Η Αναστασία Μαρινάκου, η οποία το 2015 ψηφίστηκε κορυφαία νεανίδα αθλήτρια της Ελλάδας, σήμερα είναι μόνιμη κάτοικος Αυστραλίας.
Θύμα και εκείνη της κρίσης, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εγκατασταθεί, με την οικογένειά της, στη Μελβούρνη. Ο πατέρας της είχε ζήσει εδώ 25 χρόνια, είναι Αυστραλός υπήκοος, όπως και η Αναστασία, οπότε πρόβλημα με τη βίζα δεν υπήρχε, όπως δήλωσε η ίδια στο «Νέο Κόσμο».
Υπάρχουν, όμως, μύρια άλλα προβλήματα και, κυρίως, αυτό της επιβίωσης.
Στη διάρκεια της περασμένης χρονιάς, η Αναστασία σημείωσε τρία πανελλήνια ρεκόρ στον στίβο, ενώ ήταν 4η στα 1.500μ. και 8η στα 3.000μ. στο Ευρωπαϊκό της κατηγορίας της.
Πρωταθλήτρια Ελλάδας, με τρίτη καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη, η Αναστασία δεν κατάφερε να πάει φέτος στους Ολυμπιακούς του Ρίο για δυο δευτερόλεπτα.
Στη Μελβούρνη ξεκίνησε αμέσως προπονήσεις με προπονητή τον Νικ Μπιτό (πρώην προπονητή της Κάθι Φρίμαν) και με πρώτο στόχο τη συμμετοχή τους στους Πανευρωπαϊκούς, αλλά και τους Παγκόσμιους Αγώνες Στίβου που θα γίνουν του χρόνου.
«Φυσικά, ο μεγάλος στόχος είναι οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες» μας λέει.
Για να πετύχει τους στόχους της, η Αναστασία έχει ανάγκη από χορηγούς και ελπίζει ότι θα βρεθούν κάποιοι από την ομογένεια να την στηρίξουν σε αυτή την προσπάθειά της.
Ο πατέρας της νεαρής αθλήτριας κατάγεται από την Σκάλα Λακωνίας και η μητέρα της από την Χαλκίδα, αλλά η ίδια χρειάστηκε να αφήσει το σπίτι της και να μετακομίσει στην Αθήνα, στους ξενώνες του ΟΑΚΑ, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον αθλητισμό, πριν πάρει την απόφαση να μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Οι ήρωες της ζωής της, όπως τους αποκαλεί, είναι ο πατέρας της και η μητέρα της, καθώς τη στηρίζουν με όλους τους τρόπους.
Οι λέξεις «ντόπινγκ» και «πρωταθλητισμός», που για πολλούς είναι πια σήμερα άμεσα συνδεδεμένες, έρχονται μοιραία στην κουβέντα.
«Δεν είναι έτσι» λέει η όμορφη Αναστασία. «Και βέβαια υπάρχει πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ. Δεν γίνεται λίγες εξαιρέσεις να μαυρίζουν την εικόνα όλων των αθλητών. Υπάρχουν τρόποι να αποφύγεις τα απαγορευμένα, όπως κάποια συμπληρώματα, οι προπονήσεις στο υψόμετρο κ.ά. Άλλωστε, οι επιδόσεις των αθλητών φαίνονται στον χρόνο. Όταν ένας αθλητής έχει για χρόνια ανοδική πορεία αυτό είναι η απόδειξη. Τα πυροτεχνήματα είναι αυτά που πρέπει να φοβίζουν» λέει πολύ σοβαρά. Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων όσοι ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό;
«Όσοι κάνουν πρωταθλητισμό είναι εμμονικοί με το άθλημά τους και αφοσιώνονται στην επίτευξη του στόχου τους, δηλαδή στο χρυσό μετάλλιο. Διαφορετικά δεν γίνεται να πετύχεις. Θέλει απόλυτη αφοσίωση και πειθαρχία» απαντά.
Όμως, όπως και η ίδια γνωρίζει αρκετά καλά, ο πρωταθλητισμός θέλει και θυσίες. «Έρχονται στιγμές που ζηλεύω τις φίλες μου που βγαίνουν, δεν έχουν πρόγραμμα διατροφής, είναι πιο χαλαρές. Αλλά όταν θέτεις στόχους και είσαι σε μικρή ηλικία, πρέπει να κάνεις θυσίες. Η ζωή είναι, άλλωστε, μπροστά μου. Θα ζήσω μετά. Δεν βιάζομαι».
«Επειδή λόγω του πατέρα μου έχω κι εγώ αυστραλιανή υπηκοότητα, ήρθα στην Αυστραλία για να σπουδάσω Οικονομικά και, παράλληλα, να ασχολούμαι και με τον αθλητισμό. Άλλωστε, εδώ είναι καλύτερες οι συνθήκες για έναν αθλητή» λέει, αλλά ομολογεί ότι «οικονομικά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα» λέει.
No comments:
Post a Comment