Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα

Επικήδειο λόγο στον Τάσο Πήλιουρα που απεβίωσε στις 19 Ιουνίου  εκφωνήθηκε από τον  γαμπρό του Νίκο Παπαδόπουλο, στην Εκκλησία Παμμέγιστων Ταξιαρχών στις 24 Ιουνίου 2010.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ να αποχαιρετήσουμε και να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία τον αγαπητό μας Τάσο Πήλιουρα, ο οποίος ύστερα από εφτά χρόνια νοσηλείας και ιατρικής περίθαλψης απεβίωσε στο νοσοκομείο Julia Farr σε ηλικία 86 ετών.

Εκ μέρους όλης της οικογένειας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους τον επισκέπτονταν συχνά και  του έδιναν κουράγιο και λίγη χαρά στα δύσκολα αυτά χρόνια της ζωής του. Ο αγαπητός μας Τάσος γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας στις 25 Νοεμβρίου 1923, μετανάστευσε το 1953 στην Αυστραλία, με την οικογένεια του, τη σύζυγό του Φιλιππία και τα παιδιά του Παναγιώτα και Αφροδίτη.

Όπως κάθε αρχή πολλά τα προβλήματα, μεγάλες οι δυσκολίες. Ύστερα όμως από μεγάλη υπομονή και επιμονή κατόρθωσε και εγκαταστάθηκε στην Αδελαΐδα, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.  Αξιότιμο μέλος της παροικίας μας,  της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητας και του Παλλακωνικού Συλλόγου «Ο Λεωνίδας» όπου υπήρξε μέλος καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.  Υπηρέτησε ταμίας στο Σύλλογο για μεγάλα χρονικά διαστήματα και συνεργαζότανε με τους εκάστοτε προέδρους για την ομαλή λειτουργία και πρόοδο του Συλλόγου και όταν ακόμη οι σωματικές του δυνάμεις τον εγκατέλειψαν η μεγάλη του επιθυμία  ήταν έστω και από την αναπηρική καρέκλα επάνω να παρευρίσκεται στις διάφορες εκδηλώσεις του Συλλόγου.

Σίγουρα το όνομά του θα μείνει βαθειά χαραγμένο στις σελίδες της ιστορίας του Συλλόγου.  Υπήρξε άξιος ανταποκριτής της τοπικής εφημερίδας «Το Γεράκι» και είναι βέβαιο η διεύθυνση της εφημερίδας θα του ανταποδώσει τις ανάλογες τιμές.  Όπως όλοι ξέρουμε το νήμα της ψυχής του καθενός από εμάς του κάθε μετανάστη είναι στενά συνδεδεμένο με την πατρίδα του.  Ο αγαπητός Τάσος αγαπούσε και επισκεπτόταν συχνά την  πατρίδα μας και ιδιαίτερα τη γενέτειρά του το Γεράκι και με το δίκιο του γιατί το Γεράκι με το φιλόξενο κόσμο, την όμορφη πλατεία, τα παραδοσιακά καφενεία και τις ταβέρνες με τους νόστιμους μεζέδες και τα καλά κρασιά, τους πλακόστρωτους δρόμους, τα διώροφα πέτρινα καλοχτισμένα σπίτια, τις θολωτές αυλόπορτες, τις βρύσες με τα κρύα νερά, τις πολλές και όμορφες εκκλησίες, την βυζαντινή ιστορία με το κάστρο με το εκκλησάκι του Άϊ-Γιώργη είναι πράγματι το καλύτερο μέρος της Λακωνίας.

Σήμερα ολόκληρο το Γεράκι όλοι οι συγγενείς και φίλοι του είναι νοερώς μαζί και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εδώ αυτή τη στιγμή βρίσκονται μαζί του.  Η σύζυγός του η Φιλιππία η οποία συμπαραστάθηκε για 6,5 ολόκληρα χρόνια στις χαρές και τις λύπες. Της γαλήνες και τις φουρτούνες στα εύκολα και τα δύσκολα χρόνια της ζωής τους, ιδιαίτερα  όταν η υγεία του κλονίστηκε  σοβαρά και δεν μπορούσε  να επανέλθει δημιουργικά στην καθημερινότητά του και να απολαμβάνει  τις ανέσεις του σπιτιού του, και τα αγαθά του κήπου  του, με την συμπαράσταση των παιδιών της κατέβαλε καθημερινά κάθε προσπάθεια να απαλύνει τους πόνους του, να επεκτείνει τη ζωή του και να την κάνει πιο αναπαυτική και όσο πιο ευχάριστη.  Είναι πράγματι άξια συγχαρητήριων  για όλα αυτά.  Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα πολλαπλά ανίψια του, όλοι οι συγγενείς και φίλοι ακόμη και από τα άλλα μέρη της Αυστραλίας, όπως τη Μελβούρνη, το Σύδνεϋ, και την Καμπέρα, ευρίσκονται δίπλα του να του πουν το τελευταίο αντίο και να του υποσχεθούν ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.  Εύχομαι ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον αναπαύσει και να δώσει κουράγιο, δύναμη και ζωή στην οικογένειά του και σε όλους εμάς να ζούμε και να τον θυμόμαστε.  Ας είναι αιωνία η μνήμη και ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ο Παλλακωνικός Σύλλογος εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο, τα παιδιά και εγγόνια του αείμνηστου Τάσου Πήλιουρα.

Laconia House

Laconia House is a historic five storey building in the central business district in Melbourne Australia. Originally it housed the Laconia Woolen Mills owned by the Laycock family, wool traders and blanket and textile manufacturers. It is not known what inspired the founder Frederick Laycock (1839-1909) to name his businesses after legendary Laconia of Greece.

Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Μάχη του Κοσμά

Με ταινίες, αφηγήσεις, αυτόπτες μαρτυρίες, ποιήματα και τραγούδια θα τιμηθεί η 67η επέτειο της «Μάχης του Κοσμά» από τον Παλλακωνικό Σύλλογο.

Η επέτειο της ιστορικής μάχης από τους Κοσμίτες κατά των ιταλικών δυνάμεων κατοχής, λίγο έξω από το ηρωικό τους χωριό, τον Κοσμά Κυνουρίας στις 27 Ιουλίου του 1943, θα τιμηθεί την Παρασκευή το βράδυ 7:00 μμ, 30 Ιουλίου, στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο από απόδημους και απόγονους του Κοσμά και γειτονικών χωριών, με ελεύθερη είσοδο για όλους τους συμπάροικους γενικά.

Η εκδήλωση αποτελεί μέρος του πολιτισμικού προγράμματος του Συλλόγου. Η προαγωγή και διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού, ήθους και γλώσσας είναι σημαντικός στόχος του Παλλακωνικού Συλλόγου, ρητά κατοχυρωμένος στο καταστατικό, και ανάμεσα στους κύριους λόγους για τους οποίους ιδρύθηκε περίπου πριν 44 χρόνια από τους πρώτους Λάκωνες μετανάστες.

Η ιστορία μας, συμβάντα και καταστάσεις, από την εποχή του θρυλικού Λεωνίδα μέχρι και σήμερα είναι αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού μας και της ταυτότητάς μας ως Λακωνική πατριά, στην οποία ιστορικά και πολιτισμικά ανήκουν και οι Κοσμίτες, παρόλο που το χωριό τους διοικητικά υπάγεται στην Αρκαδία.

Ο Κοσμάς, το μπαλκόνι της Κυνουρίας όπως φημίζεται, βρίσκεται στις κορυφές του Πάρνωνα περίπου στα μισά του δρόμου μεταξύ το Λεωνίδιο Αρκαδίας και το Γεράκι Λακωνίας. Οι περισσότεροι Κοσμίτες ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και είναι διπλοκάτοικοι. Το καλοκαίρι απολαμβάνουν τη ζωή του βουνού ενώ τον χειμώνα τον περνάνε στα γειτονικά χωριά της Λακωνίας· Γεράκι, Βρονταμά και Γράμμουσα. Γι αυτό συχνά αναφέρονται ως Κοσμιτογερακίτες, Κοσμιτοβρονταμίτες ή και Κοσμιτογραμμουσιώτες και λένε η καρδιά του χωριού τους χτυπά στην Λακωνία.

Το καλοκαίρι του 1943, στη μέση της κατοχής, όλοι οι Κοσμίτες είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους στο βουνό, όταν την νύχτα της Δευτέρας 26 Ιουλίου παίρνουν πληροφορία ότι το πρωί της Τρίτης, 27 Ιουλίου, ιταλικά στρατεύματα με επικεφαλή τον διοικητή της Τρίπολης και της Πελοποννήσου, τον περιβόητο Φεστούτσιο, θα κατευθύνονταν από το Γεράκι προς τον Κοσμά προκειμένου, ορισμένοι υποστηρίζουν, να κάψουν τα χωριά του Νότιου Πάρνωνα. Όποια ωστόσο κι αν ήταν η πρόθεσή τους, σίγουρα δεν έρχονταν με σκοπούς καλούς. Έτσι για να αποφύγουν οποιαδήποτε συμφορά, 44 Κοσμίτες και άλλοι 12 κοντοχωριανοί ενταγμένοι στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), τότε που ακόμα ήταν όλοι ενωμένοι, έστησαν καρτέρι στη θέση Σταυρό, μια ελατοσκεπασμένη χαράδρα λίγο έξω από το χωριό. Η μάχη που επακολούθησε, με την ενίσχυση όλων των χωριανών, θεωρείται από τις πρώτες νικηφόρες πράξεις αντίστασης στην Πελοπόννησο. Χωρίς ούτε μια ελληνική απώλεια, ολόκληρος ο λόχος των Ιταλών εξοντώθηκε: νεκροί ο ίδιος ο Φεστούτσιο και άλλοι 31 υφιστάμενοί του· τραυματίες 36· αιχμάλωτοι 3 αξιωματικοί και 45 στρατιώτες. Αυτό έπνευσε εμπιστοσύνη στους ντόπιους ότι σίγουρα ήταν ικανοί και μπορούσανε οι ίδιοι να υπερασπίσουν τα πατρώα τους εδάφη, σπίτια, χωριά και πατρίδα.

Η Αντίσταση και η υπεράσπιση της πατρίδας άλλωστε δεν ήταν κάτι το καινούργιο για τους Κοσμίτες και τις Κοσμίτισσες. Αγωνιστικό πνεύμα κυλούσε στις φλέβες τους από την Επανάσταση του 21. Τον καιρό εκείνο στον εθνοαπελευθερωτικό αγώνα της παλιγγενεσίας έλαβαν μέρος 195 Κοσμίτες αγωνιστές, οπλαρχηγοί καπεταναίοι και απλοί στρατιώτες. Τώρα, 120 χρόνια μετά, σχεδόν 80 χωριανοί και χωριανές συμμετείχαν ενεργά στον αντιστασιακό αγώνα.

Κατά τρόπο τραγικό όμως, ενώ το καλοκαίρι του 1943 οι Κοσμίτες υπερνίκησαν τις ξενικές δυνάμεις, μόλις έξι μήνες αργότερα, το μαύρο εκείνο χειμωνιάτικο Σαββατοκύριακο 29-30 Ιανουαρίου 1944, οι κατακτητές επέστρεψαν, αυτή τη φορά υπό το μανδύα των Γερμανών, με τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας της Λακωνίας να παραδώσουν στις φλόγες 498 από τα 505 σπίτια του χωριού.

Κατόπιν, με καμένα πλέον τα σπίτια, το χωριό σχεδόν εγκαταλείφθηκε κατά τα υπόλοιπα χρόνια της δεκαετίας του 40.

Οι Κοσμίτες ξαναγύρισαν στα ρημαγμένα τους σπίτια μετά τον πόλεμο για να ξεκινήσουν το τεράστιο έργο της ανοικοδόμησης. Εκτός από τα νοικοκυριά τους, κύρια κοινοτική προτεραιότητα ήταν η δημοσιά, ο αυτοκινητόδρομος να αντικαταστήσει τον παλιό μουλαρόδρομο και να συνδέσει το χωριό από άποψη μεταφοράς, αν όχι διοικητικά, με τη Λακωνία και ιδίως με το γειτονικό κεφαλοχώρι, το Γεράκι.

Σχεδόν μόνοι τους, κι όπως πάντα όλοι για έναν και ένας για όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά κινητοποιήθηκαν σε προσωπική εργασία μέρα νύχτα έως ότου φτιάξουν τον δρόμο και την 1η Ιουλίου 1951κυλήσει αυτοκίνητο για πρώτη φορά στο χωριό τους, 1150 μέτρα ψηλά στο βουνό· συμπτωματικά ακριβώς μέσα σε 100 μέρες και ανήμερα των Αγίων Αναργύρων, πολιούχων του Κοσμά,. Γι αυτό και ονόμασαν τη δημοσιά «Δρόμο των 100 Ημερών».

Το καταπληκτικό αυτό επίτευγμα εμφανίζεται στην πρώτη ταινία, ασπρόμαυρη, που θα προβληθεί στην εκδήλωση μνήμης. Η ταινία που φέρει το όνομα του δρόμου γυρίστηκε κατά την κατασκευή του το 1951.

Ο αγώνας των Κοσμιτών συνεχίστηκε αμείωτος στο υπόλοιπο μισό του περασμένου αιώνα και χάρη στις άοκνες προσπάθειές τους σήμερα έχει αναπτυχθεί ως ένα πανέμορφο ορεινό θέρετρο που προσφέρει σε κάθε επισκέπτη ευχάριστες γεύσεις από την παραδοσιακή ζωή του πατρώου μας τόπου σε συνδυασμό με την απόλυτη ομορφιά που χαίρετε ως μπαλκόνι της Κυνουρίας.

Αποσπάσματα από την όμορφη ζωή στον σημερινό Κοσμά και την ποικιλία στο φυσικό περιβάλλον εμφανίζονται στην έγχρωμη δεύτερη ταινία «Κοσμάς: Το μπαλκόνι της Κυνουρίας».

Αλλά αναμφίβολα αποκορύφωμα της βραδιάς μνήμης θα είναι η ευκαιρία που θα έχουν οι Κοσμίτες να τραγουδήσουν μερικά από τα αγαπημένα παραδοσιακά τραγούδια το τόπου, όπως και «Του Φεστούτσιο» που εξιστορεί σε στοίχους την περίφημη μάχη.

Σύγνεφα μαύρα της σκλαβιάς τον ουρανό σκεπάζουν

Κι΄ όμως τα σήμαντρα πικρά βαρούν κι΄αναστενάζουν,

Το καραούλι της Μπεκριάς υμνάει στο Μαζαράκι:

-Φεστούτσης κίνης΄έρχεται απάν΄απ΄το Γεράκι…

Αστράφτει ξάφνου και βροντάει, τα σύγνεφ΄ανεμίζουν,

Ραγίζουν και το ράγισμα αχτίδες ήλιου σκίζουν,

Ανατριχι΄ζουν τα βουνά, αχομανούνε:

-Κοσμίτες, τρέξτε, τον Κοσμά φασίστες τον πατούνε!

Μεσ΄ στο Νεράκι στο Σταυρό βοήθεια,

Χτίζουν ταμπούρια λευτεριάς των Κοσμιτών τα στήθια,

Κι΄όπως χιμούν οι Ιταλοί σαν ξαφνιασμένα άτια,

Χτυπάν απάνου τους και σπαν και γίνονται κομμάτια…

Κι΄εκεί που πέφταν οι οχτροί κι΄ν δόξα τραγουδώντας,

Στεφάνωνε τους ήρωες τη νίκη τους υμνώντας:

-Ακούστε (κράζει ο Κοσμάς) η λευτεριά τι θέλει,

πίνετε απ΄τ΄αθάνατο της μάχης κοκκινέλι

Η Γιορτή της Γιαγιάς, αξίζει!

Γιορτή της Γιαγιάς! Μπορεί κανείς κάλλιστα να πει γιατί ο Παλλακωνικός Σύλλογος, μοναδικός σ’ όλο τον κόσμο, να προσθέτει κι αυτή την εκδήλωση στο ήδη υπερφορτωμένο ημερολόγιο του;

Η εορτή αυτή στον Παλλακωνικό δεν ξεκίνησε φέτος, ούτε πέρσι αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Συνέπεσε σε μεγάλο βαθμό με τον καιρό όταν τα περισσότερα μέλη του Συλλόγου άρχισαν να αποχτάνε εγγόνια και να γίνονται παππούδες και γιαγιάδες.

Αυτοί είναι οι μεταπολεμικοί μετανάστες που ήρθαν στην Αδελαΐδα 20ριδες και 30ριδες στις δεκαετίες του '50 και του '60. Αυτοί είναι οι Έλληνες που ποτέ δεν πήγαιναν δίχως τα παιδιά τους σε οποιαδήποτε από τις εκδηλώσεις· γάμους, βαφτίσεις και χορούς. Τα παιδιά ήταν η υπερηφάνεια και η χαρά τους, το άλφα και το ωμέγα, ο λόγος της ύπαρξής τους.

Θυμάστε τους χορούς του Παλλακωνικού τη δεκαετία του ’70 στον Κολοσσό ή στο Ολύμπικ Χολ, όταν ορδές παιδιών ντυμένα με τα καλύτερα κουστουμάκια, γραβατωμένα κι αυτά όπως όλοι οι μεγάλοι, να τρέχουν πέρα δώθε φύρδην μίγδην γύρω στην πίστα, ενώ οι πατεράδες έψηναν σουβλάκια πίσω και οι μανάδες, αν δεν κοίταζαν τα μωρά στα καροτσάκια, ετοίμαζαν σαλάτες στην κουζίνα.

Σήμερα αυτοί οι πατεράδες κι αυτές οι μανάδες έχουν πλέον πάρει σύνταξη, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, παντρεύτηκαν και με τη σειρά τους απέκτησαν δικά τους παιδιά. Οι περισσότεροι είναι υπεραπασχολημένοι επαγγελματικά και συχνά αφήνουν τα δικά τους τα παιδιά με τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια κοινά αποδεκτή συνήθεια. Οι γονείς απολαμβάνουν να βγαίνουν έξω ως ζευγάρια, ενώ οι γιαγιάδες και οι παππούδες έχουν την ευκαιρία να περνάνε περισσότερο χρόνο με τα εγγόνια τους.

Όμως αλλιώτικα από τους γονείς τους στη δεκαετία του 70, τα παιδιά σήμερα δεν έρχονται τόσα πολλά στις εκδηλώσεις του Παλλακωνικού, αλλά και όταν έρχονται είναι ντυμένα πολύ πιο απλά, περισσότερο ήσυχα και να είμαστε ειλικρινείς καλύτερα στο χορό.

Ο λαός μας λέει «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου». Αυτό είναι ολοφάνερο στις εκδηλώσεις του Παλλακωνικού όταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες φέρνουν μαζί τα εγγόνια τους για να γνωρίσουν κι αυτά τον ελληνικό πολιτισμό σε ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον πέρα από την στενή οικογένεια.

Έτσι, στο μήνα Μάη, όταν την δεύτερη Κυριακή γιορτάζουμε την Ημέρα της Μητέρας, την τελευταία Κυριακή η Γιορτή της Γιαγιάς, όπου ο Παλλακωνικός Σύλλογος πρωτοστατεί, είναι μια αντάξια αναγνώριση του πολύ σπουδαίου ρόλου που διαδραματίζουν οι γιαγιάδες στην ζωή της δεύτερης γενιάς Ελληνοπαίδων στην Αυστραλία. Το ίδιο επαναλαμβάνεται το Σεπτέμβριο με την Ημέρα του Πατέρα την πρώτη Κυριακή και τη Γιορτή του Παππού την τελευταία προς τιμή της επιρροής των παππούδων στις ευρύτερες οικογένειες των Αυστραλοελλήνων.

Τους αξίζει!

Education Exchange to City of Sparta Greece

(Extract of Moreland City Council Minutes, Wednesday 12 May 2010)
 
At the Moreland Relationships Friendship Committee meeting held on 29 April 2010, the Committee requested this report be represented with amended recommendations.
 
The Pallaconian Brotherhood, on behalf of the City of Sparta, has invited Council to select between 10 -15 school age children (Years 9 and 10) to take part in a 10 day education exchange to Sparta, Greece between 20 to 30 August 2010. This initiative would provide an opportunity to strengthen Moreland’s sister city relationship with the City of Sparta and give children a wonderful learning experience. It is envisaged that if Council accepts this invitation that Sparta will expect some reciprocation in coming years by Council contributing $5,000 towards the cost of any such visit.

The City of Sparta will finance all costs of the education exchange, apart from air fares to and from Melbourne and travel insurance. The Pallaconian Brotherhood have requested that Council contribute to the cost of the airfares for the students and teachers. It is proposed that Council contribute $12,000 towards the cost of the project from the 2010-2011 sister cities budget and that parents contribute approximately $1,000 towards costs for their child. In the event that parents of selected children are unable to afford the full $1,000, on the basis of low incomes, it is recommended that the grants program (achievement section) be allocated to supplement the parents’ contribution.

Cr Pryor moved, Cr Helou seconded that –

Council resolve:

1. To support the Sparta Sister City student exchange.

2. To allocate up to $5,000 from the 2010 - 2011 Sister Cities budget towards the cost of the project to match the contribution by the Pallaconian Brotherhood.

3. That should a return visit be arranged by the City of Sparta, the sum of $5,000 be allocated from the Sister Cities budget.

4. To form a working group made up of Department of Education, Council, Pallaconian Brotherhood representation, including one Councillor to oversee the project, including the selection of the students.

5. That a full report be presented to Council after the return of the education delegation.

Carried

Sydney Spartans Celebrate Mothers Day

The Women’s Committee of the Pan-Laconian Association of NSW “The Spartans” celebrated Mothers Day this year with an exciting lunch at the The Novotel [Brigton Le Sands] on Sunday 9th May 2010. It was a wonderful outing for the families and mums were spoilt as they enjoyed delicious food in a beautiful and welcoming environment.

Ημέρα της Μητέρας: Στο χορό το έριξαν οι Λακώνισσες

Με τραγούδια, χορούς και πολύ κέφι η Γιορτή της Μητέρας πανηγυρίστηκε και φέτος από τους Λάκωνες της Αδελαΐδας στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο το απόγευμα της Κυριακής 9 Μαΐου.

Με το χολ κατάμεστο, δεν χώραγε περισσότερους, οι Λάκωνες και φίλοι τίμησαν με γιορτή μια παράδοση που ξεκίνησε στην Αρχαία Ελλάδα και ξανα-αναστήθηκε πάλι τον προπερασμένο αιώνα πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο συμπεριλαμβανομένων την Ελλάδα καθώς και την Αυστραλία.

Και με πρωτοβουλία αποκλειστικά του Παλλακωνικού Συλλόγου προς το τέλος του μήνα, στο τακτικό μπάρμπεκιου την τελευταία Κυριακή του μήνα, ο Σύλλογος θα τιμήσει την συνεισφορά των γιαγιάδων στην δικιά του «Γιορτή της Γιαγιάς».

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Σύλλογος καταβάλλει συντονισμένες προσπάθειες ώστε να συμπεριλάβει τις γυναίκες σε ισότιμη και πλήρη συμμετοχή στην ηγεσία της οργάνωσης. Ξεκίνησε με το Γυναικείο Τμήμα το οποίο με τον καιρό συγχωνεύθηκε στο διευρυμένο Διοικητικό Συμβούλιο.

Σήμερα οι γυναίκες και οι άνδρες μοιράζονται την ηγεσία του Διοικητικού Συμβουλίου και οι γυναίκες καταλαμβάνουν 11 από 27 θέσεις στελεχών και τρεις από τις επτά στο προεδρείο. Την Ημέρα της Μητέρας οι Λακώνισσες είχαν κάθε λόγο να ξεσηκωθούν όλες και να το ρίξουν στο χορό.