2012 Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου επιδιώκει ο Δήμος Ευρώτα

Η ανακήρυξη του 2012 ως έτος Νικηφόρου Βρεττάκου, όπως επιδιώκει η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης όπου φιλοξενείται και το προσωπικό αρχείο του διάσημου Λάκωνα ποιητή, επικυρώθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο Ευρώτα κατά την τακτική συνεδρίαση του την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 1911. Το πλήρες κείμενο της σχετικής εισήγησης από τον αντιδήμαρχο Ηλία Παναγιωτακάκο έχει ως εξής:

Θεωρούμε θετική την πρωτοβουλία της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης, όπου διαμέσω του εφορευτικού της συμβουλίου πρότεινε την ανακήρυξη του 2012, ως «ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ».

Αφορμή, η συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του στις Κροκεές Λακωνίας την Πρωτοχρονιά του 1912 και 21 χρόνια από την εκδημία του, στις 4 Αυγούστου, στην Πλούμιτσα του πρώην Δήμου Κροκεών.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος τελείωσε το Δημοτικό στις Κροκεές και το Γυμνάσιο στο Γύθειο, συνεχίζοντας το μεγάλο περιπετειώδες και δημιουργικό ταξίδι του στην Αθήνα, στην αυτοεξορία του στην Ιταλία, στη διάρκεια της δικτατορίας και την επιστροφή στην πατρώα γη.

Πάντα οι Κροκεές και η Πλούμιτσα ήταν αγαπημένοι του τόποι έμπνευσης, διαλογισμού και δημιουργίας. Για το Νικηφόρο Βρεττάκο, τον Ακαδημαϊκό, τον Ποιητή, τον Άνθρωπο, τον αντιστασιακό πατριώτη, η Πολιτεία και το ΥΠ.ΠΟ.Τ. υποχρεούνται να ανακηρύξουν το 2012, ως έτος «Νικηφόρου Βρεττάκου».

Αν και ο Δήμος Ευρώτα δεν προσκλήθηκε στο διάλογο ως συνδιοργανωτής σε αυτή την προσπάθεια, δηλώνουμε «παρών» σε αυτή τη διεκδίκηση.

Θεωρούμε ότι, οι Κροκεές και η Πλούμιτσα του Δήμου Ευρώτα έχουν ρόλο και λόγο στις εκδηλώσεις.

Συμμετέχουμε στην προσπάθεια διεκδίκησης από το ΥΠ.ΠΟ.Τ. για την ανακήρυξη του έτους 2012, ως «ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ».

Συμμετέχουμε ως ισότιμοι έτεροι στη διαμόρφωση προτάσεων κι εκδηλώσεων, που οπωσδήποτε πρέπει να συμπεριλαμβάνονται οι Κροκεές και Πλούμιτσα του Δήμου Ευρώτα.

Βίος

Γεννήθηκε στις Κροκεές την 1η Ιανουαρίου 1912. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο πατρικό του κτήμα στην Πλούμιτσα, κοντά στον Ταΰγετο, και τα μαθητικά του στις Κροκεές και το Γύθειο, από το Γυμνάσιο του οποίου αποφοίτησε.

Νέος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές που δεν πραγματοποίησε και άσκησε διάφορα επαγγέλματα ως ιδιωτικός υπάλληλος (1930-1938) και έπειτα ως δημόσιος υπάλληλος (1938-1947) και ως φιλολογικός συντάκτης περιοδικών και εφημερίδων.

Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 και ύστερα στην Εθνική Αντίσταση.

Το 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Την περίοδο της δικτατορίας (1967-74) έζησε αυτοεξόριστος σε χώρες της Ευρώπης.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι ένας σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής, που διακρίνεται για τον βαθύτατο ανθρωπισμό της ποίησής του και την ιδιομορφία των εμπνεύσεών του. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πήρε μέρος σε πολλά ποιητικά συνέδρια και φεστιβάλ στο Λονδίνο, στην Αχρίδα της τότε Γιουγκοσλαβίας κ.α. Τιμήθηκε με δύο Πρώτα Κρατικά Βραβεία (1940 και 1956), το Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1976), με το βραβείο Ουράνη κ.ά. Το 1980 πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του «αγνώστου ναυτικού» στο λιμάνι του Γυθείου.

Το 1987 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν κάτοικος Αθηνών και ομιλούσε Γαλλικά και Ιταλικά. Ο Νικηφόρος Βρετάκος απεβίωσε στις 4 Αυγούστου του 1991. Ο Δήμος Αθηναίων απονέμει ένα λογοτεχνικό βραβείο στη μνήμη του. Το Αρχείο του έχει δωριθεί και σώζεται στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης.

Ένας μικρότερος κόσμος Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, νάχω την αίσθηση: ἢ πώς δεν υπάρχουνε μηχανὲς ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγες· ή πώς δεν υπάρχουν στρατιώτες ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγοι· ή πώς δεν υπάρχουνε όπλα ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο των δασών με τους λύκους· η πώς δεν υπάρχουνε έμποροι ή πώς υπάρχουνε πολὺ λίγοι σε απόκεντρα σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοὶ Το ελπίζει ο Θεὸς πώς τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών δεν θα πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος. δρόμοι.

A smaller world  Ι seek a shore where Ι can fence in a patch of the horizon with trees or reeds. Where, gathering infinity, Ι can have the sense that: there are nο machines or very few; there are nο soldiers or very few; there are nο weapons or very few, and those few aimed at the exit of the forests with wolves; or that there are nο merchants or very few at remote points οn the earth where paved roads have not yet been laid. God hopes that at least in the poets᾿ sobs paradise will never cease to exist.