Παραγωγοί του ο Παύλος Ανδρόνικος και ο Στιβ Αδάμου, και συμμετέχουν μερικοί από τους πλέον καταξιωμένους συνθέτες, στιχουργούς, μουσικούς και ερμηνευτές της ομογένειας.
Λέει ο Παύλος Ανδρόνικος για την ανθολογία:
«Ο τίτλος που δώσαμε στην ανθολογία αυτή είναι φράση παρμένη από τον Ψαλμό 137, από το στίχο «πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;» Στον Ψαλμό η λέξη «αλλότριος» σημαίνει «που ανήκει σε άλλους», αλλά, έχοντας υπόψη και την αγγλική μετάφραση του τίτλου, για τη συλλογή αυτή μου φαίνονταν κατάλληλες και οι άλλες έννοιες της λέξης, δηλ. «παράξενος» ή «ασυνήθιστος». Το φυσικό περιβάλλον της Αυστραλίας, τα ζώα και τα φυτά της, μου φάνηκαν πολύ παράξενα όταν πρωτοήρθα εδώ το 1981. Αυτή η εντύπωση μου έχει μείνει μέχρι σήμερα».
Και συνεχίζει ο ομογενής εκπαιδευτικός και μουσικός:
«Η Αυστραλία είναι λοιπόν η «αλλότρια γη», και τα πρώτα τραγούδια σε αυτή τη συλλογή παρουσιάζονται σε σειρά που συμβολίζει το ταξίδι από τον ελληνικό κόσμο στους Αντίποδες. Η ανθολογία ξεκινά από τον ελληνικό κόσμο με τραγούδι που η μουσική και οι στίχοι του επικαλούνται την ελληνική δημοτική παράδοση, συνεχίζει με το τραγούδι Φεύγω, και φτάνει στην «αλλότρια γη» με τις ορχηστρικές συνθέσεις «Επί γης αλλοτρίας και Ρόδινες λίμνες».
Η εργατική ζωή όπως την ζουν καθημερινά πολλοί μετανάστες στην αλλότρια γη αποτελεί το αντικείμενο του Μέρα με τη μέρα, ένα ζωηρό τραγούδι ροκ με θέμα την εργασία στα εργοστάσια. Αυτό ακολουθείται από το Ο ίδιος ήλιος, ένας γεμάτος πάθος στοχασμός για τη νοσταλγία και την απώλεια. Βέβαια η νοσταλγία και η αίσθηση απώλειας είναι αναπόφευκτο μέρος της εμπειρίας της μετανάστευσης, αλλά η συγκεκριμένη απώλεια που παρουσιάζεται με τόσο έντονο συναίσθημα στο τραγούδι αυτό είναι η απώλεια της Κερύνειας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974 που οδήγησε στην προσφυγιά τους Έλληνες κάτοικους του βορείου τμήματος της μεγαλονήσου».
Σχετικά με τα άλλα περιεχόμενα του CD o Παύλος Ανδρόνικος λέει:
«Το τραγούδι «Πήρανε τον ήλιο» συνεχίζει με το θέμα της νοσταλγίας, αλλά αυτή τη φορά η νοσταλγική ματιά είναι στραμμένη προς άλλο ελληνικό νησί, την Κρήτη. Στο τραγούδι αυτό ο ποιητής Νίκος Νινολάκης, η καρδιά του οποίου αρμενίζει «ατέλειωτα στης μνήμης τα θολά νερά», παραδίδεται στους τρόπους μιας καρδιάς που θρηνεί όλα όσα έχει χάσει. Αντίθετα, στο «Είναι στιγμές» ο Γιώργος Ξυλούρης, ως γνωστόν επίσης Κρητικός, χαίρεται τις στιγμές που η καρδιά πλημμυρίζει από την αγάπη της ζωής και της πορείας της.
Με τις «Πέντε αλογόμυγες» η συλλογή μπαίνει σε θέματα προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων. Το ροκ ύφος χρησιμοποιείται για να εκφραστεί θυμός και απογοήτευση με τους «καθώς πρέπει κύριους» που απαιτούν όλοι να τους μοιάζουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν τις αλογόμυγες που με κάθε ευκαιρία στήνουνε καρτέρι για να «φάνε την ουρά μας». «Εγώ τρελός δεν ήμουνα,» δηλώνει εξαγριωμένος ο Στέλιος, «τρελλό μ’ έχετε κάνει».
Η Κριστέλλα Δημητρίου φέρνει μια αλλαγή κλίματος με το «Για το Γιάννη», ένα τρυφερό τραγούδι αγάπης που εκφράζει τη λαχτάρα για στοργή: «Θέλω να ξαναγυρίσω στη φιλική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά». Το ρόδι, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ποιήματα του Δημήτρη Τσαλουμά και ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του μακαρίτη Κώστα Τσικαδέρη, συνεχίζει το θέμα της αγάπης: «Το ρόδι που λιμπίστηκες, αγάπη, αγάπη, χρόνος το δένει ασήκωτος, νερό απ’ το γαίμα πιο ακριβό. Μα στην αυλή μου οι γέροντες το βράδι, βράδι, λένε πως ήταν άπρεπο να θρέψω εγώ τέτοιο καρπό».
Αφού η νύχτα είναι το κύριο φόντο στο Ρόδι, μας φαινόταν κατάλληλο να συνεχίσουμε με τον ύμνο στη Νύχτα της Κριστέλλας Δημητρίου. Ύμνος είναι και το επόμενο τραγούδι του Αχιλλέα Γιαγκούλλη Μια γης. Υμνείται εδώ η ομορφιά της Κύπρου, αλλά αναγνωρίζεται συνάμα και η τραγωδία της. Με αυτή την τραγωδία καταπιάνεται και το Mε του καημού τα χείλη: «Το ’ξερες πως στο πέλαγος μια κόρη είχες χάσει... κι αυτή τραγούδι έπλεξε με νήμα τους αιώνες, τραγούδαγε για λεφτεριά ατέλειωτους χειμώνες.» Το ποίημα τελειώνει με μια συγκινητική έκκληση της κόρης, δηλαδή της Κύπρου, προς τη μάνα: «Ήλιε μου, πες στη μάνα μου με του καημού τα χείλη, τα ναύλα για τη λεφτεριά και μιαν ευχή να στείλει».
Είναι ειρωνικό ότι στα πλαίσια της ανθολογίας μας το τραγούδι «Τα λόγια είναι δηλητήριο» αντιπροσωπεύει τη συμβίωση της ελληνικής με την αγγλική γλώσσα, καθώς και τη συνύπαρξη των δύο πολιτισμών που αυτές εκφράζουν. Λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις που ακούγονται σ’ αυτό το τραγούδι, μας φάνηκε σωστό να κλείσουμε τη συλλογή με το ορχηστρικό Ο Γαλανογένης, που χρησιμoποιεί «φωνές» χωρίς λόγια.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ανθολογία χρηματοδοτήθηκε από το Αυστραλιανό Συμβούλιο Καλών Τεχνών και την ελληνική πολιτεία.
Περισσότερες λεπτομέρειες στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://members.iinet.net.au/~andronikos/InAStrangeLand.html από όπου και μπορείτε να κατεβάσετε τα τραγούδια.
(Ανατύπωση από την εφημερίδα "Νέος Κόσμος", 3 Φλεβάρη 2011)
No comments:
Post a Comment