Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα

Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα που απεβίωσε στις 19 Ιουνίου  εκφωνήθηκε από τον  γαμπρό του Νίκο Παπαδόπουλο, στην Εκκλησία Παμμέγιστων Ταξιαρχών στις 24 Ιουνίου 2010.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ να αποχαιρετήσουμε και να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία τον αγαπητό μας Τάσο Πήλιουρα, ο οποίος ύστερα από εφτά χρόνια νοσηλείας και ιατρικής περίθαλψης απεβίωσε στο νοσοκομείο Julia Farr σε ηλικία 86 ετών.

Εκ μέρους όλης της οικογένειας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους τον επισκέπτονταν συχνά και  του έδιναν κουράγιο και λίγη χαρά στα δύσκολα αυτά χρόνια της ζωής του. Ο αγαπητός μας Τάσος γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας στις 25 Νοεμβρίου 1923, μετανάστευσε το 1953 στην Αυστραλία, με την οικογένεια του, τη σύζυγό του Φιλιππία και τα παιδιά του Παναγιώτα και Αφροδίτη.

Όπως κάθε αρχή πολλά τα προβλήματα, μεγάλες οι δυσκολίες. Ύστερα όμως από μεγάλη υπομονή και επιμονή κατόρθωσε και εγκαταστάθηκε στην Αδελαΐδα, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.  Αξιότιμο μέλος της παροικίας μας,  της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητας και του Παλλακωνικού Συλλόγου «Ο Λεωνίδας» όπου υπήρξε μέλος καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.  Υπηρέτησε ταμίας στο Σύλλογο για μεγάλα χρονικά διαστήματα και συνεργαζότανε με τους εκάστοτε προέδρους για την ομαλή λειτουργία και πρόοδο του Συλλόγου και όταν ακόμη οι σωματικές του δυνάμεις τον εγκατέλειψαν η μεγάλη του επιθυμία  ήταν έστω και από την αναπηρική καρέκλα επάνω να παρευρίσκεται στις διάφορες εκδηλώσεις του Συλλόγου.

Σίγουρα το όνομά του θα μείνει βαθειά χαραγμένο στις σελίδες της ιστορίας του Συλλόγου.  Υπήρξε άξιος ανταποκριτής της τοπικής εφημερίδας «Το Γεράκι» και είναι βέβαιο η διεύθυνση της εφημερίδας θα του ανταποδώσει τις ανάλογες τιμές.  Όπως όλοι ξέρουμε το νήμα της ψυχής του καθενός από εμάς του κάθε μετανάστη είναι στενά συνδεδεμένο με την πατρίδα του.  Ο αγαπητός Τάσος αγαπούσε και επισκεπτόταν συχνά την  πατρίδα μας και ιδιαίτερα τη γενέτειρά του το Γεράκι και με το δίκιο του γιατί το Γεράκι με το φιλόξενο κόσμο, την όμορφη πλατεία, τα παραδοσιακά καφενεία και τις ταβέρνες με τους νόστιμους μεζέδες και τα καλά κρασιά, τους πλακόστρωτους δρόμους, τα διώροφα πέτρινα καλοχτισμένα σπίτια, τις θολωτές αυλόπορτες, τις βρύσες με τα κρύα νερά, τις πολλές και όμορφες εκκλησίες, την βυζαντινή ιστορία με το κάστρο με το εκκλησάκι του Άϊ-Γιώργη είναι πράγματι το καλύτερο μέρος της Λακωνίας.

Σήμερα ολόκληρο το Γεράκι όλοι οι συγγενείς και φίλοι του είναι νοερώς μαζί και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εδώ αυτή τη στιγμή βρίσκονται μαζί του.  Η σύζυγός του η Φιλιππία η οποία συμπαραστάθηκε για 6,5 ολόκληρα χρόνια στις χαρές και τις λύπες. Της γαλήνες και τις φουρτούνες στα εύκολα και τα δύσκολα χρόνια της ζωής τους, ιδιαίτερα  όταν η υγεία του κλονίστηκε  σοβαρά και δεν μπορούσε  να επανέλθει δημιουργικά στην καθημερινότητά του και να απολαμβάνει  τις ανέσεις του σπιτιού του, και τα αγαθά του κήπου  του, με την συμπαράσταση των παιδιών της κατέβαλε καθημερινά κάθε προσπάθεια να απαλύνει τους πόνους του, να επεκτείνει τη ζωή του και να την κάνει πιο αναπαυτική και όσο πιο ευχάριστη.  Είναι πράγματι άξια συγχαρητήριων  για όλα αυτά.  Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα πολλαπλά ανίψια του, όλοι οι συγγενείς και φίλοι ακόμη και από τα άλλα μέρη της Αυστραλίας, όπως τη Μελβούρνη, το Σύδνεϋ, και την Καμπέρα, ευρίσκονται δίπλα του να του πουν το τελευταίο αντίο και να του υποσχεθούν ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εύχομαι ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον αναπαύσει και να δώσει κουράγιο, δύναμη και ζωή στην οικογένειά του και σε όλους εμάς να ζούμε και να τον θυμόμαστε.  Ας είναι αιωνία η μνήμη και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα παιδιά και εγγόνια του αείμνηστου Τάσου Πήλιουρα.