Οι Λάκωνες της Αμερικής και του Καναδά δίπλα στη Λακωνία

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν αφήνει αδιάφορους τους Λάκωνες της Αμερικής. Στο φετινό, 64ο συνέδριο της Παλλακωνικής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά συζητήθηκαν τρόποι ώστε να βοηθήσει η οργάνωση τα γηροκομεία, το νοσοκομείο Σπάρτης και το Ίδρυμα Ανιάτων στη Λακωνία.

Κατά τις εργασίες του Συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Φραγκίσκο της Καλιφόρνιας, αποφασίστηκε, μεταξύ άλλων, να συσταθεί ειδική επιτροπή, που σε συνεργασία με τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ. Ευσταθίου και το «Pan Lakonian Foundation», που έχει συσταθεί από την Ομοσπονδία, θα αναλάβει να συγκεντρώσει και να προσφέρει τη βοήθεια προς τη Λακωνία.

Το συνέδριο εξέλεξε νέο ύπατο πρόεδρο της Παλλακωνικής, τον Ιωάννη Βλαχάκη, από την πολιτεία Μίσιγκαν, ενώ δόθηκαν και υποτροφίες σε αριστούχους μαθητές - παιδιά Λακώνων, που αρχίζουν τις σπουδές τους σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Συνεδρίου, κ. Τέρης Τσαφατίνος, οι σύνεδροι έδωσαν προτεραιότητα σε θέματα της Ελληνικής Παιδείας και των υποτροφιών, κοινωνικών υπηρεσιών, εθνικά θέματα, ενώ έγιναν αναφορές στην ανάγκη καταστατικών μεταρρυθμίσεων της Παλλακωνικής. «Επιδίωξη της οργάνωσης είναι να στελεχωθεί μέχρι το τέλος Ιουνίου η επιτροπή βοήθειας, ώστε το συντομότερο δυνατόν να αρχίσει το έργο της», είπε, μεταξύ άλλων, ο κ.Τσαφατίνος.

Για τη συνεργασία με τη Μητρόπολη είπε ότι περίπου 17 ιδρύματα αυτού του είδους ανήκουν σήμερα σ' αυτήν και για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητη η μεταξύ τους συνεργασία. Λεπτομέρειες του έργου της Επιτροπής βοήθειας θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Το επόμενο συνέδριο της Ομοσπονδίας αποφασίστηκε να διεξαχθεί στην Ουάσιγκτον.

Κύπρος: Δεν Ξεχνώ – 2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (ΣΕΚΑ) ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ Η Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα (ΣΕΚΑ) και η Κυπριακή Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας σας προσκαλούν να τιμήσετε με την παρουσία σας τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν στις 15 Ιουλίου 2012 για τη 38η Μαύρη Επέτειο της τουρκικής εισβολής και κατοχής 37% της Κύπρου. Οι εκδηλώσεις έχουν ως ακολούθως: 10.30 π.μ.: Mνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των πεσόντων κατά την εισβολή, χωροστατούντος του Επισκόπου κ.κ. Νικάνδρου, στον Ιερό Ναό «Αγίου Αντωνίου», 65-67 Milner Street, Prospect. 1.00 μ.μ.: Kατάθεση στεφάνων στο Σταυρό Θυσίας (Cross of Sacrifice), Pennington Gardens East, γωνία Pennington Terrace και King William Street, North Adelaide, 2.00 μ.μ.: Συγκέντρωση στο οίκημα της Κυπριακής Κοινότητας, 6–8 Barrpowell Street, Welland, για σύντομο καλλιτεχνικό πρόγραμμα και κόκτεϊλ. Θα θέλαμε επίσης να σας προσκαλέσουμε σε μια ομιλία για το Κυπριακό τη οποία θα παρουσιάσει ο επίσημος αντιπρόσωπος της Κύπρου κύριος Χρίστος Χριστοδουλου , στο οίκημα της Κυπριακής Κοινώτητας Ν.Α., 6–8 Barrpowell Street, Welland, την Τετάρτη 18η Ιουλίου στις 7μ.μ. ΕΛΑΤΕ ΣΤΙΣ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012, ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, << ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ > Προκόπης Λουκά Πρόεδρος ΣΕΚΑ, Ν.Α. Χρίστος Ιωάννου Πρόεδρος Κυπριακής Κοινότητας, Ν.Α.

CYPRUS JULY 1974 << I DON’T FORGET – 2012 >> 38th MEMORIAL OF THE TURKISH INVASION OF CYPRUS Turkey’s military aggression against Cyprus tragically continues unabated since 1974. The military occupation, forcible division, violation of human rights, massive colonisation, cultural destruction, property usurpation and ethnic segregation imposed since Turkey’s military invasion remain to this day the main characteristics of the status quo on the island. Today, Turkey, an aspiring member of the European Union, stands guilty of international aggression against a member-state of the EU and the UN. This is certainly a totally unacceptable state of affairs, an affront to the international legal order and an ongoing threat to regional stability that must be urgently redressed. The Justice for Cyprus Coordination Committee SA (SEKA), in association with the Cyprus Community of SA Inc, are organising a series of functions on SUNDAY 15 of July 2012, to mark the 38th Anniversary of the Turkish Invasion of Cyprus. These events are an expression of our Solidarity and Support to the people of Cyprus and a mark of respect to those who lost their lives defending freedom. You are invited to lay a Wreath and attend any of the following activities. 10.30am: MEMORIAL SERVICE at the Holy Church of “Saint Αnthony Church” 65-67 Milner Street, Prospect. 1.00pm: WREATH LAYING CEREMONY, at the CROSS OF SACRIFICE, Pennington Gardens East, Corner of Pennington Terrace and King William Road, North Adelaide. 2.00pm: SHORT CULTURAL PROGRAM, at the Cyprus Community Club Rooms, 6-8 Barpowell Street, Welland. Refreshments and finger food will be provided. You will also have the opportunity to meet and speak with the members of the Community and discuss the recent events in Cyprus, in an informal and friendly atmosphere. Peter Louca Chairperson SEKA, SA Chris Ioannou President Cyprus Community, SA

Φωτογραφία του μήνα Ιουνίου 2012: Διαγωνισμός Miss Laconia 1970

Η αναμνηστική φωτογραφία του Ιουνίου 2012 είναι από το διαγωνισμό Miss Laconia πριν 42 χρόνια, το 1970. Ανάμεσα στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου Αποστόλη Παναγάκο, Βασίλη Γκιουζέπη (γραμματέα) και Παναγιώτη Γριμπίλα ποζάρουν οι τρεις υποψήφιες Γεωργία Σούντα (τελική νικήτρια), Άννα Βουνάση και Τούλα Οικονόμου. 

Καριτσιώτικα Νέα: Παναγιώτης Χρόνης: Ανοιχτή επιστολή προς όλους του...

Καριτσιώτικα Νέα: Παναγιώτης Χρόνης: Ανοιχτή επιστολή προς όλους του...:  O Παναγιώτης Χρόνης, ο τραγουδιστής της Καρίτσας, έρχεται στην Αυστραλία για να τραγουδήσει για τους συγχωριανούς για μια μόνο βραδιά, το Σαββάτο 16 Ιούνη, στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο της Αδελαΐδας. Το ακόλουθο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό, σε μορφή ανοιχτής επιστολής, προς όλους τους Καριτσιώτες στην Αυστραλία.

Αγαπητοί μου συγχωριανοί,

Βρίσκομαι στην πολύ ευχάριστη θέση να επικοινωνώ μαζί σας, έστω και αν με τους περισσότερους δεν γνωριζόμαστε καν. Με τους αρκετά μεγαλύτερους από εμένα δεν γνωριστήκαμε ποτέ γιατί έφυγαν από τη γενέτειρα γη είτε πριν γεννηθώ, είτε όταν ήμουν νήπιο. Με τους νεότερους από εμένα, και κυρίως με τα παιδιά που γεννήθηκαν εκεί, φυσικό είναι να μην γνωριζόμαστε. Γνωρίζω και θυμάμαι πολύ καλά όσους έφυγαν από τις αρχές της δεκαετίας του '60 και πέρα.

Οφείλω λοιπόν να συστηθώ. Είμαι ο Παναγιώτης (Τάκη με φωνάζουν όλοι) Χρόνης, ο μικρότερος γιος του Αντώνη και της Μαρίκας Χρόνη. Γεννήθηκα στις 30/3/1956. Τα αδέρφια μου είναι οι δίδυμοι Γιώργος και Βασίλης που έχουν γεννηθεί το 1951. Είμαι κι εγώ παιδί της γενιάς που οι μάνες γεννούσαν τα παιδιά τους σε μια γωνιά του ταπεινού τους σπιτιού και όχι σε πολυτελείς κλινικές και νοσοκομεία. Με μόνη βοήθεια τη μαμή, εν προκειμένω τη θεια-Ελένη... Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα όπως όλα τα παιδιά όχι μόνο της Καρίτσας, αλλά όλων των χωριών της πατρίδας μας, φτωχικά μεν αλλά και όμορφα. Μπορεί να στερηθήκαμε, αλλά από πράγματα που μας ήταν άγνωστα. Δεν μας έλειπαν τα στοιχειώδη. Και κυρίως δεν μας έλειπε η αγάπη και η καλή ανατροφή από τους γονείς μας, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον μας. Και το μονοθέσιο, εξατάξιο σχολείο μας έπαιξε και εκείνο το θετικό του ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας.

Μέχρι που έβγαλα το Δημοτικό έζησα στον μικρόκοσμό μου, την Καρίτσα. Λίγες φορές είχα φύγει απ’ το χωριό και εκείνες όχι για μακρινούς προορισμούς. Στον Αϊ-Δημήτρη κυρίως, λόγω καταγωγής της μάνας μου, λίγες φορές στο Γεράκι και στη Μακρυνάρα που έμενε ο θείος μου ο Μήτσος. Α, είχα πάει και στη θάλασσα! Τρόμαξα από την απεραντοσύνη της!! Καλύτερα να την αγναντεύεις απ’ την Καρίτσα.

Στο Δημοτικό ήμουν άριστος μαθητής γι αυτό οι γονείς μου πήραν την μεγάλη απόφαση. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Γεράκι. Μάλλον σωστά έπραξαν, παρόλο που μείναμε παντοτινά Καριτσιώτες. Ομολογώ ότι οι πρώτες μου μέρες στο Γυμνάσιο δεν ήταν και τόσο ευχάριστες. Κάποια κακομαθημένα Γερακιτόπουλα μας κορόιδευαν, μας έλεγαν βλαχάκια, εμένα, το Θόδωρο Σταυριανό και την Πολυξένη Κατσάμπη, που ήμασταν και στο Γυμνάσιο συμμαθητές. Εγώ όμως πήρα την εκδίκησή μου. Οι επιδόσεις μου στα μαθήματα, αλλά και ο χαρακτήρας μου, έγιναν πολύ γρήγορα η αιτία να αποσπάσω το σεβασμό και την εκτίμηση συμμαθητών και δασκάλων. Έτσι το Γεράκι έγινε το δεύτερο χωριό μου.

Το Γυμνάσιο το τελείωσα στη Σπάρτη, αφού δεν είχε τότε εξατάξιο το Γεράκι. Όνειρο μεγάλο, που παρέμεινε όνειρο, η φιλολογία. Όσο δεν εκτιμούσα τα Μαθηματικά και τη Φυσικοχημεία, άλλο τόσο λάτρευα τα Αρχαία, τη Λογοτεχνία και γενικότερα τη Γλώσσα. Αλλά άλλες οι βουλές... του Τάκη, ... άλλα μπάρμπα-Αντώνης κελεύει. Με βαριά καρδιά υπάκουσα στον πατέρα μου και διάλεξα για επάγγελμα την Αστυνομία. Είκοσι χρονών βρέθηκα ενωμοτάρχης στο Νευροκόπι της Δράμας, 1000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο μου, από τους δικούς μου ανθρώπους. Εκεί γνώρισα μια εξαιρετική κοπέλα η οποία έμελλε να γίνει η γυναίκα μου, η μητέρα των παιδιών μου -δυο θυγατέρες- και η σύντροφός μου σε ότι καλό ή κακό μου συνέβη στα 32 χρόνια που ζήσαμε μαζί. Δυστυχώς η μοίρα μας έπαιξε το χειρότερο παιχνίδι της. Εδώ και τρία χρόνια δεν είναι πια ανάμεσά μας, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Όσο έζησα στην Καρίτσα δεν θυμάμαι να υπήρχε κανένας μουσικός. Κάποιες ερασιτεχνικές προσπάθειες του Χρήστου της θεια-Φιλιώς, του Τάσου του Αντωνίου και του Λεωνίδα του Κατσάμπη και λόγω της απουσίας τους δεν άφησαν το αποτύπωμά τους. Αντιθέτως το άφησαν και πολύ έντονο μάλιστα, οι Αϊ-Δημητριώτες μουσικοί που έπαιζαν στα πανηγύρια μας. Εγώ σαν παιδάκι ρουφούσα και την τελευταία νότα απ’ το βιολί του Γιώργη Μοίρα ή το λαούτο του αδερφού του Χρήστου. Λάτρεψα τη μουσική, είχα και ταλεντάκι κι έτσι το τραγούδι έγινε καθημερινή μου ενασχόληση. Με τον καιρό απέκτησα και γνώσεις απ’ το ραδιόφωνο και έτσι σιγά σιγά ολοκληρωνόμουν σαν τραγουδιστής, σε ερασιτεχνικό επίπεδο βέβαια. Όλοι μου οι φίλοι μου έλεγαν ότι τραγουδάω καλά. Από μουσική όμως δεν είχα ιδέα. Απλώς αναπαρήγαγα με αρκετή επιτυχία ότι άκουγα απ’ το ραδιόφωνο, απ’ τα πανηγύρια και απ’ το γραμμόφωνο που είχαμε με πλάκες 78 στροφών. Είχα μεράκι να μάθω ένα όργανο και να συνοδεύω τον εαυτό μου τραγουδώντας αλλά που... σχολείο, μετά αστυνομία, οικογένεια, παιδιά, έμεινε και αυτό όνειρο. Μέχρι τα 28 μου. Τότε αποφάσισα να μάθω μουσική. Στη Δράμα, πήρα μια κιθάρα, πήγα και σε ένα δάσκαλο, αλλά δεν έμαθα τίποτα γιατί ήμουν αρκετά μεγάλος για να μάθω νότες. Μετά άλλαξα την κιθάρα με μπουζούκι και σιγά σιγά από μόνος μου άρχισα να κατανοώ το όργανο και να παίζω λίγα τραγούδια. Τότε ήταν που είχα αγαπήσει τα ρεμπέτικα τραγούδια και επειδή ήταν και λίγο πιο εύκολα από τα άλλα, σιγά σιγά αποκτούσα και ένα ικανοποιητικό ρεπερτόριο. Ανοίξαμε ένα μαγαζί με την γυναίκα μου, έφυγα κι απ’ την αστυνομία και έτσι το χόμπι μας το κάναμε επάγγελμα. Η ταβέρνα μας είχε ζωή 25 χρόνια, εκεί γράψαμε χρυσές σελίδες και ολοκληρωθήκαμε σαν χομπίστες μεν, καλοί επαγγελματίες δε. Η κορύφωση ήταν η έκδοση ενός δίσκου (CD) αφιερωμένο στους δυο μεγάλους συνθέτες, Απόστολο Χατζηχρήστο και Απόστολο Καλδάρα.

Αν δεις εκκλησάκι στην κορφή του βουνού θα σκεφτείς ότι είναι του Προφήτη Ηλία. Παντού εκτός απ’ την Καρίτσα. Εμείς έτσι επιλέξαμε. Να κάνουμε τον Άγιο μας βιγλάτορα. Να μας φυλάει από ψηλά. Ποιος Καριτσιώτης μπορεί να ξεχάσει εκείνο το υπέροχο θέαμα κάθε 29 Αυγούστου, μια αρμάδα από άλογα με κόκκινες μπατανίες να ανεβαίνει σιγά σιγά το μονοπάτι για τον Αϊ-Γιάννη. Όλη η Καρίτσα, αλλά και απ' τα γύρω χωριά, ρουφούσε τον αυγουστιάτικο βοριά που ερχόταν από τον αγέρωχο Ελατιά, απ’ τα Καναλάκια κι απ’ τον Αϊ-Λια. Και το βράδυ στο πανηγύρι μας, το πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς. Και το δικό μου μουσικό σχολείο...

Και όμως... στο εκκλησάκι μας το ταπεινό, είχα να πάω 42 ολόκληρα χρόνια, από το 1969. Στο δε πανηγύρι είχα να πάω 35 χρόνια!!! Το καλοκαίρι που μας πέρασε το πήρα απόφαση. Θα πάω!! Και στον Αϊ-Γιάννη και στο πανηγύρι. Αφού τελείωσα τα δικά μου πανηγύρια στη Δράμα, την παραμονή το βράδυ ήμουν στο Γεράκι. Πρωί πρωί με το Βασίλη και την κόρη του τη Μαρία ξεκινήσαμε για το τάμα. Δεν ήταν όπως παλιά. Δεν υπάρχουν άλογα πλέον ούτε κόκκινες μπατανίες. Το μονοπάτι έγινε αυτοκινητόδρομος. Παλιόδρομος αλλά ποιος λογαριάζει. Το αγροτικό σε κατεβάζει στην πόρτα του Αϊ-Γιάννη. Μπορεί να μην ήταν όπως παλιά, ήταν όμως καλά. Είδα Καριτσιώτες που είχα να δω χρόνια. Φιληθήκαμε με χωριανούς που δε με γνώρισαν. Ξαναμύρισα το λιβάνι και ξανάκουσα τα καμπανάκια του θυμιατού. Τότε ήμουν 13... Τώρα είμαι 55. Το βράδυ ήταν η εκπλήρωση του άλλου τάματος. Πιο εξοικειωμένος με τούτο αφού στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το τραγούδι έχω κάνει πάνω από 500 πανηγύρια, γάμους κ.λπ. Η ορχήστρα είχε και πάλι Αϊ-Δημητριώτες. Μπατσάκης βιολί, Μοίρας μπουζούκι. Πρώτη έκπληξη! Όταν άρχισαν τα χορευτικά ακούω τον Μπατσάκη να λέει απ’ το μικρόφωνο, «Τώρα θα σας παίξουμε το τραγούδι της Καρίτσας που το έγραψαν δυο ομογενείς της Αυστραλίας, ο Τάσος Αντωνίου και η Γεωργία Βλάχου». Ακούω, ακούω και γεμίζω τα μάτια μου με δάκρυα και την ψυχή μου με μια γλυκιά μελαγχολία. Τελικά η ομορφιά βρίσκεται στα πιο ταπεινά πράγματα. Μπράβο Γεωργία μπράβο Τάσο. Την δική σας αγάπη για το χωριό μας, μας την περάσατε στις δικές μας ψυχές σαν ένα γλυκό βάλσαμο. Στο μεταξύ η ώρα περνάει, το κέφι έχει ανάψει, η πλατεία μας, το αλώνι όπως το λέγαμε παλιά, σφύζει από ζωντάνια και κέφι. Από τα νέα παιδιά δε γνωρίζω κανένα. Τι σημασία έχει! Είναι όλα κουκλιά! Κορίτσια και αγόρια!

Ο Αντώνης ο αγροφύλακας- παρέα ήμασταν- μου λέει, «Κουμπάρε θα μας πεις κανά τραγούδι;»

«Ξέρω γω μωρέ, μην..δεν..»

Τα ίδια και ο Παναγιώτης ο πρόεδρος (τώρα ούτε ο ένας είναι αγροφύλακας, ούτε ο άλλος πρόεδρος, άλλα οι τίτλοι τους θα τους συνοδεύουν μια ζωή). «Άντε ρε Τάκη ήρθες στο χωριό σου μετά από τόσα χρόνια και δε θα σ' ακούσουμε;»

«Να, μήπως δεν θέλουν τα παιδιά, οι μουσικοί, μήπως ξέρω γω...»

Παρ' ότι το ήθελα πολύ, ήμουν λίγο διστακτικός. Πάει ο Παναγιώτης στην ορχήστρα και αμέσως με φωνάζουν απ' το μικρόφωνο. Πήγα... Πριν τραγουδήσω έβγαλα ένα μικρό λογύδριο. Και μετά ξεκίνησα με ένα κλέφτικο. «Τα λερωμένα τ' άπλυτα τα θαλασσοβρεμένα πάρτα και ρίξτα στη φωτιά και κάψε τα για μένα.» Η φωνή μου είχε ραγίσει απ' τη συγκίνηση. Μάλλον δεν ήμουν πολύ καλός. Αλλά ποιος νοιάζεται; Έχω τραγουδήσει δίπλα σε σπουδαίους καλλιτέχνες. Έχω παίξει μπαγλαμά συνοδεύοντας τον τρισμέγιστο Γρηγόρη Μπιθικώτση που έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε. Έχω κάνει σεκόντα στην Καίτη Γκρέυ, στον Βαγγέλη Περπινιάδη και σε αρκετούς ακόμη καλλιτέχνες που είχα φέρει στο μαγαζί μου στη Δράμα. Γενικά στο τραγούδι έχω ζήσει ανεπανάληπτα ωραίες στιγμές. Τέτοια κορύφωση όμως που έζησα εκείνη τη βραδιά, δεν την έχω ξαναζήσει.

Στη Δράμα όλοι με ξέρουν Παναγιώτη. Αν λοιπόν χτυπήσει το τηλέφωνο μου και στην άλλη άκρη ακουστεί «Γεια σου Τάκη Χρόνη» είμαι βέβαιος εκ των προτέρων ότι είναι από κάτω, από πατρίδα... Έτσι έγινε και εκείνο το πρωινό. Μια άγνωστη γυναικεία φωνή μου είπε: «Γεια σου Τάκη Χρόνη, είμαι η Γεωργία του μπάρμπα-Νίκου, της θεια-Ζαχάρως από Καρίτσα, με θυμάσαι;»

Κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό απ' τα χέρια. «Αν σε θυμάμαι βρε Γεωργία, μια πόρτα ήμασταν!!» Τι εκπληξάρα ήταν αυτή!! Και βέβαια σε θυμάμαι αλλά έχω να σε δω σχεδόν 50 χρόνια! Πως ήταν αυτό; Και μου εξιστορεί η Γεωργία ότι είδαν οι Καριτσιώτες της Αδελαΐδας το βίντεο που τράβηξε κάποιος από το πανηγύρι. Και μου τα λέει τόσο συγκινητικά πάλι η Γεωργία που ξαναδακρύζω. Τελικά ένα ασήμαντο γεγονός τι όμορφα συναισθήματα μπορεί να γεννήσει! Σας διαβεβαιώ φίλοι μου, είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να αισθάνεσαι του αλλουνού τη χαρά, την οποία έχεις προκαλέσει εσύ.

Η Γεωργία το έριξε σαν ευχή. «Αχ βρε Τάκη να ήταν δυνατόν να ερχόσουν μια φορά να μας τραγουδήσεις τους Καριτσιώτες...”»

Δεν είναι κακή ιδέα, παρά τις πολλές και σύνθετες δυσκολίες. Δεν είναι ένα ταξίδι Σπάρτη-Αθήνα. Θέλει μεγάλα αποθέματα ψυχικών δυνάμεων να πάρεις μια τόσο μεγάλη απόφαση. Άλλωστε αρχίζουν και βαραίνουν και τα χρόνια πάνω μας. Η νομοτέλεια του χρόνου βλέπεις. Αλλά και απ’ την άλλη, ο μπάρμπα-Νίκος, ο πατέρας της Γεωργίας, το έκανε το ταξίδι που τα 'χει περάσει τα 90. Λίγοι δισταγμοί, λίγο να το σκεφτώ, να ξαναμιλήσουμε, τελικά κάποια στιγμή ο κύβος ερρίφθη. Το αποφασίσαμε, το προγραμματίσαμε και καλώς εχόντων των πραγμάτων, αρχές του καλοκαιριού, ή μάλλον του χειμώνα σας, θα είμαι εκεί.

Και επειδή είμαι και στιχουργός κλείνω το μακροσκελέστατο αυτό γράμμα μου, με ένα στίχο μου:

Εσείς βάλτε μεράκι
και το τραγούδι εγώ
για σας όλη τη νύχτα
μπορώ να τραγουδώ

Εγώ το χειροκρότημα
το 'χω για πληρωμή μου
για χάρη σας να τραγουδώ
χαρά μου και τιμή μου

Γεια σας φίλοι μου και καλή αντάμωση

Παναγιώτης Χρόνης 

Συντακτικό σημείωμα:
Το βίντεο που ο Παναγιώτης αναφέρει από το περσινό πανηγύρι του Αγιαννιού στην Καρίτσα γυρίστηκε από τον Μιχάλη Λεϊμονίτη και παρουσιάζεται παρακάτω.

Βοριοδημότες του Σίδνεϊ: Περήφανοι για το παρελθόν και σίγουροι για το μέλλον

Σε εορταστική εκδήλωση το Σάββατο 28 Απριλίου 2012 μία από τις αδελφές μας οργανώσεις στο Σίδνεϊ, επισήμως γνωστή ως Σύλλογος Βόρειων Δήμων Σπάρτης «Ωραία Ελένη», γιόρτασε την 40η της επέτειο κατά την οποία η πρόεδρος κ. Μαρία Γκλέκα εκφώνησε την ακόλουθη εμπνευσμένη ομιλία πληρώνοντας τον δέοντα σεβασμό προς την ιστορία του Συλλόγου και εμπνέοντας εμπιστοσύνη στο μέλλον.

Αγαπητοί Βοριοδημότες, αγαπητά μέλη, κκ. πρόεδροι των διοικητικών συμβουλίων των Λακωνικών συλλόγων, κυρίες και κύριοι: 

Με ξεχωριστή χαρά και τιμή αλλά και ιδιαίτερη συγκίνηση, σας καλωσορίζω στην εορταστική εκδήλωση, 40 χρόνια λειτουργίας του συλλόγου μας, και σας ευχαριστώ για την συμμετοχή σας στην γιορτή μας. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου και όλους όσους συντέλεσαν με οποιονδήποτε τρόπο στην οργάνωση και επιτυχία των εκδηλώσεων και της έκδοσης του λευκώματος.

Ο σύλλογος μας στις 25 Απριλίου συμπλήρωσε τα 40 χρόνια λειτουργίας από της ίδρυσή του διανύοντας μια πορεία με συνεχή δράση και επιτυχημένη δραστηριότητα. Ο σύλλογος μας έχει την ρουμπινένια του επέτειο, το χρώμα του ρουμπίνι συμβολίζει 40 χρόνια και επιλέχτηκε για το εξώφυλλο του λευκώματος. Το λογότυπο της Ωραίας Ελένης ανανεώθηκε από το πρώτο λεύκωμα του συλλόγου μας το 1977.

Τα σαράντα αυτά χρόνια είναι ένας ιστορικός σταθμός ο οποίος συγκινεί και δίνει την ευκαιρία σε καθένα από μας να αναπολήσει και να αισθανθεί τους μακρινούς ορίζοντες, της συνεχούς δημιουργίας. Αν και είμαστε διαφορετικοί (ο ένας από τον άλλο) μας ενώνει κάτι κοινό, αρκετό να συνεχίσουμε αυτά που φέραμε μαζί μας, τα ήθη και έθιμα, την ιστορία μας.

Ο καθένας είχε κάτι να πει, κάτι να δώσει, και η επαφή ήταν απολύτως αναγκαία.

Όλα αυτά καρποφόρησαν με το πέρασμα του χρόνου, και ό,τι δοκιμάζεται στο χρόνο αξίζει. Ήταν αποτέλεσμα κοινής θέλησης, σκληρής δουλειάς και συνεργασίας όλων των Βοριοδημότων. Και αυτό είναι το πλεονέκτημα που παρουσιάζει σήμερα ο σύλλογος στα 40 του χρόνια. Η δημιουργία του ήταν λιτή, άμεση στις ανάγκες των μελών του και διακριτική στις πεποιθήσεις του. Γιαυτό είναι αυθεντικός και μακρόβιος.

Τα 40 χρόνια είναι μια επέτειος με ξεχωριστή σημασία και αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής για εκείνους που πρωτοείδαν την ανάγκη της ίδρυσης του συλλόγου και γι αυτούς που πρόσφεραν με οποιονδήποτε τρόπο στην ανοδική πορεία και πρόοδό του. Αλλά και σε αυτούς που στήριξαν και συνέβαλαν στη διατήρηση και μετάδοση των εθίμων, των τοπικών παραδόσεων και των ιδανικών της Ελλάδας και της Λακωνίας .

Η ένταξη και η συμμετοχή του συλλόγου μας στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Λακωνικής Ομοσπονδίας Νέας Νότιας Ουαλίας που ιδρύθηκε τα τελευταία χρόνια μας κάνει πιο δυνατούς και περήφανους συμβάλλοντας έτσι σε μια συλλογική συνεργασία κοινής προσπάθειας για την καλλιέργεια, διατήρηση και προβολή της λακωνικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η μακρόχρονη πρόοδος του συλλόγου μας έδωσε ανεκτίμητες εμπειρίες και γνώση που μπορούμε να μοιραστούμε με τους απογόνους μας και έτσι να συνεχιστεί η μελλοντική εξέλιξη του συλλόγου και να διατηρήσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Τούτο θα είναι μια πρόκληση καθαρά της νέας γενιάς από τις αντιλήψεις και στάση της οποίας θα εξαρτηθεί και η μελλοντική πορεία του συλλόγου οι οποίοι θα πρέπει να πλαισιώσουν το σύλλογο για να είναι συνεχιστές και να είναι άξιοι να φτάσουν να εορτάσουν τα 80 και τα 100 χρόνια και ακόμα παραπέρα.

Σε αυτούς απευθύνω κλείνοντας ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα «Πατέρες» του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά.

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
Γίνε οργοτόμος , φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Proud of the past confident of the future

Dear Voriodimotes, dear members, presidents of Laconian association committees, ladies and gentlemen:

It is with great pleasure that I welcome you to the celebration of 40 years of operation of our association. I would like to thank the committee members of the association and all those who have contributed in any way to the organisation and success of the recent celebratory events and the production of the magazine.

On April 25 our association celebrated its ruby anniversary marking 40 years since its establishment, covering a course of continuing action and successful activities. The colour of our magazine cover ​​symbolises 40 years and the logo of Helen has been revamped from the first issue in 1977.

The forty years is a historical point giving each one of us the opportunity to reminisce over the past achievements and the continuous journey of the association whose foundations were based on different people sharing a common desire; a desire to carry on their history and customs.

The creation of the association survived the test of time and its success has been the result of joint will, hard work and cooperation of all Voriodimotes. Its creation was simple, based on the needs of its members and their beliefs.

The 40 years is an anniversary with a special significance. It is a tribute to those who first saw the need for its establishment, those who contributed to its rise, progress, preservation and passing down of customs, local traditions and ideals of Greece and Laconia.

The integration and participation of the Management Committee of the Laconian Federation of New South Wales which was established in recent years makes us stronger and proud to contribute a joint collaborative effort; an effort to cultivate, maintain, and preserve our Laconian cultural heritage.

The long progress of the association gives us an invaluable experience and knowledge we can share with our descendants in order to continue the future development of the association and preserve our cultural heritage.

The future course of the association will depend on the next generation’s perceptions and attitudes, who will hopefully guide the association to continue to be successful, and worthy to reach the 80 and 100 year celebrations and beyond.

I would like to finish by dedicating this extract from the poem “Fathers” by our national poet Kostis Palamas to the association’s next generation.

Child the orchard passed to you, that you will inherit
the way you found and saw it, do not abandon
Deeper and better plough it, give it a fence more solid
Become a ploughman, a planter of life, a lord commander!

Ταλέντα του Παλλακωνικού Συλλόγου σε DVD και You Tube

Τρεις μήνες έχουν περάσει και τα μέλη εξακολουθούν να μιλάνε για την συναυλία «Ο Παλλακωνικός Σύλλογος Έχει Ταλέντο» που έλαβε χώρα την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου.

Τη βραδιά εκείνη εννέα συμπάροικοι υπό τη συνοδεία δημοτικής μουσικής των ταλαντούχων Βασίλη Μουτζούρη (μπουζούκι, κιθάρα) και Μιχάλη Παπαχαραλάμπου (κλαρίνο) πήραν μέρος σε ένα υπέροχο διαγωνισμό τραγουδιού στο Παλλακωνικό Οικογενειακό Κέντρο.

Για να ξαναζήσουμε και να μοιραστούμε τη συναρπαστική αυτή εκδήλωση με εκείνους που δεν μπόρεσαν να είναι εκεί η Μαρθούλα Μοτζούρη βιντεοσκόπησε κι ο Μιχάλης Μαλαβάζος μόλις τελείωσε το μοντάζ και παρέδωσε στο Σύλλογο ολοκληρωμένο DVD, διαρκείας 42 λεπτών, που παρουσιάζει τους τραγουδιστές στην εξής σειρά:

Γεωργία Βλάχου
Μου παρήγγειλε το αηδόνι

Ελένη Γιαμαίου
Ντάρι ντάρι

Άννα Ζούνη
Αιγιώτισσα


Κούλα Κατσάμπη
Πουλί ξένο


Δήμος Κούρλας
Νάσαν τα νιάτα

Μαίρη Κουτς
Τρία παιδιά Βολιώτικα

Σταυρούλα Πάντου
Γέρασα και δεν μπορώ

Αργύρης Πήλιουρας
Βιολέτα μου ανθισμένη

Στέλιος Χαγιάς
Ξεκινάει μια ψαροπούλα

 Αντίγραφα του DVD είναι διαθέσιμα δωρεάν κατόπιν αιτήματος από τον Παλλακωνικό Σύλλογο στη διεύθυνση laconians@hotmail.com Επιπλέον, ο Μιχάλης έχει δημοσιεύσει στο You Tube το παραπάνω συνοπτικό πακέτο, διάρκειας 10 λεπτών, από τις σημαντικότερες στιγμές της συναυλίας.

 Εγκάρδιες ευχαριστίες στο Μιχάλη και τη Μαρθούλα για την υπέροχη παραγωγή.

Φωτογραφία του μήνα Μάη 2012: Πίσω από το μπαρ

Στη αναμνηστική φωτογραφία του Μάη 2012 απεικονίζονται οι εθελοντές στην κουζίνα Χρήστος Δ Βλάχος, Διαμαντής Λαμπράκης, Κούλα Λαμπράκη, Καλίτσα Χαρματζή, Παναγιώτης Αρώνης, Δήμητρα Αρώνη, Αθανασιά Καρύδη, Λεωνίδας Καρύδης και Δημήτρης Χαγιάς στις αρχές της δεκαετίας του 2000