την οικονομική υποστήριξη πολλών.  Για να καταλάβουμε καλύτερα την γέννηση του συλλόγου μας ας ρίξουμε μια ματιά από τα παλιά στα σημερινά.

Όπως κι οι υπόλοιποι Έλληνες, οι Λάκωνες απ' τις αρχές του αιώνα αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στη ξενιτιά: στην Αμερική, στην Αργεντινή, στην Νότια Αφρική και στην Αυστραλία.

Οι μεγαλύτερη μάζα Λακώνων έφτασε στην Αυστραλία στις αρχές της δεκαετίας του '50.  Η πρώτη γεύση τους στην καινούργια πατρίδα ήταν τα περιβόητα κέντρα υποδοχής στην Μπονεγκίλλα της Βικτόριας και στο Γούντσαϊντ της Νότιας Αυστραλίας.

Στις αρχές η ζωή ήταν δύσκολη κι οι Λάκωνες ένιωθαν την ανάγκη να διατηρήσουν και να δυναμώσουν τις σχέσεις τους με άλλους Λάκωνες και πατριώτες γενικά.

Το καφενείο του Καριτσιώτη, Γιάννη Κατσάμπη, στο Ράϊτ Στρητ στο Σίτυ στις αρχές ήταν ένα κέντρο συναντήσεως των Λακώνων.  Εκεί γεννήθηκε η ιδέα να ιδρυθεί ένας σύλλογος που θα αντιπροσωπεύει όλους τους Λάκωνες και στο γειτονικό σπίτι του Παναγιώτη και της Ανθούλας Τσετσέρη πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση για να συζητηθεί η ίδρυση του Παλλακωνικού.

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος ιδρύθηκε επίσημα στις 2 Οκτωβρίου 1966 όταν μια τριμελές προσωρινή επιτροπή ανέλαβε τα καθήκοντα να γράψει μέλη, να συντάξει καταστατικό και να καλέσει όλους τους Λάκωνες σε ιδρυτική γενική συνέλευση.

Η πρώτη γενική συνέλευση έγινε με τη συμμετοχή πάνω από 100 Λακώνων στις 18 του Δεκέμβρη 1966 και τότε αποφασίστηκε να ονομαστεί Παλλακωνικός Σύλλογος Νότιας Αυστραλίας «Ο Λεωνίδας».

Πρώτος πρόεδρος ήταν ο Ηλίας Γ Καρούνος και τα υπόλοιπα μέλη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου ήταν οι ακόλουθοι:  Γιώργος Π Οικονόμου (αντιπρόεδρος), Χρήστος Δ Βλάχος (γραμματέας), Γιώργος Π Ανδρεσάκης (ταμίας), Γιώργος Α Κατσάπης, Γιώργος Α Κρητικός και Βαγγέλης Ι Ψαράκης.

Από την αρχή οι Λάκωνες θεώρησαν αναγκαίους σκοπούς του συλλόγου:

• Να φέρει πιο κοντά όλους τους Λάκωνες της Νότιας Αυστραλία
• Να διατηρήσει και να περάσει στη νέα γενιά  εδώ στην Αυστραλία την πλούσια λαογραφική και μουσική παράδοση του τόπου μας
• Να διατηρήσει στενές επαφές με τις ρίζες μας, τη Λακωνία, και να προσφέρει κάθε βοήθεια  σ' αυτή και σε δεινοπαθούντες πατριώτες

Οι δραστηριότητες του συλλόγου είναι πολλές, αλλά οι εκδηλώσεις που έχουν ιδιαίτερη σημασία είναι οι ακόλουθες:

• Οι Λάκωνες καλωσορίζουν κάθε καινούργιο χρόνο όλοι μαζί στον καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο χορό του συλλόγου
• Κατά το τέλος του καλοκαιριού ο σύλλογος διοργανώνει εκδρομή, έξω απ' την πόλη της Αδελαΐδας, για τα μέλη του
• Την πρώτη Κυριακή του Μάη ο σύλλογος τιμάει τις μητέρες με απογευματινό μπάρμπεκιου
• Την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη γιορτάζεται η Μέρα του Πατέρα
• Η Γιορτή του Συλλόγου γιορτάζεται κάθε Οκτώβρη
• Επιπλέον οι Λάκωνες και φίλοι έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν κάθε Παρασκευή βράδυ μέσα στη λέσχη του συλλόγου που προσφέρει ένα άνετο, ξεκουραστικό και οικογενειακό περιβάλλον
• Την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα το απόγευμα ο σύλλογος διοργανώνει μπάρμπεκιου προωθώντας πάντοτε τον παραδοσιακό τρόπο διασκέδασης και οικογενειακό περιβάλλον

Η φιλανθρωπική και η πατριωτική δραστηριότητα του Παλλακωνικού στα τελευταία 30 τόσα χρόνια  είναι σπουδαία προς την πατρίδα μας τη Λακωνία, την Ελλάδα γενικότερα όπως και την Αυστραλία με βοήθεια σε πολλά ευαγή ιδρύματα.

Πριν πέντε χρόνια, το Μάρτη του 1994 ιδρύθηκε το γυναικείο τμήμα του Παλλακωνικού που συνεισφέρε στην αναζωογόνηση και δραστηριοποίηση του συλλόγου.

Το Γενάρη του 1997 ο σύλλογος αγόρασε δικό του χτίριο και ανάλαβε την πρόκληση να δημιουργήσει ένα Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο που θα καλύπτει τις ανάγκες όλης της λακωνικής πάτριας και όλων των φίλων:

• Παιδική χαρά για τα παιδιά
• Αίθουσα διασκέδασης για τη νέα γενιά
• Λέσχη για τους ηλικιωμένους
• Χώρο συνάντησης για όλους
• Στέγασης μόνιμης έκθεσης λαογραφικών αντικειμένων από τη Λακωνία
• Δημιουργία αναγνωστηρίου και βιβλιοθήκης

Το 1999 το γυναικείο τμήμα ενσωματώθηκε με το διοικητικό συμβούλιο να λειτουργήσει σαν ένα ευρύτερο διοικητικό σώμα.

Σίγουρα ο σύλλογος μας θα εξακολουθήσει να προωθεί τη διατήρηση της μητρικής μας γλώσσας, την αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ όλων των Λακώνων και γενικά όλων των πατριωτών.  Πάνω απ' όλα ο Παλλακωνικός Σύλλογος θα συνεχίσει να δένει κάθε Λάκωνα ψυχικά με τις ρίζες του.

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Σπάρτης θα φιλοξενήσει το προσωπικό αρχείο του Λάκωνα ποιητή: Επιστροφή στον τόπο του ο Νικηφόρος Βρεττάκος

«Με το Ιουλιανό ημερολόγιο 19 του Δεκέμβρη 1911, με το Γρηγοριανό 1 του Γενάρη 1912 . Ήταν πρωί, λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου ή λίγο μετά. Ένας υπηρέτης, βαδίζοντας μπροστά, κρατούσε τα γκέμια του αλόγου, κατηφορίζοντας μια πλαγιά με πράσινο, φρέσκο χορτάρι. Πάνω στο άλογο ήταν καθισμένη μια γυναίκα, που κρατιόταν γερά από τα μπροστινά κρικέλια του σαμαριού. Πίσω της βάδιζε ένας άντρας ισχνός, μάλλον κοντός, που πρόσεχε να βρίσκεται σε κάθε στιγμή κοντά στα καπούλια του αλόγου, για κάθε ενδεχόμενο. Ο άντρας ήταν ο πατέρας μου και η γυναίκα η μητέρα μου.  Εγώ δεν ήμουνα ακόμη σε τούτο τον κόσμο. Θα γεννιόμουνα το ίδιο εκείνο βράδυ στις Κροκεές».

Έτσι περιγράφει ο Λάκωνας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος τις στιγμές πριν από τη γέννησή του, στο αυτοβιογραφικό κείμενο «Οδύνη», που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, με ευθύνη του γιου, του σκηνοθέτη Κώστα Βρεττάκου.  Ογδόντα χρόνια μετά την περιγραφή αυτή, στις 4 Αυγούστου 1991, ο Νικηφόρος Βρεττάκος θα άφηνε οριστικά τον τόπο που αγάπησε, τη Λακωνία, τις Κροκεές και την Πλούμιτσα.

Διάλεξε ο ίδιος τον χώρο

Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Νικηφόρος Βρεττάκος επίστρεψε στον τόπο όπου γεννήθηκε. Το προσωπικό του αρχείο, βιβλία, χειρόγραφα, επιστολές, προσωπικά αντικείμενα, θα φιλοξενούνται πλέον σε μία πτέρυγα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης. Ήταν και δική του επιθυμία, δηλωμένη λίγες μέρες πριν από το θάνατό του. «Είχε μάλιστα διαλέξει ο ίδιος το χώρο», λέει στην η διευθύντρια της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης Ελένη Τζανετάκου.

Τα παιδιά του ποιητή παρέδωσαν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Σπάρτης το μέρος του αρχείου που διέθεταν, με μοναδικό όρο να τοποθετηθεί σε χώρο άνετο, ασφαλισμένο και επισκέψιμο. Τα εγκαίνια του χώρου αυτού γινήκανε στη Σπάρτη, στα τέλη του Σεπτέμβρη. Για τις απαιτούμενες εργασίες στο χώρο της Βιβλιοθήκης, 2 εκατ. δρχ. προσέφερε το υπουργείο Πολιτισμού και 5 εκατ. το υπουργείο Παιδείας.

«Βιβλία με αφιερώσεις από φίλους ομοτέχνους του θα βρίσκονται στο χώρο όπου θα φιλοξενήσει το αρχείο. Τα υπόλοιπα βιβλία της βιβλιοθήκης του θα ενταχθούν στη Βιβλιοθήκη Σπάρτης. Πρόκειται για βιβλία συγγραφέων παλαιότερων αλλά και νεότερων», λέει ο Κώστας Βρεττάκος, «του Αγγέλου Σικελιανού, με τον οποίο είχε πολύ κοντινή σχέση από το 1947 ως το 1951, του Μενέλαου Λουντέμη, του άλλου Λάκωνα ποιήτη Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Κουλουφάκου, του Τίτου Πατρίκιου, κ.ά.». Ο Κώστας Βρεττάκος έχει ζωντανή την ανάμνηση του Αγγελου Σικελιανού, όταν επισκεπτόταν την οικογένεια Βρεττάκου στον Πειραιά, από τη Σαλαμίνα, όπου έμενε τότε.  «Ξεκίνησε μια μέρα από τη Σαλαμίνα για να βρεθεί στο σπίτι-μοναξιά, όπου κατοικούσα, στον Πειραιά. Εκείνη τη στιγμή, ήτανε εκεί μόνη της η μητέρα μου. Τους βρήκα πάνω στην ώρα που διαπληκτίζονταν, ποιος απ’ τους δυο θα φιλούσε το χέρι του άλλου. Η μητέρα μου, που ήταν δυο χρόνια μικρότερή του, δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί είχε αποχτήσει δικαιώματα σεβασμού από έναν τέτοιον άνθρωπο, που η μεγαλόπρεπη παρουσία του έδειχνε όλη την αρχοντική και πνευματική του καταγωγή. (...) Από τότε, ερχόταν συχνά από τη Σαλαμίνα στο σπίτι μου. Τρώγαμε μαζί, αναπαυόταν λίγο, και τον συνόδευα έπειτα ως το πετρελαιοκίνητο καραβάκι που τον ξανάφερνε στη μοναξιά του, ή κάποτε πήγαινα και μαζί του ως εκεί, όπου με φιλοξενούσε τη νύχτα», γράφει στην «Οδύνη», ο Βρεττάκος.  Δίπλα στα βιβλία, στο χώρο του αρχείου, τα χαρακτικά της Βάσως Κατράκη και του Τάσου και πολλές φωτογραφίες. Άλλες πορτρέτα, από διάφορες στιγμές της ζωής του στην Ελλάδα ή στα ταξίδια του, και άλλες με συντροφιές· λογοτεχνικές και μη. Τη φροντίδα για την τακτοποίηση και τη διαμόρφωση του χώρου είχαν η διευθύντρια της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης Ελένη Τζανετάκου και η φιλόλογος Γεωργία Κακούρου- Χρόνη, που έχει αναλάβει και την ταξινόμηση του αρχείου.

Και στο Internet

Εκτός από τα βιβλία και τα προσωπικά αντικείμενα, στη διάθεση των ερευνητών και των φιλολόγων θα είναι και το αρχείο του ποιητή σε ειδική σελίδα στο Internet, ενώ ετοιμάζεται και ένα μικρό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο, με μαγνητοφωνημένες απαγγελίες ή ομιλίες του Ν. Βρεττάκου και μερικές, ελάχιστες, στιγμές από τη ζωή του που κινηματογράφησε ο γιος του Κώστας Βρεττάκος. Οι υπεύθυνοι της Βιβλιοθήκης Σπάρτης κάνουν έκκληση σε όσους διαθέτουν σελίδες, χειρόγραφα ή αλληλογραφία του Νικηφόρου Βρεττάκου να τους ενημερώσουν.

Ξενώνας λογοτεχνών το σπίτι του στην Πλούμιτσα

Εκτός από το αρχείο και το εργαστήριο του ποιητή, θα ξαναζωντανέψει και το πατρικό του σπίτι στην Πλούμιτσα, όπου ξαναγύρισε ο Ν. Βρεττάκος και έζησε εκεί από το 1977 μέχρι το θάνατό του. «Έζησε μια ζωή λιτή, σχεδόν όπως στα παιδικά του χρόνια. Τώρα θα ξαναβρεί το σπίτι του», λέει ο Κώστας Βρεττάκος.

Ξεκίνησε μια προσπάθεια από τον Κώστα Βρεττάκο, μέσω του ΥΠΕΧΩΔΕ, να κηρυχθεί διατηρητέο το σπίτι, με διάθεση να παραδοθεί όλη η περιοχή της Πλούμιτσας στο Δήμο Κροκεών και να μετατραπεί σε ξενώνα λογοτεχνών, αλλά και σε χώρο όπου θα φιλοξενούνται εκδηλώσεις ή συμπόσια. Είναι ένας τόπος γαλήνιος, που απέχει 16 χιλιόμετρα από το κοντινότερο χωριό, τις Κροκεές, με τον Ταΰγετο για σκεπή.

«Το χτήμα το σκέπαζαν από τη μια άκρη στην άλλη, αιωνόβιες βελανιδιές, με χοντρούς, γκρίζους, χαρακωμένους κορμούς. Έμοιαζαν με στοιχειά, που εκατοντάδες χρόνια νικούσανε τους αγέρες και τις καταιγίδες και στέκονταν πάντοτε όρθια στις θέσεις τους. Είχαν κάτι το πολύ ανθρώπινο, το πολύ γενναίο και το πολύ βασανισμένο», γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος για το κτήμα της οικογένειας στην Πλούμιτσα. Εκεί, θα επιστρέψει ο Νικηφόρος Βρεττάκος και δεν θα είναι πια μόνος. Θα έχει συντροφιά του νεότερους λογοτέχνες.